Chapter 2
1033 Words
"นายข่มขืนฉัน"
ผมในตอนนี้แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยมานั่งเครียดอยู่ตรงโซฟานอกห้อง ผมมองลลิลที่ตอนนี้ร้องไห้ฟูมฟาย แต่ทำไมผมไม่มีความรู้สึกอะไรเลยวะไม่เจ็บช่วงล่าง มันเหมือนไม่ได้มีอะไรเมื่อคืนนี้อ่ะ เห้อทำไมจำไม่ได้วะภาพมันหายอ่ะ
"นายต้องรับผิดชอบ"
"เดี๋ยวสิลลิล คือฉันจำอะไรไม่ได้ไงวะ"
ลลิลกอดอกเชิดหน้าใส่ผมเล็กน้อย
" ไม่รู้แหละ นายได้ฉันแล้วต้องรับผิดชอบ!"
ลลิลยืนยันเสียงหนักแน่นผมมองเธอนิ่งไม่พูดอะไร เหมือนเธอจะรู้สึกตัวหันมาจ้องหน้าผมทันที
"มองอะไร"
"เจ็บมากมั้ย "
ลลิลทำหน้าอย่างงงๆเหมือนไม่เข้าใจที่ผมพูด
" อะไรคือเจ็บมั้ย งง ไม่เจ็บฉันไม่ได้เจ็บตรงไหน"
ผมทำท่าทางครุ่นคิดเล็กน้อย มองเธอเหมือนจะจับผิด
"มะ มองแบบนี้คืออะ อะไร"
"เปล่านิ"
ลลิลรีบเดินไปหยิบกระเป๋าทันที
"ฉันจะกลับโรงแรมแล้ว นายต้องรับผิดชอบฉันเข้าใจไหม ห้ามแต่งงานกับคนอื่นนายต้องแต่งกับฉัน"
ผมยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆเธอ แต่ลลิลถอยหนีผมเหมือนจะกลัว
"ยะ อย่าเข้ามานะ"
" รู้ได้ยังไงว่าพี่จะแต่งงานกับคนอื่น"
ฉันอ้าปากค้างทันที เชี่ยหลุดปากได้ไงเนี้ย
" มะ ไม่รู้เผื่อไว้ไงหละ เผื่อว่านายมีแฟน หรือว่าอะไรแบบเนี้ยไปเลิกเลยนะ"
เขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ๆฉัน ฉันถอยหลังกนีจนตัวติดกำแพง
"อะ ออกไปนะ"
" ไหนๆก็จำอะไรไม่ได้ งั้น มาทบทวนควาททรงจำกันสักนิดไหม"
เขาเข้ามาจับตัวฉันไว้ก่อนจะรัดแน่นแล้วขโมยหอมแก้มฉันทีหนึ่งฉันถึงกับชะงักค้างทันที
" ตัวหอมจัง"
"อะ ไอ้บ้า กริ๊ดดดดดดด"
ตุ๊บ!
"โอ๊ยยยย"
"สม ไอ้คนหื่นกาม"
ฉันรีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที อร๊ายยย ทำไมเปลืองตัวแบบนี้นะ อี้ๆๆๆๆ รังเกียจ อร๊ายยยยยย
ฉันมาถึงรถก่อนจะหยิบกระดาษมาเช็ดแก้มตัวเองแรงๆจนแสบไปหมด
"ไอ้พี่แมน ไอ้บ้าเอ้ย คอยดูเถอะฉันจะเอาคืนให้หนักเลย กล้ามากนะที่มาแต๊ะอั๋งฉัน"
สามวันต่อมา.......
ฉันแต่งตัวสวยสุดๆพร้อมกับหยิบโทรศัพท์โทรไปยังปลายสายที่ฉันแอบโทรเข้าเบอร์ฉันไว้ในคืนวันนั้น ฉันยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะกล่าวทักทายปลายสาย
"สวัสดีค่ะสามีขา"
( โทรมาทำไม)
แหมเสียงเย็นชาเชียวไม่เจอกันไม่กี่วันเอง หึ
"ทำไมถึงเย็นชากับเมียแบบนี้คะ แค่ไม่กี่วันลืมกันแล้วเหรอ"
(ฉันจำไม่ได้ไงวะ พูดไม่เข้าใจหรือไง)
เขาเอ่ยมาเสียงเครียดจนฉันสัมผัสได้ ฉันยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะหยิบกุญแจรถกับกระเป๋ามาไว้ในมือ
"พูดแบบนี้จะไม่รับผิดชอบเหรอ"
(จะเอายังไงว่ามาสิ)
" นายต้องแต่งงานกับฉัน"
(ไม่มีทาง)
" ถ้าอย่างงั้น เจอกันที่บ้านนายนะ"
(อะ อะไรนะ จะไปไหนนะ)
"ไม่พูดซ้ำแล้วนะสามีขา เมียไปก่อนนะเจอกันที่บ้านค่ะ จุ๊บ"
(บ้านฉันเหรอ ไปทำไม หยุดนะ)
"..................."
