Chapter 1
1008 Words
"หึ! ชื่อ แมน ภูวดล เกียรติสิริสมพงษ์ ก็นึกว่าใครซะอีก ไอ้รุ่นพี่เฮงซวย"
ฉันกำโทรศัพท์แน่นก่อนจะยิ้มแบบนางร้ายในละครอย่างมีแผนในใจ หลายคนคงจะงงว่าฉันกับหมอนี่มันรู้จักกันได้ยังไง เริ่มจาก
ย้อนไปเมื่อ 5ปีที่แล้ว.........
"เอาละพี่จะบอกอีกครั้งนะว่าเวลามารับน้องกฎของเราคืออะไร"
" ห้ามสาย!"
"ถูกต้อง แล้วทำไมถึงยังมีคนมาสายอยู่ทั้งๆที่เลิกเรียนเวลาเดียวกัน แต่ทำไมถึงไม่มาพร้อมกัน"
เงียบบบบบบบบ ไม่มีเสียงตอบรับ
"ขอโทษที่มาสายค่ะ"
ฉันวิ่งเข้ามาถึงที่นัดหมายของการรับน้อง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาสาย ฉันนั่งอ่านหนังสือจนลืมเวลานะสิรู้ตัวอีกทีมันก็เกินเวลามาเยอะมากแล้ว ตายแน่ๆ
" ทำไมมาสาย!"
ฉันกลืนน้ำลายดังอึก ทำไมอิรุ่นพี่พวกนี้มันดุจังวะเนี้ย แล้วจะให้ฉันบอกความจริงนะเหรอ? ได้ถูกลงโทษนะสิ เอาวะโกหกแล้วกัน
"คือว่าหนู เอ่อ หนูท้องเสียค่ะ"
"แน่ใจ"
ฉันพยักหน้างึกๆ ขอให้เชื่อทีเถอะ ฉันไม่อยากถูกสั่งให้ทำอะไรพิเรนท์ๆนะ
"แล้วไป งะ"
"โกหก พี่เห็นน้องนั่งอ่านหนังสือตรงม้านั่งหน้าตึก"
ฉันหันขวับไปตามเสียงทันที อะ ไอ้บ้านี่ ทะ ทำไมรู้นะว่าฉันทำอะไรอยู่
"งั้นแสดงว่าโกหกนะสิ"
ฉันกลืนน้ำลายลงคอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ก่อนจะมองไปยังไอ้รุ่นพี่บ้านั้นอย่างโกรธแค้นสุดๆ ไอ้คนปากเสียทำไมไม่เงียบๆไว้หละ แค้นๆๆๆๆ
" ไอ้แมนมึงว่ากูควรจะลงโทษเด็กชอบโกหกยังไงดี"
ฉันหันไปมองไอ้รุ่นพี่ที่ชื่อแมนแล้วทำท่าทางเหมือนจะอ้อนวอนทั้งๆที่ในใจแม่งแค้นสุดๆ
"วิ่งรอบสนามสัก10รอบดีมั้ย หึ"
ฉันอ้าปากค้างทันที สะ สิบรอบจะบ้าหรือไง
"ห๊ะ จะบ้าหรือไงใครจะวิ่งกัน"
เขามองหน้าฉันด้วยใบหน้าที่กวนส้นเท้าสุดๆ ก่อนจะกอดอกมองมาทางฉัน
"งั้นสิบห้ารอบ เชิญ พี่จะเฝ้าเราเอง"
แม่งชีวิต บัดซบจริงๆ ฮือๆๆๆๆๆๆๆ
"เร็วๆสิครับให้มาวิ่งครับไม่ใช่ให้เดิน"
เขานั่งบนเก้าอี้แล้วใช้โทรโข่งตะโกนใส่ฉันที่วิ่งอยู่บนลู่วิ่งได้เกือบสอบรอบแล้ว จะตายแล้วจ้าาา หืมมม แค้นโว๊ยยยยย
"นายมาลองวิ่งเองมั้ย"
ฉันตะโกนกลับไปก่อนจะฝืนสังขารตัวเองแล้ววิ่งต่อเรื่อยๆ
"เรียกพี่สิครับ นี่รุ่นพี่นะ"
" ไม่น่าเคารพนับถือเลยสักนิด ไอ้บ้า"
ฉันตะโกนใส่เขาออกไปก่อนจะล้มลงกับพื้น คือวิ่งต่อไม่ไหวแล้วฉันจะขาดใจตายแล้วนะ
"เรียกพี่แมนสุดหล่อสิครับแล้วจะให้กินน้ำเย็นๆ"
