11
1190 Words
11
“พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ ไอ้ผู้ชายบ้า ไอ้เฮงซวย”
“ทำไมเมื่อกี้ไม่กรี๊ดๆ ลั่นรถแบบนี้บางล่ะ เผื่อคุณตำรวจเขาจะช่วยได้”
ราเชนทร์ถามพร้อมกับรอยยิ้ม ส่วนธาริกาทำได้แค่เพียงฮึดฮัดและใช้มือทุบไปที่เบาะที่เธอนั่งเท่านั้น ‘ไม่พูดเพราะนายถลึงตาใส่ฉัน แถมยังพูดไม่ออกเสียง ว่าจะปล้ำฉันอีก แล้วฉันจะกล้าพูดได้ยังไงเล่า’
“เงียบทำไม ที่ไม่พูดเพราะกลัวฉันปล้ำใช่ไหม”
เสียงของราเชนทร์กวนอารมณ์เธอสุดๆ ธาริกาจึงตวัดมือฟาดที่ใบหน้าของเขาอย่างแรง ใบหน้าคมสันหันไปตามแรงตบก่อนจะหันกลับมามองหน้าเธอด้วยใบหน้าที่เรียบตึงดุดัน ใบหน้าซีกที่เธอตบมีรอยฝ่ามือขึ้นอย่างชัดเจน ดวงตาของเขาฉายแววโกรธจนเธอรู้สึกกลัว หัวใจเต้นแรงกลัวเหลือเกินว่าจะต้องตายคามือเขาแน่
หากความคิดของธาริกากับความเป็นจริงไม่เป็นอย่างนั้น เพราะราเชนทร์ไม่ทำอะไรเธอ เขาทำได้แค่เพียงขับรถมุ่งทะยานไปตามท้องถนนที่เริ่มมีรถน้อยลง แต่ความเร็วแรงของรถที่เขาขับอยู่นี้ต่างหากที่เธอกลัว ธาริกานั่งตัวเกร็งตลอดทางภาวนาอย่าให้เขาเอารถราคาหลายสิบล้าน ไปเสยกับรถบรรทุกหรือรถยนต์ที่วิ่งสวนทางมาเลย ความเงียบเริ่มปกคลุมในรถยนต์ แต่ธาริกาไม่รู้เลยว่าความเงียบของเขา คือการก่อเกิดพายุทอร์นาโดลูกใหญ่ ที่มีกำลังมหาศาลกำลังพัดพาเธอไปอีกโลกที่เธอไม่รู้จัก
‘แล้วเธอจะได้รับผลตอบแทนจากการที่เธอบังอาจตบหน้าฉัน!’ ประโยคอาฆาตแค้นในใจของราเชนทร์
รถยนต์ของราเชนทร์ขับด้วยความเร็วสูง และมาจอดนิ่งสนิทที่ท่าเรือแห่งหนึ่งในจังหวัดระยอง เขาก้าวเดินลงมาจากรถก่อนจะเดินอ้อมมาทางประตูที่หญิงสาวนั่งอยู่ มือหนาเปิดประตูด้านที่เธอนั่งและกระชากร่างของเธอออกมาอย่างแรง จนลำแขนบางแทบจะหลุดไปตามแรงกระชาก
“โอ๊ย ฉันไม่ใช่วัวใช่ควายนะ เบาๆ หน่อยก็ได้ แล้วนี่จะพาฉันไปไหน”
ธาริการ้องบ่นไปตลอดทางที่เขาทั้งลากทั้งจูง ราเชนทร์ลากเธอมาถึงยัง สะพานที่ทอดยาวลงไปในทะเล เรือเร็วลำหนึ่งจอดนิ่งที่ด้านข้างสะพาน ราเชนทร์หันมามองหน้าหญิงสาวก่อนจะสั่งเสียงดังลั่น
“ลงไป”
ร่างของธาริกาสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงตวาดของเขา มีหรือว่าคนอย่างธาริกาจะยอม
“ไม่ลง”
ธาริกาพูดเสียงดังโต้กลับ ดวงตาของราเชนทร์แม้อยู่ในความมืดมีเพียงตะเกียงเจ้าพายุแขวนอยู่ที่เสาไม้ เธอก็สามารถมองเห็นแววตาที่ลุกโชนด้วย ความโกรธได้เป็นอย่างดี
“บอกให้ลงไป จะลงดีๆ หรือว่าจะให้จับโยนลงไป หา!”
