บทที่ 12
รอยแผลเป็นกลางฝ่ามือ
ไม่ผิดแน่!
จ้าวเหวินฮวนชินอ๋องดันร่างเล็กให้หลบด้านหลัง พลางเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกระซิบ ด้วยรู้ดีว่ากองกำลังที่กำลังมุ่งหน้ามาคือลิ่วล้อของลัทธิมารที่ลักลอบผลิต ‘ยาเสพสวรรค์’ มอมเมาผู้คนจนร่ำรวย แผ่ขยายลัทธิไปทั่วทุกแว่นแคว้นอย่างย่ามใจ ยิ่งฮ่องเต้อ่อนแอโง่งมมากเท่าไหร่พวกมันก็ยิ่งเรืองอำนาจมากเท่านั้น
ยาเสพสวรรค์นี้แจกจ่ายเข้ามาจนถึงในวังหลวงอย่างไม่เกรงกลัวอาญา แน่นอนว่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่มากมายล้วนพันเกี่ยวกับความโสมมทั้งสิ้น
พวกเขาทั้งสามปลอมจึงตัวเป็นจอมยุทธ์พเนจรบุกทลายแหล่งผลิตยาของพวกมันหลายต่อหลายแห่ง ก่อความเสียหายเป็นวงกว้าง สูญเสียเงินและทรัพยากรอย่างไม่อาจประเมินได้ ทำให้เวลานี้ยาเสพสวรรค์ขาดแคลนอย่างหนัก พวกมันย่อมสั่งสมความแค้นและเฝ้าหาจังหวะเอาคืน
“เจ้ารออยู่ที่นี่แหละ มันไม่ใช่เรื่องของเจ้า เดี๋ยวพวกข้าจะจัดการเอง”
“เจ้าค่ะ”