ฉันเงยหน้ามองเขาเล็กน้อยก่อนจะตะโกนกลับไป
"ให้เรียกพี่เหรอ ฉันยอมขาดน้ำตายดีกว่า"
" หึ ตามใจ"
" ฉันเกลียดนาย ไอ้บ้า"
@ปัจจุบัน
ตอนนี้ฉันอยู่ในผับที่หรูที่สุดในจังหวัดเชียงใหม่ ฉันให้คนสืบมาว่าวันนี้เขาจะต้องมาที่นี่ วันนี้ฉันจัดเต็มมากชุดสายเดี่ยวสีแดงเพลิงกับกางเกงขาสั้นโชว์เรียวขา รวบผมตึง ตั้งแต่เดินเข้ามาคือไม่มีชายใดที่ไม่มองฉันเลย
" สวยวะ"
" แม่งเอ้ยนายฟ้าตกสวรรค์ไอ้สัส"
ฉันนั่งลงตรงโซฟาโซนVIP ก่อนจะชะเง้อมองหาเหยื่อของฉัน ฉันจะทำให้หมอนี่ไม่ได้แต่งงานกับว่าที่น้องสะใภ้ของฉัน แล้วก็ถือโอกาสล้างแค้นไปซะด้วยเลย
"รับอะไรดีครับ"
"คอกเทลแก้วหนึ่ง"
ฉันเอ่ยออกไปก่อนจะสบสายตากับเขาคนนั้น ไอ้รุ่นพี่ที่มันชอบมาแกล้งฉันตลอดที่เรียนมหาวิทยาลัยที่เดียวกัน อิตาแมนยังไงหละ หึ
"สาวคนนี้คุ้นหน้าจังเลย"
ฉันยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นแล้วมองเขาโดยใช้สายตาอย่างยั่วยวน
" จำรุ่นน้องไม่ได้เหรอคะ พี่แมน"
เขายกยิ้มมุมปากทันที
"ลลิล"
"นั่งด้วยกันมั้ยคะ"
ฉันเชื้อเชิญให้เขามานั่งข้างๆฉัน เขานั่งลงอย่างว่าง่ายก่อนจะชนแก้วกับฉันแล้วต่างคนต่างมองหน้ากันนิ่ง
"มองทำไมคะ"
เขายักไหล่เล็กน้อย
"มองคนสวย ไม่ได้เหรอ"
ฉันยิ้มออกมาทันที ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบแก้วเหล้าที่ให้เด็กๆไปใส่ยานอนหลับไว้ให้ ฉันเดินกลับมาที่โต๊ะก่อนจะยื่นแก้วให้เขา
" ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งค่ะ"
"เช่นกันครับ"
ฉันกับเขายกแก้วดื่มพรวดเดียวจนหมด นั่งคุยกันไปได้แค่แปปเดียวเท่านั้นก่อนที่เขาจะสติดับวูบไป ฉันกวักมือเรียกเด็กมาอุ้มเขาขึ้นไปบนรถ ฉันพาเขาไปที่โรงแรมที่ฉันเปิดไว้ ก่อนจะทำการจัดฉากให้ดูเหมือนเราสองคน มีอะไรกัน หึ
@เช้าวันต่อมา.......
" อื้มมมมมมม"
ผมบิดตัวไปมาพยายามค่อยๆลืมตาแต่มันปวดหนึบไปหมด ผมสะบัดหน้ารัวๆก่อนจะกระพริบตาปริบๆ, หนักหัวชิบหายนี่เมื่อคืนผมดื่มหนักเหรอวะ ผมมองซ้ายมองขวา นี่มันไม่ใช่ห้องผมนี่หว่า ที่นี่ที่ไหน ผมหันไปมองข้างๆก็เจอกันผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างๆผม เชี่ยยย
"โอ๊ยยย ทำไมจำอะไรไม่ได้วะ"
ผมกุมขมับตัวเองแม่งปวดหัวสุดๆ สักพักร่างบางพลิกตัวหันหน้ามาผมหันไปดูถึงกับช็อคไป
" ละ ลลิล"
ผมตะโกนออกไป เหมือนเธอจะสะดุ้งแล้วลืมตาขึ้นก่อนจะกรี๊ดออกมาเสียงดังลั่น
"กรี๊ดดดดดด แกข่มขืนฉัน"
- Writer
