“ไปกันค่ะ” หันกลับมาชวนพี่เรซที่กำลังกัดฟันดังกรอด ๆ ด้วยความโกรธ(มั้ง) พี่เรซเดินตามฉันมาอย่างว่าง่าย ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ
กระทั่งเราเข้ามานั่งในรถ “พี่ไม่ชอบมันเลย”
อ่า เริ่มงี่เง่าอีกแล้วไง เฮ้อ นี่แค่สองวันเองไหมกับการกลับมาร้องเพลงอย่างที่ฉันชอบ ฉันยังอยากทำต่ออยู่เลย
“แต่พี่จะอดทนเพื่อความสุขของน้อง” คำพูดของเขาทำฉันยิ้มได้เลยล่ะ
“ว้าว เป็นพระเอกจัง”
“พี่เป็นตัวร้ายต่างหาก”
“ตัวร้ายทำไมใจดี”
“ใจดีกับน้องแค่คนเดียว”
“ขอบคุณนะคะ” พูดพลางยื่นมือไปจับมือของพี่เรซเพื่อบอกให้เขามั่นใจในตัวฉัน “เนลสัญญาแล้ว เนลจะไม่ทำให้พี่เรซเสียใจนะ เชื่อใจเนลเถอะนะคะ”
“อื้ม” การที่เราจะเชื่อใจใครสักคน ไว้ใจใครสักคนมันไม่ได้เกิดขึ้นง่าย ๆ เริ่มแรกเราจะต้องทำให้เขาเห็น ว่าการกระทำของเรามันจริงใจ ไม่ใช่ล่อหลอกไปวัน ๆ
และฉันพร้อมที่จะจริงใจกับพี่เรซ พร้อมที่จะไม่ทรยศหักหลังเขา คราวนี้ก็อยู่ที่ว
