เสือหลงเหยื่อ

EP.06 โง่งม

06

โง่งม

"ขอบคุณที่มาส่งนะคะแล้วก็ขอบคุณที่ช่วยที่รักไว้" หญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัยออกหลังจากรถคันหรูเคลื่อนมาจอดหน้าบ้านของเธอหลังจากที่พูดคุยปรับความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้ว

"เข้าบ้านดี ๆ นะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มารับนะครับ" มือหนายกขึ้นลูบศีรษะทุยของเธอเบา ๆ พร้อมรอยยิ้ม

"ค่ะ พี่เสือก็ขับรถกลับดี ๆ นะคะ" เสียงหวานเอ่ยบอกก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ เธอส่งยิ้มให้เขาก่อนจะเปิดประตูรั้วเดินเข้าไปในบ้าน

"หึ" คล้อยหลังที่หญิงสาวเดินเข้าบ้านไปมุมปากหนาก็ยกยิ้มขึ้นด้วยความเย้ยหยันก่อนจะขับรถออกไปทันที

เสือขับรถมาจอดเทียบฟุตบาทหน้าป้ายรถเมล์ซึ่งเป็นที่ที่เขาเจอที่รักเมื่อครู่ หลังจากรถหยุดจอดก็มีชายฉกรรจ์สามคนเดินออกมาก่อนที่มือหนาจะกดลดกระจกรถลง

พรึบ!

"ขอบคุณมากครับ ถ้ามีงานง่าย ๆ ได้เงินดีแบบนี้จ้างพวกผมอีกได้นะครับ" ชายฉกรรจ์คนหนึ่งรับซองสีน้ำตาลที่เสือยื่นให้มาก่อนจะเปิดออกดูแล้วหันไปยิ้มกับเพื่อนอีกสองคนพร้อมปิดพับซองในมือไว้เมื่อเห็นเงินจำนวนหนึ่งอยู่ในนั้นซึ่งเป็นค่าจ้างการทำงานที่แสนง่ายเมื่อชั่วโมงก่อน

"แต่น้องผู้หญิงเขาบอกว่าแฟนจะมารับถ้าคุณเป็นแฟนน้องเขาแล้วทำไมต้องให้พวกผมทำกับแฟนคุณขนาดนั้น หรือว่าเป็นการง้อขอคืนดีของคนรวยกัน"

"ไม่ใช่เรื่องของพวกแก" พูดจบมือหนาก็กดปิดกระจกรถก่อนจะขับออกไปทันที เรื่องที่เกิดขึ้นกับที่รักเมื่อชั่วโมงก่อนเป็นหนึ่งในแผนการที่วางไว้ของเขาเพราะเขาเห็นเธอตั้งแต่ที่ทำงานเสิร์ฟอยู่ที่ผับของรุ่นพี่ และรถแท็กซี่คันนั้นก็เป็นเขาเองที่จ้างมาเพื่อให้รับเธอมาส่งไว้ที่นี่แล้วก็ได้ว่าจ้างกลุ่มนักเลงเจ้าถิ่นทั้งสามคนให้เข้าหาเธอเพราะการที่เขาทำแบบนี้มันจะทำให้เธอยิ่งเชื่อใจและไว้ใจเขามากขึ้น ทุกอย่างมันก็จะง่ายขึ้นและแผนการที่เขาวางไว้มันก็จะง่ายขึ้น

แกร๊ก~

ที่รักเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับกดเปิดสวิตช์ไฟแล้ววางกระเป๋าสะพายข้างลงบนเตียง มือเรียวยกขึ้นมาจับริมฝีปากเบา ๆ ด้วยรอยยิ้มเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อหลายนาทีก่อน

