หลินอวี้เจินลงจากรถม้าแล้วยืนรออยู่ด้านหน้าพร้อมกับหวังหมิ่นที่หอบข้าวของพะรุงพะรัง พ่อบ้านรีบเดินเร็วๆ ออกมาต้อนรับด้วยตนเองและสั่งบ่าวรับใช้ให้ช่วยถือข้าวของจากมือหวังหมิ่น
“ไม่ได้ระบุเวลานัดหมาย หวังว่าคุณชายกัวอี้เซียวจะสะดวกให้พบ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นหลังจากเอ่ยทักทายกันเรียบร้อยแล้ว พ่อบ้านเชื้อเชิญและเดินนำทางไปเรือนหลังเล็กของกัวอี้เซียว
“คุณชายน้อยรอแม่นางหลินอยู่ พอทราบว่าแม่นางหลินจะมาเยี่ยมเยือนก็ตื่นเต้นมาก เห็นว่าเมื่อคืนกว่าจะนอนหลับก็ดึกโขอยู่เหมือนกันขอรับ”
เพียงนึกถึงดวงตาไร้เดียงสา หลินอวี้เจินก็เผลอหัวเราะเบาๆ นางเองก็อดตาหลับขับตานอนเพื่อเตรียม ‘ของเล่น’ มาพบกัวอี้เซียว เด็กหนุ่มดูกระวนกระวายใจเดินวนไปวนมาสลับกับชะเง้อคอยาวมองตรงประตู กระทั้งเห็นใบหน้าระบายยิ้มของหลินอวี้เจินแล้ว เขาจึงถลาโผเข้าไปกอดแขนของอีกฝ่าย
เขาเป็นเด็กหน
