Ep.3 พาล
988 Words
“ทำไมต้องกลับกับมัน” ขุนเขาเดินเข้าไปดึงแขนคนที่ยืนเล่นโทรศัพท์รอไอ้คนใส่ชุดสีดำที่กำลังไปเอารถเพื่อมารับเธอ
ดีนะที่ตามมาทันตอนที่เธอยังไม่ไปกับมัน ไม่งั้นไอ้เหี้ยนั่นได้แดกตีนไอ้ขุนแน่!
“เจ็บ ดึงแรงเกินไปแล้วนะ”
“อย่าเปลี่ยนเรื่องดิ เราบอกเธอว่าไง”
“แล้วเราบอกเธอว่าไง” ปลาวาฬถามกลับ ตากลมใสมองข้อมือที่ถูกจับก่อนจะตวัดสายตาขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลา
“เราบอกว่าจะไปส่ง”
“เราก็บอกเธอแล้วว่าถ้าว่างตรงกันจะยอมให้ไปส่ง”
“แล้วยังไง คือเธอจะบอกว่าเธอไม่ว่างเพราะเธอจะกลับกับมัน?”
“เขาเป็นรุ่นพี่เราหลายปีเลยนะ” แม่งหัวมันไหมวะ คือมันไม่ได้เป็นพี่กูไง
“รุ่นพี่แล้วไง คือเพราะอะไรเธอถึงต้องกลับกับมัน ชอบมันขนาดนั้นหรือไง”
“ใส่อารมณ์เกินไปแล้วขุน นายเองก็ไม่ว่างไม่ใช่เหรอ วันนี้ก็ต่างคนต่างแยกย้ายเหมือนทุกครั้งไง” แยกย้ายแล้วให้เธอไปกับมันงั้นเหรอ คิดว่าคนอย่างไอ้ขุนยอมได้?
บอกเลยว่าไม่ ไม่มีทาง!
“ทำหน้าแบบนี้แปลว่าอะไร ทำเหมือนหวงกันเลยนะขุน หรือ…”
“คือเธอจะไปกับใครมันก็ได้แหละ รู้ว่าเราไม่มีสิทธิ์ไปห้ามเธอแบบนั้น แต่เสื้อในเธออยู่ห้องเรา จะไม่ไปเก็บหน่อยเหรอ” คำถามจากปากขุนเขาส่งผลให้ปลาวาฬชะงักไปเล็กน้อย ยอมรับแหละว่าไม่คิดว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้ เมื่อก่อนเขาไม่มีปัญหา แล้วตอนนี้ที่กำลังมีปัญหาแปลว่าเวลาที่เธอกลัวที่สุดกำลังมาถึงแล้วใช่ไหม
“วันหลังเดี๋ยวเราไปเก็บ”
“ไม่เอา ถ้าเอาไว้วันหลังแปลว่าคืนนี้ก็ต้องมีคนเห็น”
“นายจะพาสาวไปนอนเหรอ” ถามพร้อมกับสบตา
“อ่า อาจจะ”
“งั้นฝากทิ้งเลยได้ไหมล่ะ”
“ของมันยังใหม่อยู่เลยนะ เธอจะให้ทิ้งเลยเหรอ”
“ไม่เป็นไร เราซื้อใหม่ได้”
“รวยแค่ไหนก็ไม่ควรทิ้งขว้างอะไรง่ายๆ แบบนั้นหรอก ถ้าเธอทำลงก็ไปทำเอง เราไม่ทิ้งให้เธอแน่นอน”
“แล้วจะเอายังไง”
“ก็ถ้าอยากทิ้งก็ไปทิ้งเอง ทิ้งคืนนี้ด้วย” ปลาวาฬกอดอกสบตากับคนที่เอาแต่ใจตัวเอง
“คนนี้สำคัญเหรอ”
“หมายถึง?”
“ก็คนที่นายจะพาไปนอน สำคัญจนกลัวว่าเขาจะเห็นของพวกนั้นเลยหรือไง”
“แล้วไอ้เสื้อดำของเธอล่ะมันสำคัญกับเธอแค่ไหน สำคัญจนเธอต้องไปกับมันให้ได้เลยหรือไง”
“พาล”
“ถ้าจะไปทิ้งก็ไปทิ้งตอนนี้เลยได้ไหม ช้ากว่านี้ไม่น่าได้”
“อืม เข้าใจแล้ว”
“เข้าใจว่า?”