"ถึงตอนนี้เราจะยังไม่หายโกรธพี่ก็ไม่เป็นไรเพราะพี่จะง้อเราเอง" เสียงทุ้มเอ่ยบอกพร้อมนัยน์ตาคมที่สบประสานกันในขณะที่มือหนาจับปลายคางเรียวเอาไว้แล้วค่อย ๆ โน้มใบหน้าลงจนกระทั่งริมฝีปากแนบชิดกัน

"อื้ออ~" รสจูบที่นุ่มนวลและอ่อนโยนทำให้ที่รักลุ่มหลงสติกระเจิดกระเจิง มือเรียวจิกเล็บลงกระเป๋าสะพายข้างที่วางอยู่บนหน้าตักแน่น สมองของเธอพร่าเบลอไม่รับรู้อะไรนอกจากยอมให้เขาทำตามใจจนกระทั่งเวลาผ่านมาหลายนาทีกว่าเสือจะถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง

"ครั้งนี้พี่ไม่ขอโทษนะ เพราะว่าพี่ตั้งใจ" ร่างสูงเอ่ยขึ้นพร้อมมุมปากที่ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยทำให้หญิงสาวหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอายราวกับเด็กน้อยที่ไม่ประสีประสาในความรัก ซึ่งมันก็จริงเพราะเธอไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนมาก่อนและเสือเป็นคนแรกที่เธอเปิดใจให้

หลายวันต่อมา

"เสียดายอะวันเกิดแกทั้งทีแต่ไม่ได้ไปฉลองด้วยกันเลย" โบวี่เอ่ยขึ้นหลังจากเดินออกมาจากตึกเรียนเมื่อเรียนวิชาสุดท้ายเสร็จในช่วงเย็น

"เอาน่าวันสำคัญก็ต้องอยู่ฉลองกับคนสำคัญสิ ค่อยฉลองย้อนหลังเอาก็ได้นี่" ผ้าแพรเอ่ยเสริมอย่างเข้าใจ เพราะวันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของที่รัก

"ก็จริง วันนี้มีคนจะพาหวานใจไปเปิดตัวด้วยนี่นา~" โบวี่เอ่ยแซวขึ้นทำให้เจ้าของวันเกิดอย่างที่รักหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย เพราะวันนี้เสือจะไปทานข้าวเย็นที่บ้านของเธอซึ่งถือว่าเป็นการเจอหน้ากันครั้งแรกระหว่างแม่ของเธอกับเขาเลยก็ว่าได้หลังจากที่ทำความรู้จักกันมาเกือบสี่เดือน

"แกก็ไปแซวดูหน้ายัยที่รักสิแดงหมดแล้วนั่น"

"ฮ่า ๆ แล้วนี่พี่เสือจะมารับใช่ไหม?"

"เปล่าหรอก พี่เสือเพิ่งส่งข้อความมาบอกว่ามีธุระกับที่บ้านน่ะฉันก็เลยจะกลับก่อน" เพราะเมื่อเช้าหลังจากที่เสือไปรับเธอที่บ้านก็ตกลงกันเอาไว้ว่าเย็นนี้เขาจะไปพร้อมกับเธอแต่เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วเขาส่งข้อความมาบอกว่ามีธุระกับที่บ้านซึ่งเธอก็ไม่ได้โกรธเคืองหรือน้อยใจอะไรเพราะเธอจะได้มีเวลาช่วยปรางทิพย์ทำอาหารไว้รอเขาด้วย

"ถ้างั้นให้ฉันไปส่งไหม?" โบวี่เอ่ยถามขึ้น

"ไม่เป็นไร พวกแกกลับเถอะเดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่ดีกว่า" เพราะบ้านของโบวี่กับผ้าแพรก็อยู่คนละทางกับบ้านเธอถ้าหากไปส่งก็วนรถกลับไปกลับมาสู้เธอเรียกแท็กซี่กลับเองดีกว่า

"โอเค เจอกันพรุ่งนี้" สามสาวบอกลากันก่อนจะเดินแยกออกไปคนละทางในขณะที่เธอเดินออกไปเรียกแท็กซี่หน้าคณะโดยไม่ลืมที่จะส่งข้อความบอกเสือว่ากำลังกลับ

