Chapter 4
1101 Words
สองวันต่อมา.......
วันนี้เป็นวันที่ไอ้พี่แมนมันจะมาคุยเรื่องแต่งงานกับพ่อแม่ฉันนะสิ โว๊ยยย หงุดหงิดจริงๆทำยังไงดี ฉันเดินไปมาอย่างคิดไม่ตกพ่อกับแม่ฉันก็งงๆคืออยู่ๆฉันก็ไปบอกว่าฉันจะแต่งงาน พ่อแม่ก็โวยวายว่าแต่งกับใครทำไมถึงไม่มีใครรู้ พอฉันบอกว่าแต่งกับอิตาแมนเท่านั้นแหละ ตาต้ากับมุ้งมิ้งถึงกับเงียบไป ตาต้าลากแขนฉันออกมาคุยกับสองคนข้างนอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น
'หมายความว่ายังไงที่พี่บอกจะแต่งงานกับไอ้พี่แมนนั้นอ่ะ?'
'แกไม่ต้องพูดมากตาต้า รู้แค่ว่าพี่ทำให้เขาไม่ต้องแต่งงานกับมุ้งมิ้ง ส่วนเรื่องแต่งงานก็แต่งๆไปก่อนไม่ต้องเป็นห่วง'
'พี่จะพลาดท่าเขาเข้าสักวันระวังตัวไว้เถอะ'
'ไม่มีทางยะ หึ'
แต่ตอนนี้ฉันเริ่มจะกังวลใจแล้วเพราะตอนแรกว่าจะไม่แต่งงานไงเล่า กะแค่ป่วนๆเขาเล่นแล้วค่อยต่างคนต่างไป แต่ตอนมีมันบานปลายไปกันใหญ่แล้ว
"เอาไงดีวะเนี้ย"
ก๊อกๆๆๆๆๆ
"เข้ามา"
"คุณหนูคะ คุณท่านให้มาตามลงไปข้างล่างค่ะ"
ฉันถอนหายใจออกไปอย่างเซ็งๆก่อนจะเดินตามแม่บ้านลงไป ก็เจอกับพ่อแม่แล้วก็ไอ้พี่แมนกำลังนั่งคุยกับพ่อแม่ฉันอยู่ตรงห้องรับแขก
"มาสิลูก มานั่งตรงนี้"
ฉันค่อยๆเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆแม่ ก่อนจะเหลือบสายตามองไปยังไอ้พี่แมนที่มันมองหน้าฉันอย่างกวนๆ ไอ้บ้าเอ้ย
"ตาแมนเขาให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอหนูนะตกลงว่าแต่งใช่ไหม"
ฉันยิ้มแห้งๆให่กับแม่ฉัน
"ก็คงต้องตามนั้นแหละค่ะ"
จากนั้นผู้ใหญ่ก็คุยกันตกลงกันเรื่องสินสอด เรื่องฤกษ์แต่งงาน พ่อแม่ของหมอนั้นหามาเรียบร้อยฤกษ์บ้านี่ก็เป็นใจซะเหลือเกินต้องแต่งอาทิตย์หน้าอีกไม่เผื่อเวลาให้ฉันทำใจบ้างเลยหรือไงเล่า
" เอ่อ หนูขอแต่งแค่ภายในได้ไหมคะ.แบบไม่ต้องให้ใครรู้"
ทั้งห้องมองหน้าฉันเหมือนจะงงๆ ว่าทำไมต้องทำแบบนั้น
"ทำไมล่ะหนูลลิล แต่งทั้งทีก็ให้มันใหญ่ไปเลยสิ"
"ไม่ค่ะหนูว่ามันสิ้นเปลือง เอาแค่สวมแหวนตอนเช้าพอนะคะไม่ต้องมีงานเลี้ยงอะไรทั้งนั้น นะคะๆ"
ฉันเอ่ยออกไปพ่อกับแม่ฉันทำหน้างงมาก แต่ก็ไม่ขัดอะไรเพราะท่านตามใจฉันมาตลอด
"ถ้าหนูลลิลต้องการแบบนั้นก็ตามใจแล้วกัน ตาแมนว่าไงลูก ตามน้องว่ามั้ย"
" ครับพ่อผมยังไงก็ได้"
@สองชั่วโมงต่อมา......
