บทที่ 11
เด็กสาวริเกี้ยวพาบุรุษ
ทะเล้นนัก!
เพราะการขัดคำสั่งครั้งนั้นนางจึงถูกผู้ช่วยหวงลากพาไปดุด่ายังที่ลับตา กล่าวหาว่านางกำลังจะทำให้ตระกูลเถาต้องมัวหมองเพราะการกระทำไร้จิตสำนึกดั่งคนโง่ และนั่นทำให้นางถึงกับน้ำตาตก แอบไปร้องไห้อยู่หลังพุ่มไม้เงียบๆ เพียงลำพัง เพราะคิดว่าตัวเองช่างไร้ค่าและหยิ่งผยอง นางหลงลืมว่าตัวเองเป็นใครและกำลังทำอะไร
นางไม่ควรทำให้ผู้ช่วยหวงต้องลำบากใจ นางควรจะลืมเลือนตัวตนของนางไปเสีย และเป็นในสิ่งที่ตระกูลเถาที่แสนใจดีอยากให้นางเป็น
ทว่าชินอ๋องกลับปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับลูกกวาดสีแดงสด เขายัดลูกกวาดใส่เข้ามาในปากของนางอย่างกักขฬะ ก่อนที่เขาจะยอบกายลงนั่งข้างๆ
ความหวานของลูกกวาดสีแดงทำให้ลู่เสียนปล่อยโฮออกมามากกว่าเดิม ชินอ๋องไม่ได้ปลอบใจ ไม่ได้โอบกอด ไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำปลอบโยน เขาทำเพียงนั่งนิ่งๆ อยู่ข้างๆ เช่นนั้นเนิ่นนาน
จนเมื่อนางคลายสะอื้นลงเขาจึงได้ลุกแล
