ลำธารกว้างทว่าน้ำกลับไม่ลึกอย่างที่แป๋มคิด ..แป๋มกลัวน้ำ.. แต่เมื่อมองเห็นจูจิ้นถลาลงไปที่กลางลำธาร ลงไปแช่น้ำเหมือนเพิ่งจะนึกขึ้นได้หลายวันมานี้ อากาศหนาว ไม่เคยได้อาบน้ำ น้ำในลำธารไหลผ่านหินก้อนสวยหลากสี เลาะเรื่อยไปตาม ช่องทางคดเคี้ยวสวยงามบ้างลึกบ้างตื้นแต่ก็ไม่ถึงกลับทำให้จมได้ สองข้างเป็นทุ่งหญ้าเขียวขจี เจ้าบ้านเฉิน ลุยน้ำลงไปที่น้ำไหลเอื่อยทิ้งตัวลง สอดล้วงเข้าไปใต้ซอกหิน เพียงครุ๋เดียวก็ส่งเสียงดังลั่น
“โอ๊ยยยย”
ยกกุ้งแม่น้ำตัวใหญ่เท่ากับหัวแครอทที่ก้ามข้างหนึ่งของมันหนีบติดอยู่ที่นิ้ว จูจิ้น ถลาเขาไปหาบิดาดึงตัวกุ้งเสียยกใหญ่
“เสี่ยวซง มาจับกุ้งไปจูจิ้น อาจทำมันหลุดมือ”
เสี่ยวซง วิ่งลุยนำลงไปจนถึงน้ำลึกที่เจ้าบ้านเฉินกำลังงมกุ้งมือเปล่าอยู่
“ข้าจับได้หรอกน่าไม่ใช่จูเจี่ย”
เจ้าน้องชาย แต่แป๋มกำลังตื่นตาตื่นใจ
“ท่านพ่อเก่งจัง ทำไมจับกุ้งมือเปล่าได้”
“กุ้ง เวลาที่ถูกต้อนมักจ