รถคันหรูเคลื่อนเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ก่อนที่เสือจะดับเครื่องยนต์แล้วเปิดประตูเดินเข้าไปในบ้าน

"คุณเสือของนมวันนี้กลับมาค้างที่บ้านเหรอคะ?" เสียงของแจ่มแม่บ้านวัยกลางคนซึ่งเป็นคนที่ช่วยแม่ของเขาเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เด็กเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม และเป็นคนที่เขารักและเคารพราวกับแม่คนที่สอง

"เปล่าครับนม พ่ออยู่ไหนครับ"

"คุณท่านอยู่ที่ห้องทำงานค่ะ คุณเสือจะรับอาหารเย็นที่นี่ไหมคะเดี๋ยวนมไปทำให้"

"ไม่ครับ ผมแค่แวะมาหาพ่อ ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับนม" พูดจบร่างสูงก็เดินตรงขึ้นไปชั้นสองพอดีก่อนจะหมุนเท้าตรงไปยังห้องทำงานของผู้เป็นพ่อ

แกร๊ก~

เสียงเปิดประตูห้องอย่างไร้มารยาทด้วยฝีมือของลูกชายเพียงคนเดียวทำให้ชายวัยกลางคนที่กำลังนั่งเซ็นเอกสารอยู่บนโต๊ะทำงานหันหน้ามามอง

"แกจะทำตัวมีมารยาทสักวันให้มันสมกับเป็นลูกฉันหน่อยไม่ได้เชียวเหรอ"

"แล้วพ่อเคยมีเวลามาสั่งสอนมารยาทผมด้วยเหรอ"

"ไอ้เสือ!" ชายวัยกลางคนตวาดออกมาเสียงดังกับคำพูดของลูกชายเพียงคนเดียวแต่นอกจากเสือจะไม่สนใจเขายังมองหน้าผู้เป็นพ่อด้วยสายตาราบเรียบ

"เอาล่ะ วันนี้ฉันไม่อยากทะเลาะกับแก" ชายวัยกลางคนเอ่ยขึ้นเพราะความสัมพันธ์ระหว่างเขากับลูกชายนั้นไม่ได้ดีนักตั้งแต่แม่ของเสือหรือภรรยาของเขาเสียชีวิตไป

"เรียกผมมามีอะไร"

"ที่ฉันตามแกมาก็เพราะอยากให้แกไป..."

"เหอะ! ถ้าจะตามมาเพราะเรื่องแค่นี้ทีหลังก็ไม่ต้อง" ร่างสูงเอ่ยขึ้นโดยไม่รอให้ผู้เป็นพ่อพูดจบ

"แกจะทำอะไรเพื่อฉันบ้างไม่ได้เลยเหรอ ฉันเป็นพ่อแกนะ"

"พ่อก็เป็นแค่คนที่ทำให้ผมเกิดมาแค่นั้นแหละ เคยมีสักครั้งไหมที่เห็นผมเป็นลูก ถ้าการที่พ่อเรียกผมมาเพื่อจะให้ไปทำความรู้จักกับเมียใหม่ของพ่อล่ะก็ผมบอกไว้เลยว่าไม่มีวัน แล้วถ้าพ่อจะยกผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาแทนที่แม่ พ่อจะได้รู้แน่ว่าผมทำอะไรได้บ้าง"

"ไอ้เสือ!"

ปัง!!

