นายแพทย์หนุ่มบอกตัวเองไม่ให้โกรธสาวน้อยเอรินทร์ แต่พอมองมือที่ต้องสวมเฝือกอ่อนกับแผลที่ถูกเย็บไปถึงแปดเข็ม อารมณ์ของเขาก็พุ่งปรี๊ด เหตุผลทั้งหลายที่ยกขึ้นมาอ้างดูไร้น้ำหนักไปในทันที
“ขอบใจมาก” ตุลย์ขับรถมาส่งถึงที่บ้านและเตรียมเรียกแท็กซี่กลับไปเอารถของตัวเองที่โรงพยาบาล ระหว่างรอก็เทศนาว่าอย่าลงน้ำหนักที่แขน ย้ำด้วยว่าให้กินยาให้ครบตามสั่ง
“กูไม่โง่ทำตัวเสี่ยงให้ข้อมือหายช้าหรอกนะ!”
“ให้กูได้พูดบ้างเหอะ! ยังดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก กระดูกร้าวนิดเดียว เดี๋ยวรอสักสี่ห้าวันก็ถอดเฝือกได้ละ แต่จะให้กลับไปผ่าตัดได้ก็น่าจะอีกสักครึ่งเดือนหรือมากกว่านั้นนิดหน่อย พูดง่าย ๆ ก็ขึ้นอยู่การดูแลนั่นแหละ”
“กูจะไม่หายก็เพราะมึงพูดมากนี่แหละ!” กองทัพไล่เพื่อนสนิทก่อนจะกลับเข้าไปในบ้าน
เจ้าของร่างสูงใหญ่เหนื่อยล้าเพราะงานหนัก และเสียเลือดไปจำนวนไม่น้อย แม้ร่างกายจะประท้วงให้ทิ้งตัวลงนอน แต่ความสะอาดเป็น
