ใจดียกมือขึ้นกอดอก แก้มยุ้ยสีชมพูทั้งสองข้างดูน่าหยิก มองหน้ามาร์คัสอย่างไม่ลดละสายตา แม้กิริยาท่าทางที่ชอบจ้องหน้าคนอื่นอย่างไม่เกรงกลัวจะทำให้ถูกมารดาตำหนิหลายครั้งแล้ว แต่ก็ยังเผลอลืมตัวเสมอโดยเฉพาะเวลาที่ไม่พอใจสิ่งใด เหมือนกับท่าทางของผู้ชายตรงหน้า แต่พอแม่หนูเห็นใบหน้าคนที่มองจ้องเธอชัดๆ ก็ทำให้ดวงตากลมโตมองไปทางอื่นไม่ได้เลย เพราะเขาคือต้นแบบภาพวาดเรื่องครอบครัวของฉัน
สาวน้อยยกมือขึ้นกุมสองแก้มกลมๆ หน้ามุ่ยๆ เมื่อสักครู่เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างสดใสไปถึงดวงตา แล้วหลุดพูดออกมาคำหนึ่ง
“แด๊ด!”
ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสุภาพพับแขนถึงศอก สวมกางกางสแล็กส์สีครีมมองมาที่เด็กหญิงตัวน้อย จากนั้นก็อุ้มเธอจนลอยขึ้นจากพื้นแล้วพูดว่า
“ใช่ครับ แด๊ดเอง กลับกันเถอะครับ แด๊ดมารับใจดีแล้ว”
มาร์คัสสะดุ้งสุดตัว เมื่อครู่เขากำลังอินกับคำที่เด็กน้อยเหมือนตุ๊กตาฝรั่งตัวอวบเรียกว่า ‘แด๊ด’ แต่แล้วจู่ๆ
