5
1191 Words
5
พูดจบก็เข้าไปรายงานเจ้านายในบ้าน ไม่นานเกินรอราเชนทร์ก้าวดุ่มๆ ออกมานอกบ้านพร้อมด้วยคุณหญิงรุ่งระวี
ราเชนทร์จ้องมองผู้หญิงที่ยืนยิ้มและก้าวเท้าเข้ามาหาตนตาไม่กระพริบ เขาแน่ใจว่าใช่วาติยา เมียไม่ปรารถนา แต่ที่ไม่แน่ใจคือการแต่งตัวของเธอที่เปลี่ยนไปจากเดิม เปลี่ยนชนิดที่ว่าหน้ามือเป็นหลังมือก็ว่าได้ วาติยาที่ยืนอยู่ตรงหน้าราเชนทร์ตอนนี้ สวมเสื้อเกาะอกสีแดงสดกับกางเกงยีนขาสั้นชนิดที่ว่าสั้นมาก ผมยาวสลวยหยักศกเป็นธรรมชาติปล่อยสยายเต็มแผ่นหลัง ใบหน้าถูกปกปิดด้วยแว่นตาสีน้ำตาลเข้ม
“แหมพี่เชนทร์ขา เห็นเมียตัวเองใส่ชุดเซ็กซี่แค่เนี้ยมองตาไม่กะพริบเลยนะคะ”
ธาริกาถอดแว่นตาออก พร้อมกับเดินเข้ามาหาราเชนทร์ที่ยืนใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เขาไม่นึกว่าวาติยาจะหน้าด้านหน้าทนขนาดนี้ และไม่คิดว่าเธอจะกลับมาที่นี่อีก
“กลับมาทำไม ฉันอุตส่าห์นิมนต์พระมาไล่เสนียดจัญไรออกไปจากบ้านฉันแล้วนะ นึกว่าความร้อนจากน้ำมนต์จะช่วยปัดเป่าสิ่งเลวทรามให้ออกไปจากชีวิตฉันถาวร ไม่น่าเชื่อน้ำมนต์ยังเอาชนะความหน้าด้านหน้าทนของเธอไม่ได้เลย”
ราเชนทร์ต่อว่าอย่างเผ็ดร้อน ปากอย่างนี้นี่เองที่ทำให้น้องสาวของเธออยู่ที่นี่ไม่ได้ แต่มันใช้ไม่ได้กับเธอ
“แหม พี่เชนทร์พูดมาได้ว่าไล่เสนียดจัญไร ทีตอนกลางคืนแก้วไล่ลงจากเตียงพี่เชนทร์ยังไม่ยอมลงเลย กลับวิ่งเข้าหาแก้วทั้งคืนด้วย ใครกันแน่คะที่หน้าด้านหน้าทนแก้วบอกว่าไม่ไหวๆ พี่เชนทร์ก็บังคับแก้ว”
ธาริกาตอกกลับ ราเชนทร์ถึงกับเสียศูนย์เมื่อได้ยินคำพูดของวาติยาตัวปลอม ทุกทีที่เขาต่อว่าเสียๆ หายๆ วาติยาไม่เคยเถียงเขาสักคำ เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว ผู้คนในงานต่างฮือฮากับคำพูดของเธอ ทำให้คุณหญิงและบุตรชายแทบเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนี
“เธอเอาอะไรมาพูดแม่โสเภณี คนอย่างฉันไม่เคยเกลือกกลั้วกับเธอเลยสักครั้งเดียว ที่ว่านอนกับเธอทั้งคืนคงไม่ใช่ฉันหรอก คงจะเป็นลูกค้าของเธอมากกว่า”
“ลูกค้า แหม ก็พี่เชนทร์ไงคะลูกค้าของแก้ว ทำเป็นจำไม่ได้ ทีเวลานอนกับแก้วปากก็บอกว่าแก้ววิเศษที่สุด เยี่ยมที่สุด น่ารักที่สุด จากกันแค่สองวันลืมของเดิมซะแล้ว” ธาริกาพูดด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่
“เธอออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ ไป!” ราเชนทร์ไล่หญิงสาวออกไปจากบ้านเขาด้วยความโมโห
“ไม่ไป แก้วเพิ่งมาจะไล่แก้วไปไหนล่ะคะ คืนนี้แก้วจะทวนความจำให้พี่เชนทร์ รับรองพรุ่งนี้พี่เชนทร์ไม่มีทางไล่แก้วออกจากบ้านแน่นอนค่ะ”
“ไป! ฉันบอกให้เธอออกไปจากบ้านของฉัน แม่โสเภณี!”
