กำราบรักคุณหนูเอาแต่ใจ

บทที่ 8

"ริต้าลูก ใช้เหตุผลหน่อยสิคะ" ชายหนุ่มพูดเตือนริต้าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน สาวน้อยจึงพอจะสงบสติอารมณ์ลงบ้าง

"ขอโทษนะริต้าจีนขอโทษจะไม่จับตุ๊กตาของริต้าอีกแล้ว" สาวน้อย หน้าเสียที่ทำให้เพื่อนโกรธจนแทบร้องไห้

"น้องจีนไม่รู้น้าจินขอโทษแทนน้องจีนอีกคนนะคะ"

"ผมขอโทษคุณกับหลานด้วยนะครับ พอดีตุ๊กตาที่เห็นน่ะแม่ของแกให้มาน่ะครับ เราไปเจอแม่ของแกมาเมื่อปีที่แล้ว ตอนเธอป่วยหนักครับ"

"อ้าวแล้วตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้างแล้วละคะ"

" แม่ของริต้าเสียแล้วครับ มะเร็งน่ะครับใครๆก็ต่อกรไม่ได้จริงๆครับ"

"จินเสียใจด้วยนะคะ" หญิงสาวรู้สึกไม่ดีนิดหน่อยที่พอมาถึงห้องของสาวน้อยก็เปิดประเด็นใหญ่ขึ้นมาเลย

"ห้ามจับอีกนะ รู้ไหม ทุกคนรู้ไหม" สาวน้อยบอกน้ำเสียงดุดัน ยังเจือด้วยความโกรธนิดๆ

"คร๊าบ/ค่ะ" สาวน้อยจึงเดินเข้าไปอุ้มตุ๊กตาตัวโปรดมาไว้ในอ้อมกอดของตน

"เอาละๆ ริต้าพาน้าจินไปดูโซนอ่านนิทานของหนูดีกว่านะคะ" เธออยากจะทำร้ายบรรยากาศที่แสนจะอึดอัดนี่สักที

"ตรงนู้นค่ะ" สาวน้อยเดินนำไปช้าๆ

"โอ้โห้ หนังสือของน้องริต้าเยอะมากๆเลย ปกติใครอ่านให้ฟังคะ" ชั้นวางหนังสือเรียงรายเต็มไปด้วยนิทานหลายสิบเรื่อง

"คุณพ่อค่ะ แต่ก็นานๆที ริต้าเลยดูแค่ภาพเฉยๆ คุณปู่คุณย่าสายตาไม่ดีอ่านไม่สนุกหรอกค่ะ"

"ฮ่าๆ งั้นวันหลังให้น้าอ่านให้ฟังไหมคะ" สาวน้อยตาโตแต่ก็พยายามเก็บอาการดีใจเอาไว้

"แล้วนิทานนี่...แบ่งน้องจีนอ่านบ้างได้ไหมคะ"

"..." สาวน้อยหยุดคิดนิดนึงแล้วก็ถามออกไปว่า

"แล้วที่บ้านของจีนไม่มีนิทานเหรอ จีนถึงต้องมาอ่านที่บ้านริต้า"

"มีสิ แต่ไม่เยอะแบบนี้หรอก ดูเล่มนั่นสิน่ารักมาก" พอได้ยินว่าเพื่อนชอบของที่ตนเองมีก็เริ่มชอบใจ

"อืมม ให้ดูก็ได้" น้องจีนไม่รอช้ารีบพุ่งตัวไปยังชั้นหนังสือ

"ว้าว น่ารักมากๆเลยค่ะ เล่มนี้น้องจีนเคยขอให้น้าจินซื้อให้แต่น้าจินบอกว่าแพง"

"แน่นอนสิ คุณพ่อของริต้ารวยจะตายจะซื้ออะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ" คนเป็นลูกคุณหนูรีบเกทับ