หลังจากที่พ่อกับแม่เขากลับไปแล้ว แต่หมอนี่มันไม่ยอมกลับนะสิ แถมลากฉันออกมาอ้างกับพ่อแม่ฉันว่าอยากจะคุยเรื่องแต่งงานฉันเลยต้องตามมันออกมาเนี้ย
" มีอะไร"
เขาหัวเราะขำๆแล้วกอดอกมองหน้าฉันนิ่ง
" เตรียมตัวเตรียมใจไปอยู่ที่ไร่กับพี่หรือยัง"
ฉันเบ้ปากใส่เขาแล้วทำท่าทางขนลุกสุดๆ
"ไม่มีทางยะ เล็บสวยๆ ผิวสวยๆของฉันแค่คิดว่าต้องไปขุดดินทำไร่ก็ขนลุกแล้ว อิ้"
เขาส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วก็มองฉันไม่พูดอะไร
"ฉันพูดจริงนะฉันไม่ไป แต่งก็แต่งแต่ฉันจะอยู่ที่บ้าน แต่ถ้านายไม่พอใจก็ยกเลิกงานแต่งก็ได้นะ แล้วก็ไปหย่ากัน"
ฉันยิ้มออกมาเหมือนจะถือไพ่เหนือกว่า ฮิฮิ อย่าคิดว่าเก่งกว่าฉันสิยะ
" เก่งนิ พอได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็จะล้มเลิกทุกอย่าง พูดง่ายนะแต่บอกเลยว่า มันไม่ง่ายแบบนั้น"
ฉันมองเขาอย่างสงสัยในคำพูด
" มะ หมายความว่ายังไง"
"หมายความว่างานแต่งต้องมี ส่วนเรื่องหย่านี่ลืมไปได้เลยพี่ไม่หย่าง่ายๆแน่ แล้วถ้าแต่งงานเสร็จเราไม่ย้ายไปอยู่ที่ไร่กับพี่ เตรียมตัวได้เลยพี่จะประกาศให้โลกรู้ว่าเรากับพี่เป็นผัวเมียกันแล้ว"
ฉันอ้าปากค้างทันที นี่มันขู่กันชัดๆแล้วจะบอกคนอื่นงั้นเหรอไม่ได้เด็ดขาดนะเว้ย ถ้าเพื่อนฉันรุ่นพี่ฉันรู้ฉันได้แทรกแผ่นดินหนีแน่นอนเพราะฉันเคยลั่นวาจาไว้แล้วไงว่าคนอย่างฉันไม่มีทางเอาไอ้บ้านี่เป็นแฟนแน่นอน
" นายขู่ฉันเหรอ"
" พี่เคยขู่เราเหรอครับ"
ฉันชี้หน้าหมอนั้นแล้วกระทืบเท้าปึงปัง โอ๊ยย โกรธโว๊ยยยย ทำไมตอนแรกฉันจะล้างแค้นหมอนี่อยู่ดีๆกลายเป็นฉันโดนตลบหลังแทนซะงั้น
"นายจะบอกคนอื่นไม่ได้นะ"
"ไม่ให้บอกก็ไปอยู่ด้วยกัน"
ฮือๆๆๆ ถ้าฉันไปฉันก็โดนมันปล้ำนะสิใครจะไปวะ ฉันจะเอายังไงต่อดีเนี้ย
" ว่าไงครับตกลงจะไปมั้ย"
ฉันเงยหน้ามองเขาแต่เขายื่นใบหน้ามาใกล้ฉันจนจมูกเราสองคนแทบจะชนกัน
"อ๊ะ ออกไปนะ"
เขายิ้มออกมาแล้วมองหน้าฉันเหมือนจะแกล้งนั้นแหละ
" เวลาเราเขินนี่ก็น่ารักดีนะเนี้ย"
" ไอ้พี่แมน!"
"ครับว่าที่เมีย"
ฉันกระทืบเท้าหมอนั้นทันทีจนเขาร้องครางออกมาเหมือนจะเจ็บสุดๆ
"โอ๊ย เจ็บนะเว้ย"
"สมน้ำหน้า เมียบ้าเมียบอนะสิ ไอ้บ้า"
เขาหัวเราะขำๆใส่ฉัน
"ก็เอากันแล้วทำไมถึงเรียกเมียไม่ได้อ่ะ หรือว่าจริงๆไม่ได้มีอะไรแต่แรก หรือว่าเราโกหกพี่"
เขามองฉันเหมือนจะจับผิด ฉันรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที อร๊ายย ให้เขารู้ไม่ได้ว่าฉันโกหกไม่อย่างนั้นเขาเอาฉันตายแน่
"มะ มีสิ นะ นายพูดอะไร นายได้ฉันแล้วนายจะไม่รับผิดชอบเหรอ"
เขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน
" ก็รับผิดชอบอยู่นี้ไง หลังจากวันแต่งงานจะมารับไปอยู่ที่เชียงใหม่ ถ้าไม่ไปเตรียมตัวได้เลยพี่จะบอกทุกคนแน่นอน แล้วพี่ก็ไม่ได้ขู่ เรารู้จักพี่ดีนิ"
" ไอ้บ้า! คอยดูเถอะฉันจะเอาคืน กริ๊ดดดดด"
"ฮ่าๆๆ กลับดีกว่า ไปก่อนนะเมีย"
- Writer
