Chapter 4
1381 Words
เมื่อมาถึงที่คฤหาสน์สุดหรูป๋ามินทร์ก็นั่งจ้องโทรศัพท์ไม่หยุด ผู้ช่วยของเขาลอบมองอยู่ห่างๆท่าทางเจ้านายของเขาดูแปลกไปเหมือนว่ากำลังโดนเด็กสาวคนนั้นเล่นของใส่ยังไงอย่างงั้น
"เธอคงไม่โทรมาแล้วมั่งครับป๋า พักผ่อนเถอะครับ"
เขาถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้จะเอายังไงต่อ เขาเป็นห่วงเธอมากกลัวว่าแผลจะอักเสบไข้จับเอาจะแย่
"ผมกลัวเธอจะไม่ยอมไปโรงพยาบาลแล้วแผลเกิดอักเสบขึ้นมาจะแย่เอา"
"เพื่อนเธอคงไม่ปล่อยให้เป็นอะไรหรอกครับ เอาเป็นว่าถ้าคืนนี้เธอไม่ยอมโทรมาจริงๆพรุ่งนี้ผมจะไปที่ร้านแล้วถามเพื่อนเธอดู"
"พวกเขาจะยังมาอยู่เหรอ.."
ป๋ามินทร์เอ่ยถามผู้ช่วยของเขาอย่างแปลกใจ ทำไมถึงไปถามที่ร้านล่ะไม่ใช่ว่าเธอมาทานข้าวเหมือนกันเหรอ
"ผู้หญิงคนเมื่อวานที่เป็นเพื่อนกับคุณสไมล์เป็นลูกสาวของเจ้าของภัตตาคารครับ"
"อ่อ อย่างนี้นี่เองแสดงว่ามาหาเพื่อนสินะ"
เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะยอมถอดใจวางโทรศัพท์ลงแล้วไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย
"ผมจะไปอาบน้ำแล้ว ยังไงพรุ่งนี้ผมจะไปถามเพื่อนเธอดูอย่างน้อยถ้าเธอไปโรงพยาบาลทานยาแล้วจะได้หมดห่วง ผมรู้สึกผิดนะที่ทำเธอเจ็บตัว"
ผู้ช่วยของเขาพยักหน้าอย่างเข้าใจจากภาพที่เห็นคือเด็กสาววิ่งไปชนเจ้านายของเขาเอง แต่ไม่รู้ว่าเจ้านายของเขาคิดอะไรอยู่เหมือนกันถึงได้ทำเหมือนตัวเองผิดขนาดนั้น
'ท่าทางจะไม่ใช่รู้สึกผิดธรรมดาแล้วล่ะมั่ง'
ทางด้านของสไมล์หลังจากมาถึงที่บ้านเธอก็ไม่ยอมทานยาไม่ว่าเพื่อนจะบังคับแค่ไหนก็ไม่ยอมทานจนเบนนี่ถอดใจแล้ว
"แกนี่มันดื้อจริงๆให้ตายสิ"
"ไม่ทาน ทานไม่ได้"
"ทำไมจะทานไม่ได้ แกปวดขนาดนั้นทำไมถึงทนแค่ยาเม็ดเดียวไม่ได้ทำให้แผลมันหายหรอกนะ ถ้าแกทานก็จะพอหายปวดชั่วคราว"
"ไม่เอา!!"
"เออ! ตามใจแล้วกันขี้เกียจพูดแล้วโว๊ยยยย"
เบนนี่ตะโกนออกมาเสียงดังลั่นห้องก่อนจะหนีขึ้นไปนอนบนเตียงปล่อยให้เพื่อนสาวร้องโอดครวญอยู่ตรงโซฟาคนเดียว
"เบนนี่พาฉันไปนอนด้วยสิ!"
"ฉันจะบ้าตาย!"
เบนนี่พ่นลมหายใจออกมาไม่ให้โมโหเพื่อนไปมากกว่านี้ คิดอะไรไม่ห่วงตัวเองเลยถ้าเกิดพรุ่งนี้เขาไม่ว่างมาแผนก็พังไม่เป็นท่าอยู่ดี เธอเดินมาประคองสไมล์แล้วค่อยๆพาไปนอนบนเตียง
"นอนซะ!"