"ถ้าริต้ามีเยอะก็แบ่งให้จีนอ่านแล้วก็เล่นด้วยนะ" สาวน้อยจึงหันไปมองผู้เป็นพ่อ และผู้เป็นพ่อก็พยักหน้าเป็นอันตกลง

"ก็ได้" ใจจริงหนังสือบางเล่มริต้ายังไม่เคยได้เปิดอ่านเลยด้วยซ้ำ รู้แต่ว่าอยากได้ก็ต้องได้ซึ่งทุกคนในบ้านก็ตามใจเธอหมด หากคุณพ่อไม่ซื้อให้เพียงแค่ไปบอกคุณปู่คุณย่าก็ได้ตามที่ตนเองต้องการหมดนั่นแหละ

"ถ้ายังงั้นคุยกันไปก่อนนะครับ ผมขอตัวไปทำงานก่อน"

"ค่ะ" ชายหนุ่มเดินออกไปแล้วทั้งห้องจึงเหลือเพียงแค่ริต้า จินและน้องจีน

"ไม่ต้องแกล้งหรอกค่ะ หนูรู้ว่าคุณน้าจะมาจีบคุณพ่อของหนูใช่ไหมคะ" สาวน้อยคิดว่าคงเหมือนสาวๆคนอื่นนั่นแหละที่พอคุณพ่อไปก็กลายเป็นนางยักษ์ร้ายใส่เธอซะงั้น

"อะไรนะคะ" นี่เธอฟังอะไรผิดไปหรือป่าวนะ

"คุณน้าก็เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆนั่นแหละ จะมาแย่งคุณพ่อไปจากหนู ใช่ไหมคะ"

"ริต้าเข้าใจน้าจินผิดแล้วนะคะ น้าจะพิสูจน์ให้ดูนะคะว่าไม่ใช่อย่างที่น้องริต้าคิดหรอก เอาเป็นว่าตอนนี้เรามาอ่านนิทานกันดีกว่าค่ะ" หญิงสาวจัดแจงให้เด็กทั้งสองนั่งคนละฝั่งโดยมีเธอนั่งอยู่ตรงกลาง หญิงสาวหยิบนิทานเรื่องลูกเป็ดขี้เหร่ขึ้นมา สองสาวประสานเสียงเลยว่าเคยอ่านแล้ว เธอจึงหยิบหนูน้อยหมวกแดงขึ้นมาแทน เริ่มแรกเด็กๆก็ยุกยิกไปมา แต่พอเธอเล่าไปเรื่อยๆสองสาวก็เริ่มสนุก ตั้งใจฟังมากๆ

"เล็บยาวจังเลยค่ะ"

"กินเลยเหรอคะ"

"น่ากลัวว มากๆ"

รีแอคชั่นจากเด็กๆทำให้เธอรับรู้ว่าเรื่องที่เล่าให้ฟังสนุกแค่ไหน เธอเล่าด้วยน้ำเสียงสูงต่ำน่าฟัง เด็กๆเลยเข้าถึงอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครมากขึ้น พอถึงช่วงที่ตื่นตกใจ เด็กๆก็กรี๊ดกร๊าดออกมาและก็หัวเราะอย่างมีความสุข สาวน้อยเพิ่งจะรู้ตัวว่าปล่อยตัวสนุกเกินไปก็กลับมานั่งทำหน้านิ่งตามเดิม

"เป็นไงคะพอใช้ได้ไหมคะ"

"ก็พอได้ค่ะ"

"จริงเหรอคะ"

"แต่น้องจีนว่าสนุกสุดๆไปเลยค่ะ รักน้าจินน้า ฟอดดด"สาวน้อยรั้งใบหน้าของน้าสาวลงมาหอมฟอดใหญ่เพื่อเป็นรางวัลตอบแทน

