หญิงสาวรับจดหมายมาแล้วคลี่อ่านทันที แม้จิตใจขุ่นมัวแต่เห็นลายมือไร้ระเบียบนี่แล้ว นางกลับเผลอยิ้มออกมา เนื้อความในจดหมายบอกเล่าเพียงสั้นๆ ว่าคิดถึงนาง อยากพบนางและอวดรูปวาดของเขาให้นางดู
“เจินเอ๋อร์” หลินเหิงอี้เรียกหลานสาวเบาๆ นางเงยหน้าแล้วส่งยิ้มให้
“คุณชายกัวอี้เซียวเพียงแค่อยากอวดรูปวาดของเขากับข้า”
เพียงแค่คิดถึงท่าทางไร้เดียงสาของเขาแล้ว ดวงตานางก็เป็นประกาย น่าเสียดายที่เขาหยุดความคิดไว้ที่เด็กเจ็ดขวบทั้งตอนนี้อายุสิบสี่ปีแล้ว นางเป็นบุตรสาวคนเดียวจึงรู้สึกเอ็นดูกัวอี้เซียวมากนัก
“ถ้าท่านลุงไม่ว่าอะไร หลานขอไปพบคุณชายกัวอี้เซียวได้ไหมเจ้าคะ”
ขยับปากอยากห้ามปราม แต่คิดว่าหลานสาวคงไม่ยินดีแน่ กัวอี้เซียวเป็นเด็กหนุ่มน่าสงสาร เรื่องนี้คนในเมืองตันหยางรู้ดี หากเขาปฏิเสธเพียงเพราะไม่ต้องการให้หลานสาวยุ่งกับคนชั้นสูงก็เกรงว่าจะทำให้หลานเสียใจ เพราะดูท่าทางแล้วหลินอวี้เจ