"ขอบคุณน้าเบนนี่เพื่อนรัก"
สไมล์ทำปากจู๋ใส่เพื่อนก่อนจะมองนามบัตรของป๋ามินทร์ที่วางอยู่บนหัวเตียง
'พรุ่งนี้เจอกันนะคะคุณป๋า ^^'
วันต่อมา...
เบนนี่มาช่วยงานแม่ที่ร้านเนื่องจากคุณแม่จะไปทำบุญช่วงเช้าเธอก็เลยต้องมาดูแลแทน ส่วนสไมล์นอนหลับไม่ยอมตื่นเธอก็ไม่อยากปลุกเพราะเพื่อนเจ็บเข่าก็เลยปล่อยให้นอนพักไว้ค่อยให้คุณแม่ไปดูให้อีกที
"ลูกค้าชาวต่างชาติใช่มั้ย ที่จองรอบสิบโมงเช้า"
"ใช่ค่ะคุณเบนนี่ อีกเดี๋ยวคงมาแล้วค่ะ"
"โอเค จัดของต้อนรับก่อนส่วนอาหารถ้าคนมาครบเสิร์ฟได้เลยนะ"
"รับทราบค่ะ"
ระหว่างที่เบนนี่กำลังทำงานอยู่อย่างตั้งใจป๋ามินทร์และผู้ช่วยของเขาก็เดินเข้ามาในร้านของเธอ เบนนี่เงยหน้าขึ้นสบตาเข้ากับผู้ช่วยของป๋ามินทร์เขาเป็นคนที่จองกับเธอด้วยตัวเองก็เลยพอรู้จัก
'สไมล์ไม่ได้โทรให้เขามารับเหรอทำไมถึงมาที่นี่ได้'
"สวัสดีค่ะ มีอะไรให้เบนนี่ช่วยมั้ยคะ"
"สวัสดีครับคุณเบนนี่ คือป๋ามินทร์เขาอยากจะคุยกับคุณสักประเดี๋ยวพอจะมีเวลาว่างมั้ยครับ"
คุณแมนผู้ช่วยของป๋ามินทร์เอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้า เบนนี่พยักหน้าตกลงก่อนจะเดินไปหาป๋ามินทร์ที่นั่งอยู่ตรงหน้าล็อบบี้
"สวัสดีค่ะป๋ามินทร์เห็นคุณแมนบอกว่าป๋ามินทร์มีเรื่องจะคุยกับเบนนี่"
ป๋ามินทร์ผายมือเชิญหญิงสาวให้นั่งลง เขารอโทรศัพท์ของสไมล์ทั้งคืนแต่ว่าเธอไม่โทรมาเลยเขาเป็นห่วงก็เลยรีบมาที่นี่แต่เช้า
เบนนี่เริ่มเป็นห่วงเพื่อนขึ้นมาแล้ว เมื่อคืนก็ไม่ยอมทานยาเอาแต่จะรอตอนเช้าเพื่อให้ชายหนุ่มตรงหน้าไปรับ แต่ทำไมนี่ก็สายแล้วทำไมถึงยังไม่โทรไปหาเขาอีก
"สไมล์ไม่ได้โทรหาเหรอคะ"
"ไม่โทรมาเลยครับ ผมแค่เป็นห่วงถ้าเธอพักผ่อนดีขึ้นแล้วผมก็จะได้โล่งใจ"
"เมื่อคืนสไมล์ไม่ได้ไปโรงพยาบาลค่ะ ถึงบ้านก็หลับไปเลยเมื่อเช้าเบนนี่รีบออกมาเลยไม่ได้ดูว่าเป็นยังไงบ้าง ชักเป็นห่วงแล้วสิ"
เบนนี่หยิบโทรศัพท์มากดโทรไปหาสไมล์ปรากฏว่าเธอไม่ยอมรับสายเลย ไม่ว่าเธอจะกดโทรกี่ครั้งก็ไม่มีวี่แววว่าเพื่อนของเธอจะรับสาย
"ไม่รับเลยค่ะ"
"ที่บ้านมีคนอยู่กับสไมล์มั้ยครับ"