"จริงเหรอคะอย่างนี้น้าค่อยมีกำลังใจขึ้นมาหน่อย" หญิงสาวกอดหลานสาวอย่างอ่อนโยน จนคนที่กำลังแอบมองทั้งสองรู้สึกอิจฉาทั้งที่ไม่รู้ตัว คุณพ่อไม่เคยอ่อนโยนกับเธออย่างนี้เลยนี่หน่า เธอก็อยากจะถูกกอดบ้างเหมือนกัน

"ก๊อกๆ ทำอะไรกันอยู่ลูก" แม่ของชายหนุ่มเดินมาดูความเรียบร้อย

"กำลังเล่านิทานกันค่ะคุณป้า จบพอดีเลยเด็กๆชอบใช่ไหมลูก" ทั้งสองพยักหน้าหงึกๆ

"ไปทานขนมกันเถอะจ้ะ ป้าทำขนมไว้รอแล้ว กลัวเด็กๆจะหิว"

"โอ้โห้ น่าทานมากเลยค่ะ อร่อยไหมลูก"

"อร่อยค่ะ"

"เดี๋ยวทานเสร็จเราไปทำการบ้านกันดีไหมคะไปทำที่ไหนดีเอ่ย ในห้องดีไหมหรือว่าที่โต๊ะริมสระดี น้าแอบเห็นว่าตอนนี้ลมกำลังพัดเย็นสบายเลย"

"ให้ริต้าเลือกเลยค่ะ" น้องจีนบอก

"ริต้าจะไปริมสระค่ะ"

" โอเคค่ะงั้นเดี๋ยวน้าขึ้นไปเอากระเป๋าให้นะคะ"

"ค่ะ"

"ไหนคะ มีวิชาอะไรบ้าง"

"อันนี้ทำยังไงคะน้าจิน"

"ข้อนี้เหรอคะมาค่ะน้าสอนเองทำไปพร้อมๆกันนะลูก"

"เฮ้อ เสร็จเรียบร้อย ไหนใครการบ้านเสร็จแล้ว"

"จีนค่าา"

"ริต้าด้วย"

"เด็กดีต้องได้รางวัล วันนี้น้ามีลูกอมมาให้ค่ะ รับไปนะคะ" ริต้ายื่นมือจะรับแต่หญิงสาวก็ชักมือกลับทำเอาสาวน้อยไม่พอใจ

"ไม่ให้ริต้าเหรอคะ ไหนบอกจะให้ไงคะ"

"ผู้ใหญ่ให้ของต้องทำยังไงคะ" สาวน้อยจึงยกมือไหว้น้อยๆก่อนที่หญิงสาวจะส่งลูกอมให้ ซึ่งน้องริต้าก็แกะทานทันที

ด้านชายหนุ่มพอเช็คงานเสร็จก็ลุกขึ้นมาผ่อนคลายชมวิวรอบๆบ้านผ่านทางหน้าต่างบานใหญ่ของห้องทำงาน แล้วเขาก็ต้องสะดุดกับผู้หญิงคนหนึ่งและเด็กๆ เธอทึ่งมากที่ทำให้ริต้าไม่อาละวาด ทุกทีทำการบ้านที่ไรน้ำตาตกตลอด ยากบ้างไม่อยากทำแล้วบ้าง ขอเหตุผลว่าทำไมต้องทำแต่แล้วเขาก็ตอบไม่ได้มันเป็นหน้าที่ของเด็ก

"วันนี้เย็นมากแล้วน้ากับน้องจีนกลับก่อนนะคะ เจอกันพรุ่งนี้ตอนเลิกเรียนค่ะ.เดี๋ยวน้าอาสามาส่งที่บ้านเอง"

"อ้าวคุณพ่อไม่ได้มารับเหรอคะ"

"เป็นน้าที่มาส่งเองค่ะ โอเคไหมคะ"

"ก็ได้ค่ะ" จากนั้นสาวน้อยก็ยกมือไหว้สวัสดีเพื่อบอกลาพี่เลี้ยงคนใหม่