“หือ?” เขาหุบยิ้มแล้วกลับมาทำสีหน้าจริงจัง “เจ้าว่าอะไรนะ”
“พี่ใหญ่ยิ้ม” กัวอี้เซียวย้ำแล้วชี้นิ้วไปที่ปากของกัวจื่อ หราน
“แปลกรึ”
“อือ” กัวอี้เซียวพยักหน้าหงึกหงัก “ปกติท่านไม่ยิ้ม”
“อย่างนั้นรึ” เขายื่นหน้าไปจ้องน้องชาย “เจ้าอยากให้พี่ยิ้มอีกหรือไม่”
กัวอี้เซียวพยักหน้าหงึก
“เช่นนั้น เจ้าช่วยเขียนจดหมายเชิญแม่นางหลินอวี้เจินมาที่นี่ให้พี่หน่อยซิ”
เด็กหนุ่มเอียงคออย่างงุนงง
“หลินอวี้เจินคือพี่สาวที่มอบสมุดภาพให้เจ้า เจ้าอยากเจอนางหรือไม่”
กัวอี้เซียวฉีกยิ้มกว้างแล้วพยักหน้าขึ้นลง “ข้าอยากเจอพี่สาวใจดี”
“เช่นนั้นเจ้าเขียนจดหมาย บอกว่าเจ้าคิดถึงนางอยากให้นางมาเยี่ยมเยือน”
“ข้าเขียนจดหมายหาพี่สาวได้จริงๆ หรือ”
“ได้ เขียนเสร็จแล้วให้คนนำมาให้พี่ พี่จะให้พ่อบ้านนำไปส่งให้นางด้วยตนเอง”
“ข้าจะเขียนประเดี๋ยวนี้เลย!”
กัวจื่อหรานมองน้องชายที่ตื่นเต้นดีใจ