ร่างสูงพูดจบก็เดินออกไปจากห้องทันทีพร้อมปิดประตูห้องเสียงดังสนั่นโดยไม่ได้สนใจเสียงของผู้เป็นพ่อที่ตะโกนลั่นออกมาด้วยความไม่พอใจ ความสัมพันธ์ของเขากับพ่อเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ก่อนที่แม่ของเขาจะเสียชีวิตไป พ่อที่เป็นแค่คนที่ทำให้เขาเกิดมาแต่ไม่เคยมอบความรักความอบอุ่นให้เขาเลย

สองชั่วโมงต่อมา

"หนูขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเถอะเดี๋ยวตรงนี้แม่ดูเอง เหลือแค่อย่างเดียวแล้ว" ปรางทิพย์เอ่ยบอกลูกสาวเพราะตั้งแต่ที่รักกลับมาจากมหาวิทยาลัยก็เข้ามาขลุกอยู่ในครัวเพื่อช่วยเธอทำอาหารจนตอนนี้เสร็จสรรพทุกอย่างแล้วเหลือเพียงแค่ตักใส่ถ้วยจัดวางขึ้นโต๊ะแค่นั้น

"หนูขอดูก่อนนะคะว่าลืมอะไรรึเปล่า" หญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองดูอาหารหลายอย่างที่เธอช่วยผู้เป็นแม่ทำและมีของโปรดของเสือที่เธอตั้งใจทำไว้ให้เขา

"หนูตรวจดูหลายรอบแล้วนะลูก แม่ว่าพ่อหนุ่มคนนั้นคงจะดีใจมากเลยล่ะถ้ารู้ว่าลูกสาวแม่ตั้งใจทำทุกอย่างไว้ให้แบบนี้" ปรางทิพย์เอ่ยแซวขึ้นพร้อมมองลูกสาวที่ตรวจดูความเรียบร้อยของอาหารอย่างตั้งใจด้วยรอยยิ้ม เธอรู้เรื่องที่ลูกสาวจะพาคนมาแนะนำให้รู้จักเพราะที่รักเป็นคนบอกเองและเธอก็ไม่ได้ห้ามหรือจะกีดกันใด ๆ เพราะตอนนี้ลูกสาวของเธอก็โตพอที่จะตัดสินใจอะไรเองได้แล้ว เธอที่เป็นแม่ก็ได้แต่คอยดูอยู่ห่าง ๆ ด้วยความห่วงใย

"แม่อะ~" ที่รักบอกอย่างเขิน ๆ เรียกเสียงหัวเราะจากผู้เป็นแม่ได้เป็นอย่างดี

"ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดไปเดี๋ยวแขกก็คงมากันแล้ว"

"โอเคค่ะ ฝากแม่ด้วยนะคะเดี๋ยวหนูจะรีบมาช่วย" ที่รักพูดจบก่อนจะรีบวิ่งขึ้นชั้นสองไปโดยมีสายตาของปรางทิพย์มองตามไปด้วยความเอ็นดูก่อนจะหันไปสนใจอาหารในหม้อตรงหน้าต่อ

"ยังไม่เสร็จอีกเหรอ" หญิงสาวเอ่ยขึ้นหลังจากเดินเข้ามาหย่อนสะโพกลงปลายเตียงพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ซึ่งข้อความที่เธอส่งไปบอกเขาตั้งแต่ออกจากมหาวิทยาลัยก็ผ่านมานานสองชั่วโมงแต่ยังไม่ถูกอ่านครั้นจะกดโทรไปก็กลัวจะรบกวน เธอวางโทรศัพท์ลงบนเตียงก่อนจะเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ

ที่รักใช้เวลาทำธุระส่วนตัวเกือบครึ่งชั่วโมงก่อนจะเดินออกมาเปลี่ยนชุดในห้องแต่งตัว ซึ่งชุดที่เธอเลือกใส่ในวันนี้เป็นชุดเดรสสีชมพูอ่อนปาดไหล่ ดวงตากลมมองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกด้วยรอยยิ้มเพราะอีกไม่นานเสือกับแม่ของเธอก็จะได้ทำความรู้จักกัน แล้วเธอก็มั่นใจว่าแม่ของเธอจะต้องชอบเขาแน่ ๆ