(ลลิลอย่างเพิ่งวาง ฮัลโหล ฮัลโหล)
(โธ่เว้ยย)
ฉันยิ้มมุมปากก่อนจะกดวางสายทันที บ้านอิตาพี่แมนนี่ทำไร่ทำสวนอยู่แถวๆรอบนอก ก็ดูจากGPSที่ฉันให้คนส่งมาก็ ขับรถซัก 50นาทีได้
" แล้วเจอกันนะ พี่แมนของน้อง หึ"
@ไร่ภูวดล
ฉันขับรถเข้าไปถึงในไร่ กว้างแหะใหญ่มากๆเลยแหละ ก็ถือว่ารวยคนหนึ่งเลยแหละ แต่ให้เอาทำผัวจริงๆฉันไม่เอาหรอกยะ ฉันเกลียดขี้หน้าหมอนั้น ชิ
"มาหาใครคะ"
ฉันถอดแว่นตาออกแล้วมองผู้หญิงคนนั้นที่เรียกฉันไว้ แม่บ้านหละมั่ง
" มาหาคุณแมนค่ะ"
"อ่อ งั้นเชิญด้านในค่ะ"
ฉันเดินตามไปจนถึงในบ้าน บ้านสวยอ่ะไม้สักทั้งหลังเลยมั่งเนี้ย วู้วววว
"คุณปราณค่ะคุณผู้หญิงคนนี้มาหาคุณแมนค่ะ"
ฉันมองไปยังตรงด้านหน้าก็เห็นผู้ใหญ่สองคนนั่งอยู่ฉันเดินเข้าไปใกล้แล้วก็ยกมือไหว้ทักทาย
"สวัสดีค่ะหนูชื่อลลิลค่ะ"
ท่านทั้งสองรับไหว้ฉันแล้วก็ส่งยิ้มมาให้ฉัน
"เพื่อนตาแมนเหรอลูก มานั่งนี่ก่อนสิตาแมนขึ้นไปที่ห้องนะเดี๋ยวคงจะลงมา"
ฉันส่งยิ้มไปให้แล้วเดินไปนั่งลงใกล้ๆพวกท่าน
"หนูไม่ได้เป็นเพื่อนพี่แมนค่ะ หนูเป็นเมียพี่แมนค่ะคุณพ่อคุณแม่"
" หนูว่าไงนะ/อะไรนะ"
พวกท่านทำหน้าตกใจสุดๆทำเอาฉันรู้สึกผิดจังเลยอ่ะ
" ได้ยินไม่ผิดค่ะ หนูเป็นเมียของพี่แมนค่ะ"
" แต่ตาแมนไม่เคยบอกว่าเขามีเมียนะหนู"
ฉันเริ่มบีบน้ำตาทันที เอาวะต้องร้องไห้ให้ผู้ใหญ่สงสารก่อน อิอิ
" คือ จริงๆแล้วไม่ใช่หรอกค่ะ ฮึกๆ แต่ว่าเมื่อวันก่อนพี่แมนเขาเมาค่ะ แล้วก็ เขาขืนใจหนูค่ะ ฮือๆๆๆ คุณพ่อคุณแม่ต้องช่วยหนูนะคะถ้าเกิดหนูท้องขึ้นมาจะทำยังไง ฮืออออ"
พวกท่านทำหน้าอึ้งจนคุณแม่แทบจะเป็นลมล้มลงไป โอ๊ยยสนุกจัง ฮิฮิ
"อะไรนะ ตาแมนเนี้ยเหรอขืนใจหนู"
" ใช่ค่ะคุณพ่อต้องช่วยหนูนะคะ ฮือๆๆ"
ฉันร้องไห้บีบน้ำตาให้พวกท่านสงสาร ตายจริงนี่ขนาดไม่ได้เรียนการแสดงมานะเนี้ย
"ลลิลมาทำไม บอกว่าห้ามมาไง"
หมอนั้นเดินเข้ามาแล้วดึงฉันให้ลุกขึ้น ฉันชักมือกลับก่อนจะหันไปร้องไห้ดราม่ากับพ่อแม่ของเขาต่อ
" ฮือ ช่วยหนูด้วยนะคะ พี่แมนเขาจะไม่รับผิดชอบหนูค่ะคุณพ่อคุณแม่ ฮึกๆๆ"
" ลลิล!ยัยแสบเอ้ยยย"
"หึ"
- Writer
