My Wife​ เมียกำมะลอ(ที่รัก)​

"หึ! ชื่อ แมน ภูวดล เกียรติสิริสมพงษ์ ก็นึกว่าใครซะอีก ไอ้รุ่นพี่เฮงซวย" ฉันกำโทรศัพท์แน่นก่อนจะยิ้มแบบนางร้ายในละครอย่างมีแผนในใจ หลายคนคงจะงงว่าฉันกับหมอนี่มันรู้จักกันได้ยังไง เริ่มจาก ย้อนไปเมื่อ 5ปีที่แล้ว......... "เอาละพี่จะบอกอีกครั้งนะว่าเวลามารับน้องกฎของเราคืออะไร" " ห้ามสาย!" "ถูกต้อง แล้วทำไมถึงยังมีคนมาสายอยู่ทั้งๆที่เลิกเรียนเวลาเดียวกัน แต่ทำไมถึงไม่มาพร้อมกัน" เงียบบบบบบบบ ไม่มีเสียงตอบรับ "ขอโทษที่มาสายค่ะ" ฉันวิ่งเข้ามาถึงที่นัดหมายของการรับน้อง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาสาย ฉันนั่งอ่านหนังสือจนลืมเวลานะสิรู้ตัวอีกทีมันก็เกินเวลามาเยอะมากแล้ว ตายแน่ๆ " ทำไมมาสาย!" ฉันกลืนน้ำลายดังอึก ทำไมอิรุ่นพี่พวกนี้มันดุจังวะเนี้ย แล้วจะให้ฉันบอกความจริงนะเหรอ? ได้ถูกลงโทษนะสิ เอาวะโกหกแล้วกัน "คือว่าหนู เอ่อ หนูท้องเสียค่ะ" "แน่ใจ" ฉันพยักหน้างึกๆ ขอให้เชื่อทีเถอะ ฉันไม่อยากถูกสั่งให้ทำอะไรพิเรนท์ๆนะ "แล้วไป งะ" "โกหก พี่เห็นน้องนั่งอ่านหนังสือตรงม้านั่งหน้าตึก" ฉันหันขวับไปตามเสียงทันที อะ ไอ้บ้านี่ ทะ ทำไมรู้นะว่าฉันทำอะไรอยู่ "งั้นแสดงว่าโกหกนะสิ" ฉันกลืนน้ำลายลงคอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ก่อนจะมองไปยังไอ้รุ่นพี่บ้านั้นอย่างโกรธแค้นสุดๆ ไอ้คนปากเสียทำไมไม่เงียบๆไว้หละ แค้นๆๆๆๆ " ไอ้แมนมึงว่ากูควรจะลงโทษเด็กชอบโกหกยังไงดี" ฉันหันไปมองไอ้รุ่นพี่ที่ชื่อแมนแล้วทำท่าทางเหมือนจะอ้อนวอนทั้งๆที่ในใจแม่งแค้นสุดๆ "วิ่งรอบสนามสัก10รอบดีมั้ย หึ" ฉันอ้าปากค้างทันที สะ สิบรอบจะบ้าหรือไง "ห๊ะ จะบ้าหรือไงใครจะวิ่งกัน" เขามองหน้าฉันด้วยใบหน้าที่กวนส้นเท้าสุดๆ ก่อนจะกอดอกมองมาทางฉัน "งั้นสิบห้ารอบ เชิญ พี่จะเฝ้าเราเอง" แม่งชีวิต บัดซบจริงๆ ฮือๆๆๆๆๆๆๆ "เร็วๆสิครับให้มาวิ่งครับไม่ใช่ให้เดิน" เขานั่งบนเก้าอี้แล้วใช้โทรโข่งตะโกนใส่ฉันที่วิ่งอยู่บนลู่วิ่งได้เกือบสอบรอบแล้ว จะตายแล้วจ้าาา หืมมม แค้นโว๊ยยยยย "นายมาลองวิ่งเองมั้ย" ฉันตะโกนกลับไปก่อนจะฝืนสังขารตัวเองแล้ววิ่งต่อเรื่อยๆ "เรียกพี่สิครับ นี่รุ่นพี่นะ" " ไม่น่าเคารพนับถือเลยสักนิด ไอ้บ้า" ฉันตะโกนใส่เขาออกไปก่อนจะล้มลงกับพื้น คือวิ่งต่อไม่ไหวแล้วฉันจะขาดใจตายแล้วนะ "เรียกพี่แมนสุดหล่อสิครับแล้วจะให้กินน้ำเย็นๆ" ฉันเงยหน้ามองเขาเล็กน้อยก่อนจะตะโกนกลับไป "ให้เรียกพี่เหรอ ฉันยอมขาดน้ำตายดีกว่า" " หึ ตามใจ" " ฉันเกลียดนาย ไอ้บ้า" @ปัจจุบัน ตอนนี้ฉันอยู่ในผับที่หรูที่สุดในจังหวัดเชียงใหม่ ฉันให้คนสืบมาว่าวันนี้เขาจะต้องมาที่นี่ วันนี้ฉันจัดเต็มมากชุดสายเดี่ยวสีแดงเพลิงกับกางเกงขาสั้นโชว์เรียวขา รวบผมตึง ตั้งแต่เดินเข้ามาคือไม่มีชายใดที่ไม่มองฉันเลย  " สวยวะ" " แม่งเอ้ยนายฟ้าตกสวรรค์ไอ้สัส" ฉันนั่งลงตรงโซฟาโซนVIP ก่อนจะชะเง้อมองหาเหยื่อของฉัน ฉันจะทำให้หมอนี่ไม่ได้แต่งงานกับว่าที่น้องสะใภ้ของฉัน แล้วก็ถือโอกาสล้างแค้นไปซะด้วยเลย "รับอะไรดีครับ" "คอกเทลแก้วหนึ่ง" ฉันเอ่ยออกไปก่อนจะสบสายตากับเขาคนนั้น ไอ้รุ่นพี่ที่มันชอบมาแกล้งฉันตลอดที่เรียนมหาวิทยาลัยที่เดียวกัน อิตาแมนยังไงหละ หึ "สาวคนนี้คุ้นหน้าจังเลย" ฉันยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นแล้วมองเขาโดยใช้สายตาอย่างยั่วยวน " จำรุ่นน้องไม่ได้เหรอคะ พี่แมน" เขายกยิ้มมุมปากทันที "ลลิล" "นั่งด้วยกันมั้ยคะ" ฉันเชื้อเชิญให้เขามานั่งข้างๆฉัน เขานั่งลงอย่างว่าง่ายก่อนจะชนแก้วกับฉันแล้วต่างคนต่างมองหน้ากันนิ่ง "มองทำไมคะ" เขายักไหล่เล็กน้อย "มองคนสวย ไม่ได้เหรอ" ฉันยิ้มออกมาทันที ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบแก้วเหล้าที่ให้เด็กๆไปใส่ยานอนหลับไว้ให้ ฉันเดินกลับมาที่โต๊ะก่อนจะยื่นแก้วให้เขา " ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งค่ะ" "เช่นกันครับ" ฉันกับเขายกแก้วดื่มพรวดเดียวจนหมด นั่งคุยกันไปได้แค่แปปเดียวเท่านั้นก่อนที่เขาจะสติดับวูบไป ฉันกวักมือเรียกเด็กมาอุ้มเขาขึ้นไปบนรถ ฉันพาเขาไปที่โรงแรมที่ฉันเปิดไว้ ก่อนจะทำการจัดฉากให้ดูเหมือนเราสองคน มีอะไรกัน หึ @เช้าวันต่อมา....... " อื้มมมมมมม" ผมบิดตัวไปมาพยายามค่อยๆลืมตาแต่มันปวดหนึบไปหมด ผมสะบัดหน้ารัวๆก่อนจะกระพริบตาปริบๆ, หนักหัวชิบหายนี่เมื่อคืนผมดื่มหนักเหรอวะ ผมมองซ้ายมองขวา นี่มันไม่ใช่ห้องผมนี่หว่า ที่นี่ที่ไหน ผมหันไปมองข้างๆก็เจอกันผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างๆผม เชี่ยยย "โอ๊ยยย ทำไมจำอะไรไม่ได้วะ" ผมกุมขมับตัวเองแม่งปวดหัวสุดๆ สักพักร่างบางพลิกตัวหันหน้ามาผมหันไปดูถึงกับช็อคไป " ละ ลลิล" ผมตะโกนออกไป เหมือนเธอจะสะดุ้งแล้วลืมตาขึ้นก่อนจะกรี๊ดออกมาเสียงดังลั่น "กรี๊ดดดดดด แกข่มขืนฉัน"