“เข้าใจว่าผู้หญิงที่นายจะพาไปนอนด้วยคืนนี้สำคัญแค่ไหนไง”
“หึงปะเนี่ย”
“ไม่อ่ะ”
“แต่พูดเหมือนหึงเลยนะ”
“แค่คุยกันให้มันเข้าใจตรงกันมากกว่า งั้นไปเก็บของรถนายนะ”
“ได้”
“ตอนกลับจะได้โทรบอกให้เขาไปรับที่นั่นเลย” ยิ้มได้ไม่กี่วิ รอยยิ้มที่มีก็หายไปทันที
นี่กูกำลังปั่นหัวเขาหรือเขากันแน่วะที่กำลังปั่นหัวกู!
ปลาวาฬกดโทรออกหาใครบางคนในตอนที่เราทั้งคู่เดินไปที่รถของขุนเขาที่จอดอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ เพราะตั้งใจฟังอยู่แล้วเลยได้ยินสิ่งที่เธอคุยกับอีกคนด้วยหูของตัวเอง
“พี่เอิร์ธคะ พอดีว่าวาฬต้องไปเก็บของพี่คอนโดเพื่อนก่อนอ่ะค่ะ ต้องไปด่วนเลย เราค่อยเจอกันได้ไหมคะ” ไม่รู้นะว่าไอ้องไอ้เอิร์ธอะไรนั่นใช่ไอ้ชุดดำนั่นไหม แต่ยิ่งฟังก็เหมือนจะยิ่งใช่
“เพื่อนน่าจะพาแฟนไปนอนมั้งคะ ขอโทษน้า~ ที่วาฬไม่รอบอกพี่ก่อน ไว้ไม่เกินหนึ่งชั่วโมงวาฬโทรบอกให้พี่เอิร์ธไปรับที่คอนโดเพื่อนได้ไหมคะ” มีใช้เสียงสองเสียงสามจนคนแอบฟังเริ่มคันไม้คันมือขึ้นไปอีก
“ไปไหนก็ได้ค่ะ แล้วแต่พี่เอิร์ธจะพาไป” ไม่ไหวแล้วกู ได้ยินแบบนี้แรดๆ แบบกูเข้าใจทุกอย่างทันที
กำลังจะเดินไปดึงโทรศัพท์จากมือเธอ แต่เธอวางสายและซ่อนโทรศัพท์ทันที เหมือนอ่านเกมขาด เหมือนรู้ว่าเขาจะทำอะไร
“อะไรขุน”
“เลิกคุยกับมัน”
“เรียกใครว่ามัน”
“เรียกคนที่มันนัดเธอ”
“มีสิทธิ์อะไรไปพูดแบบนั้น” เริ่มแล้ว พอจะมีคนใหม่ก็เริ่มไม่น่ารักกับกูแล้วไง
“จะไปไหนกัน”
“นายได้ยินที่เราคุยกับพี่เขาแล้ว”
“แล้วรู้ไหมว่ามันจะพาไปทำไม” ปลาวาฬไม่ตอบ เธอดึงประตูรถให้เปิดก่อนจะเดินเข้าไปนั่งในรถ โคตรกวนประสาทเลย
“ไม่รู้เหรอว่ามันหวังฟัน”
“แล้วไม่คิดว่าเราก็หวังฟันพี่เขาเหมือนกันหรือไง”
“ทำไมเธอพูดแบบนี้วะ!” หน้าชาเลยกู เธอแม่งอ่านใจยากฉิบหาย แล้วตอบแบบนี้คือกะจะทำให้หัวร้อนให้ได้เลยใช่ไหมวะ
“ถาม ทำไมพูดแบบนี้”
“ผู้หญิงกับผู้ชายก็เหมือนๆ กันแหละ นายเจอคนสวยๆ แล้วอยากฟัน เราเป็นผู้หญิงเวลาเจอคนหล่อๆ บางทีก็หวังแบบนั้นเหมือนกัน”
__________________________
ฉีกกฎของการเป็นนางเอกแล้วหนึ่ง นิยายไม่สนุกเหรอคะ ไม่มีคอมเมนต์เลย พูดคุย ทักทายกันได้นะคะ แค่เห็นข้อความสั้นๆ เนมก็ดีใจแล้วน้าา
🥹
- Writer