ธาริกาหลับตาอย่างตกใจเมื่อได้ยินเขาตวาดเสียงดังลั่นจนเธอต้องรีบ ลงไปในเรือตามคำสั่ง ชายหนุ่มเห็นเธอลงไปในเรือเรียบร้อย เขาจึงแกะเชือกที่ผูกไว้ ก่อนจะกระโดดลงไปในเรือ และขับเรือออกไปยังท้องทะเลที่มืดมิด โดยมีแสงไฟดวงใหญ่ที่อยู่บนหัวเรือส่องนำทางเท่านั้น ธาริกามองดูทะเลในยามมืดมิดที่ดูน่ากลัว วังเวงและหนาวเหน็บ เธอเดินเข้ามาใกล้ร่างของเขาที่ขับเรืออยู่ มือบางจับที่ลำแขนของเขาไว้มั่น อาการสั่นที่เขาสัมผัสได้จึงรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังกลัว
“กลัวหรือไง” เสียงของราเชนทร์ดังขึ้นมาทำลายความเงียบ
“ใครบอกว่ากลัว โธ่ คนอย่างฉันไม่มีคำว่ากลัวอยู่แล้ว”
ธาริกาพูดไม่ตรงกับใจเลย เพราะเธอกลัวความมืดและไม่ชอบทะเล เป็นเพราะครั้งหนึ่งเมื่อเธออายุได้หกปี เธอเดินทางมาเที่ยวทะเลพร้อมกับบิดา ธาริกาเล่นน้ำทะเลอย่างสนุกสนาน และจู่ๆ เธอเกิดเป็นตะคริวและจมลงไปในทะเล เวลานั้นเธอกลัวมาก กลัวว่าจะไม่ได้เห็นหน้าบิดาและน้องสาว แต่เธอรอดชีวิตมาได้จากการช่วยเหลือของนักท่องเที่ยวที่เล่นน้ำอยู่ไม่ไกลจากเธอ เหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้เธอกลัวน้ำทะเลเข้ากระดูกดำและไม่เคยลงเล่นน้ำทะเลอีกเลย
“จริงเหรอ ไม่กลัวแล้วทำไมต้องจับแขนฉันแน่นขนาดนี้ล่ะ”
ราเชนทร์ถามยิ้มๆ ในความมืด มือบางรีบปล่อยจากลำแขนหนาทันที ก่อนจะเดินเชิดหน้ามานั่งที่ท้ายเรือ
“จับแน่นที่ไหน ฉันแค่กลัวคุณเหงาก็เลยเข้าไปยืนใกล้ๆ ต่างหาก”
ธาริกาแก้ตัว ใบหน้าสวยหันซ้ายหันขวาดูความมืดมิดของท้องทะเล ราเชนทร์เห็นอาการลุกลี้ลุกลนของเธอ คนฉลาดอย่างเขารู้ทันทีว่าเธอกลัว เขาจึง แกล้งขับเรือปาดซ้ายปาดขวา และหยุดเรือนิ่งที่กลางทะเล
“หยุดทำไมล่ะ” ธาริกาถามเมื่อเรือหยุดนิ่ง
“เรือเสีย”
เขาตอบสั้นๆ และเดินมานั่งที่ท้ายเรืออย่างไม่ทุกข์ร้อน ธาริกาทรุดตัวลงนั่งที่ข้างกายเขา มือบางจับที่ลำแขนของเขาพร้อมกับเขย่าอย่างแรง
“เรือเสียคุณก็ซ่อมเรือสิ”
“ซ่อมไม่เป็น” เขาพูดสั้นๆ
“ซ่อมไม่เป็น แล้วจะทำยังไงล่ะ” ธาริกาถามอย่างร้อนรน เพราะเธอ ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย
“ก็รอจนกว่าจะเช้า เดี๋ยวก็คงมีเรือลำอื่นผ่านมาช่วยเองแหละ”
เขาตอบอย่างไม่เดือดร้อน แต่คนที่เดือดร้อนคือเธอต่างหาก คลื่นลมแรงทำให้เกิดคลื่นในทะเล เรือจึงโคลงตามแรงคลื่นที่แรงบ้างเบาบ้าง ราเชนทร์ยิ้มเมื่อแผนแก้แค้นเล็กๆ น้อยๆ ของเขาสำเร็จ เขามองอาการตื่นตระหนกของเธออย่างชอบใจ แววตาของหญิงสาวเบิกกว้างทุกครั้งที่เรือเร็วของเขาโคลงตามแรงคลื่น ยิ่งคลื่นแรงเธอยิ่งเกาะที่แขนของเขาแน่น
“เมื่อคืนฉันดูข่าวรอบดึก เขาบอกว่าเกิดเรือล่มเมื่อคืนนี้คนในเรือตายหมดเลยนะ รู้สึกว่าจะล่มแถวๆ นี้ด้วย” ราเชนทร์พูดด้วยอาการนิ่งสงบ
“จริง จริงเหรอ” ธาริกาถามเสียงสั่น
“จริงสิ คนแถวนี้เขาร่ำลือกันว่าบริเวณนี้เฮี้ยนสุดๆ”
ยิ่งเขาพูด ธาริกาก็ยิ่งนั่งเบียดชิดกับเขามากยิ่งขึ้น ราเชนทร์รู้สึกถึงความนุ่มนิ่มของทรวงอกที่แนบชิดกับลำแขนแกร่งของเขา ทำให้ราเชนทร์เริ่มมีอาการร้อนขึ้นมาทันที
“คุณไม่ลองไปแคะไปแงะเรือหน่อยเหรอ เผื่อเรือจะติดขึ้นมาบ้าง” ธาริกาออกความเห็นที่ไม่เข้าท่า
“นี่แม่คุณ เรือฉันนะไม่ใช่ไม้จิ้มฟัน ที่จะไปแงะไปแคะแล้วเครื่องจะติดน่ะ”
- Writer