"เดี๋ยวลองโทรศัพท์ไปหาแม่แปบหนึ่งนะคะ น่าจะกลับมาจากทำบุญแล้ว"
เบนนี่รีบกดโทรศัพท์ไปหาคุณแม่ของเธอแต่ว่าท่านไม่ได้แวะกลับเข้าไปที่บ้าน แม่บ้านก็ลาสองวันนั้นแสดงว่าตอนนี้มีแค่สไมล์เท่านั้นที่อยู่บ้าน
"แม่ไม่ได้กลับเข้าบ้านค่ะน่าจะตรงมาที่นี่เลย เดี๋ยวเบนนี่ไปดูเพื่อนเองดีกว่ายังไงขอตัวก่อนนะคะ"
"ผมขอไปด้วยนะ"
ป๋ามินทร์ลุกขึ้นยืนเดินตามเบนนี่ไปทันที ตอนนี้เธอไม่มีเวลาจะมาห้ามใครแล้วเธอเป็นห่วงยัยเพื่อนจอมดื้อของเธอจะแย่
ทั้งสามคนขับตามกันมาใช้เวลาเพียงแค่สิบห้านาทีก็มาถึงที่บ้านของเบนนี่ ป๋ามินทร์เดินเข้ามาพร้อมกับผู้ช่วยของเขาเดินตามเบนนี่ไปจนถึงห้องนอนแต่เขาไม่กล้าเข้าไปเพราะมันคือห้องส่วนตัวของผู้หญิง
"ผมรอตรงนี้นะเบนนี่"
"ค่ะ งั้นเบนนี่ไปดูสไมล์แปบนะคะ"
พูดจบก็ก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนทันทีสไมล์ที่นอนอยู่บนเตียงในท่าเดิมไม่ขยับไปไหนสร้างความแปลกใจให้เพื่อนอย่างเธออยู่ไม่น้อย
"สไมล์แกนอนเยอะไปมั้ย"
เบนนี่เดินมานั่งลงข้างๆเพื่อนลอบมองใบหน้าของสไมล์ที่มันแดงเถือกจนผิดสังเกต เธอยื่นมือไปแตะตัวของสไมล์ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ
"สไมล์!!! แกตื่นเดี๋ยวนี้นะ บ้าเอ้ย!!"
สไมล์ในสภาพที่ตัวร้อนจี๋นอนซมอยู่ในที่นอน ว่าแล้วเชียวว่ามันจะต้องออกมาแบบนี้เธอถึงบังคับเพื่อนนักหนาว่าให้ทานยา ทำอะไรเกินตัวไม่ดูตัวเองเลยให้ตายสิ
"เกิดอะไรขึ้นเบนนี่"
"สไมล์ตัวร้อนจี๋เลยค่ะป๋ามินทร์ ทำยังไงดีคะ"
ป๋ามินทร์เข้ามาภายในห้องนอนเดินตรงไปยังเตียงนอนมองสไมล์ในสภาพที่เรียกว่าแย่เลยก็ว่าได้
"สไมล์! ทำไมเป็นหนักขนาดนี้"
"สงสัยแผลอักเสบจนไข้ขึ้นแน่นอนเลยค่ะพาไปโรงพยาบาลเถอะ"
"แมนเอารถออกฉันจะพาสไมล์ไปโรงพยาบาล"
พูดจบเขาก็อุ้มหญิงสาวขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนรีบเดินออกไปทันที ตัวร้อนจี๋เลยให้ตายสิทำไมซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้นะลางสังหรณ์มันบอกเขาถึงมาหาเธอที่ร้านไงล่ะ
'ลางสังหรณ์มันบอกว่าสไมล์ต้องไม่ไปโรงพยาบาลแน่นอน!'
- Writer
