นางเอกจะต้องหาทางกลับบ้านแต่แป๋มกลับต้องมานั่งปลูกนั่งเก็บผักปลูกผัก จูจิ้น หยิบเอาเมล็ดผักบุ้ง ไปหยอดเป็นแถวยาวตามขว้างของแนวแปลงผักบุ้ง
“เมื่อไหร่จึงจะงอก”ถามลองภูมิเจ้าน้องชาย
“ไม่เกินสามวัน ผักบุ้งสาม แตงกวาหนึ่งวัน มะระห้าวัน กว้างตุ้งสองวันตระกูลผักกาด สองถึงสามวัน มะเขือและพริกห้าถึงเจ็ดวัน”
โอ้โห้เจ้าน้องบ้านี่ ทำไมรู้มากขนาดนี้ แป๋มเสียอีกไม่เคยรู้อะไรเลย หยิบเมล็ดผักบุ้งโรยเป็นแถวตามแบบจูจิ้นที่แคล่วคล่อง ปัดไม่ปัดมือเสร็จเสียที
“จูเจี่ยไปช่วยพ่อของเจ้าเก็บมันเทศใส่ลงไปในหลัว อีกสองชั่วยามคนของวังหลวงจะมารับไป”
แป๋มยิ้ม มันเทศมันเทศของโปรด วิ่งแจ๋นไปทันทีจูจิ้นวิ่งตามไปติดๆ เสี่ยวซงหันมายิ้มเมื่อเห็นว่ามีคนมาช่วยตัวเขาเองปาดเหงื่อที่ใบหน้าสองวันมานี้ เสี่ยวซง คล้ำลงเล็กน้อย แม้แสงแดดที่ส่งลงมาจะเพียงบางเบาเพราะอากาศหนาวทำให้ฟ้าหลัว แต่ก็จัดว่าผิวขาวอยู่ดีจะขาวกว่าแป๋มด้วยซ้ำ