ราเชนทร์เริ่มตัวสั่นเพราะความโกรธ เขาไม่เคยโกรธใครเท่าผู้หญิงคนนี้เลย ทั้งโกรธทั้งเกลียด ทั้งขยะแขยง
“คำก็โสเภณี สองคำก็โสเภณี ถามหน่อยเถอะว่าถ้าเมียเป็นโสเภณีแล้วผัวจะเป็นอะไร ก็เป็นแมงดาไง แสดงว่าพี่เชนทร์เป็นแมงดา ส่วนบ้านหลังนี้ก็เป็นซ่อง ”
ธาริกาสวนกลับอย่างเจ็บแสบ ทำให้ราเชนทร์ถึงกับอึ้ง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ แล้วเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างบันได เขาเงื้อมือขึ้นสูงหมายจะตบใบหน้านวล แต่เสียงหวานใสของธาริกาก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
“ตบสิ คุณตบฉัน ฉันจะตบคุณด้วยรองเท้าข้างนี้ เอาสิ! ตบสิ!”
ธาริกาถือรองเท้าส้นสูงสีดำขึ้นเหนือศีรษะ ตั้งท่าจะฟาดกับใบหน้าของเขาทันทีที่เธอถูกทำร้าย ราเชนทร์ไม่คิดว่าวาติยาคนใหม่จะกล้าทำกับเขาแบบนี้ เพราะที่ผ่านมาวาติยาคนเดิมไม่กล้าขึ้นเสียงกับเขา เขาว่าแรงๆ ก็เอาแต่ร้องไห้ แต่วาติยาคนนี้เถียงเขาทุกคำ แถมยังสู้ถ้าหากเขาคิดทำร้ายเธอ
“พอแล้วเชนทร์ พอแล้ว อย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ พอลูก แม่อายเขา แม่ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว”
คุณหญิงรุ่งระวีทำท่าเหมือนจะเป็นลมเมื่อเจอฤทธิ์เดชของลูกสะใภ้ ทำไมไม่เหมือนกับที่บุตรชายของเธอพูดเลยสักนิดเดียว แขกที่นางเชิญมาร่วมงานแม้มีไม่มากเพียงแค่สิบชีวิต แต่ก็ทำให้นางอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ราเชนทร์รีบมาประคองร่างของมารดาที่กำลังล้มพับอยู่ที่พื้น สายตาของเขามองมาที่หญิงสาวอย่างแค้นเคือง เธอเห็นกรามทั้งสองข้างของเขาขบกันแน่น ธาริกาแอบลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอเมื่อเห็นสายตาคู่นั้น แม้ว่าภายนอกเธอจะดูแข็งแกร่งแต่ภายในไม่มีใครรู้ว่าเธออ่อนแอมากเพียงใด แต่เธอก็ทำใจดีสู้เสือ เพราะเธอมาถึงที่นี่แล้ว เธอไม่มีทางถอยเด็ดขาด แม้ว่าจะต้องเจอกับฤทธิ์เดชของเขามากเพียงใดก็ตาม
“ฝากไว้ก่อนเถอะ” ราเชนทร์กัดฟันพูด
“รีบมาเอาคืนไวๆ นะคะ แก้วจะรอ”
ธาริกาพูดจบก็เดินขึ้นไปที่ชั้นบนของเรือนกุหลาบทันที ราเชนทร์มองร่างที่เดินขึ้นไปที่ชั้นบนด้วยสายตาที่ดุดัน แค้นเคือง นับวันเขายิ่งเกลียดผู้หญิงคนนี้เข้าไส้ เกลียดชนิดที่ว่าลามไปทั่วทุกรูขุมขนภายในร่างกาย พรุ่งนี้เขาจะทำให้ผู้หญิงคนนี้ออกไปจากบ้านหลังนี้ให้ได้ เขาสาบาน
ธาริกาเดินเข้าห้องของน้องสาวตามที่วาติยาบอกด้วยขาที่ค่อนข้างสั่น ตัวจริงปากปีจอยิ่งกว่าที่วาติยาเล่าให้ฟังเสียอีก แต่คนอย่างเธอสามารถรับศึกได้ทุกรูปแบบอยู่แล้ว นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้นสงครามระหว่างเธอกับราเชนทร์ยังอีกไกล อย่าหวังว่าจะเอาลูกไม้เก่าที่ใช้กับวาติยามาทำกับเธอได้ เพราะคนอย่างธาริกาสามารถแก้เกมได้ทุกเกมอยู่แล้ว ธาริกาโยนกระเป๋าลงบนเตียงหนานุ่ม หยิบเสื้อผ้าที่ซื้อมาเมื่อวานเก็บเข้าตู้เสื้อผ้า เธอมองเสื้อผ้าที่ซื้อมาใหม่ แต่ละตัวล้วนแต่เผยให้เห็นสรีระของผู้หญิงทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นเสื้อที่ผ่าหน้าผ่าหลัง กางเกงกับกระโปรงที่สั้นกุด
“จะไหวไหมเนี่ย”
ธาริกาหมายถึงเสื้อผ้าที่เธอต้องทนใส่ให้สมกับที่ราเชนทร์กล่าวหาว่าน้องสาวเธอเป็นโสเภณี เธอจะทำให้ราเชนทร์สยบแทบเท้าโสเภณีอย่างเธอ โสเภณีที่ชื่อธาริกาให้ได้
- Writer
