เสียเงินคุ้มค่าให้ผู้ชายดีกว่าไหม (50%)
1125 Words
7 - เสียเงินคุ้มค่าให้ผู้ชายดีกว่าไหม
ช่วงเย็น
ผมกลับจากมหาวิทยาลัยตั้งแต่บ่ายสองแล้ว ซ้อนรถมอเตอร์ไซค์มากับคนที่ผมรักอย่างบอนสี มันเป็นผู้ชายสายแว๊นซ์ ซิ่งความเร็วหาเรื่องให้ยมบาลมารับก่อนวัยอันควร ผมชอบแบบนี้เพราะผมเป็นคนหนึ่งไม่ชอบอะไรช้าเกินไป เหมือนอากาศหนาวทางภาคเหนือที่คนจะทำอะไรไม่แข่งขันกับเวลา คนแบบผมไม่ใช่สายตะต่อนยอน แต่ชอบทำอะไรด่วนไม่แพ้รถไฟชินคันเซ็นวิ่งฉลุยไปเพียงยี่สิบนาที ผมรีบกลับบ้านมาอย่างไวเพราะผมอยากเจอใครบางคน
“เดี๋ยว เข้าบ้านไม่ถึงห้านาที จะเปลี่ยนชุดไปไหน”
บอนสีเห็นผมเดินผ่านตัวมันไปยังไม่ทันพ้นห้าก้าว มันเรียกให้ผมหยุดพร้อมเอามือขวากำหัวผมเป็นจุกลากให้ผมเดินถอยหลังกลับมา ผมแทบหงายหลังเพราะมันกระชากแรงเกือบทำหนังหัวหลุด เซล้มเสียทรงหมด ผมกลับบ้านมายังไม่อยากพักหรอก ผมจะแต่งตัวสวย ๆ น่ารักออกไปตลาดเท่านั้นเอง มันเห็นผมแต่งชุดล่อตา เสื้อยืดสีขาวผ้าบาง ๆ กางเกงขาสั้นมาก รองเท้าผ้าใบสีแดง มันคงไม่พอใจและหึงหวงถ้าผมแต่งชุดแบบนี้
“ไปตลาด”
“ไปตลาดใส่ชุดแบบนี้เหรอ ไปเปลี่ยน!!”
“เปลี่ยนเชี่ยอะไร กูใส่แบบนี้ทุกวัน ไม่เห็นมึงมีปัญหา ทำไมวันนี้มึงมีปัญหา”
“วันก่อนใส่แบบนี้ไปวัด ชาวบ้านที่ไม่ใช่หมู่บ้านเรา ด่ายับไม่สำนึกเหรอ” ผมบอกแล้วไงว่ามันจะแต่งชุดแบบนี้ไปไหนก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่วัดหรือตลาดที่มีพ่อค้าแม่ค้าและผู้ชายหื่นกามดักเจอ มันมีผมเป็นเจ้าของแล้วแต่ทำตัวเหมือนคนโสดไปได้ มีเจ้าของแล้วแต่ทำเหมือนผมไม่มีตัวตน
“ชุดกูมันหนักหัวคนอื่นหรือไง”
“มึงจะใส่ไปล่อผู้ชายที่ไหน กูเห็นไม่ใช่ไม่พูดนะ”
“เอาน่า ร่างกายกูมันไม่มีใครเอาไปได้หรอก กูไปตลาดใกล้ ๆ มีแต่คนรู้จักกู ไม่มีใครนินทากูหรอก” ผมขอตัวไปตลาดด้วยการขี่มอเตอร์ไซค์ของบอนสี ขนาดผมจะไปมันยังจะฝากซื้อขนมจีบและปอเปี๊ยะกุ้งของโปรดของมันอีก แสดงว่าสั่งแบบนี้คืออนุญาตให้ผมไปก็ถูกแล้วไง จะมาห้ามอะไรผมอีก
“จะเอาอะไรอีกไหม”
“แม่กูฝากซื้อน้ำยาล้างจาน เอายี่ห้อเดิม” ผมโทรหาแม่ของผมว่าแม่จะเอาอะไรที่ตลาดไหมเพราะต้นส้มจะไปตลาดพอดี ผมเองก็ต้องการของอยู่พอดี ผมฝากเงินไปด้วยจะได้ให้มันซื้อของที่ผมอยากได้
“ให้เร็วด้วยล่ะ...”
“เออออออ”
ผมรับกระดาษจดรายชื่อของที่ซื้อมาด้วยความหงุดหงิดและบอกให้มันเลิกกดดันและเร่งเวลาให้เร็วขึ้น ตัวผมยังไม่ได้ออกจากบ้าน หอบสังขารไปตลาดเลย จะให้ใช้ประตูไปที่ไหนของโดราเอม่อนไปแล้วกลับในหนึ่งนาทีหรือไง ช่วยรออย่างมีความหวังและผมคงไปนานไม่ต่ำกว่าหนึ่งชั่วโมง รอได้ก็รอไปแล้วกัน
ที่ตลาด
ผมเดินเข้ามาในชุดประจำตัว โชว์ความขาวของผิวให้คนที่เดินผ่านไปมาเห็นว่าผมผิวขาวหน้าตาดี น่ารักแบบนี้ใครจะไม่ชอบ ถ้าผู้ชายปฏิเสธถือว่าบรมโง่สิ้นดี วันนี้ผมไม่ได้มาเก็บค่าเช่า ค่าแผงหรือค่าหนี้ใครตามคำสั่งโซดา แต่ที่ผมแต่งตัวสวยและดูดีคือผมจะมาหาผู้ชายคนหนึ่ง เลิกเรียนตั้งนานแล้วคงมาอยู่ตลาดช่วยป้าขายของแล้ว
“ผักจ้า ผักสด ๆ จากร้านป้าแดง ชื่อแดงไม่แพ้ฉีแม่ค้านะจ๊ะ”
เสียงของป้าแดงเวลาขายของเรียกลูกค้า ดังไปสองสามแผงเรียกลูกค้าได้เป็นอย่างดี ป้าแกขายผักราคาจับต้องได้แถมยำอร่อยโดยเฉพาะยำทะเล แต่ถ้าจะอร่อยแซ่บไม่แพ้ยำก็ลูกชายป้าอย่างป๊อกกี้ทรงแบดบอยนี่แหละ ผมหมายปองมานานแล้ว
“ป๊อกกี้ มาดูร้านแทนป้าก่อนนะ”
ป้าแดงเห็นว่าน้ำมันทอดร้านข้าง ๆ หมดแล้วมันวานให้ไปซื้อ เรื่องอะไรต้องเป็นฉันทุกที มันไปซื้อเองไม่ได้หรือไง หาเรื่องให้ออกจากร้านตลอด เกิดอีตัวสี่ขาในร่างผู้ชายมาเวลาเผลอ ไอ้ตัวนั้นยิ่งชอบผู้ชายด้วย เรื่องอะไรจะล้อสายตาให้มันมาผงาบ ๆ ลูกชายฉันได้
“ครับแม่”
ผมชื่อ ป๊อกกี้ เป็นลูกชายของป้าแดงขายผักขายยำที่อร่อยที่สุดในตลาดแห่งนี้ ผมหน้าตาแบดบอยใส่ต่าหูยิ้มเก่งจนใครก็มองเพราะผมมีเสน่ห์มากจนลูกค้าผู้ชายหรือผู้หญิงต้องชอบ ผมเห็นว่าแม่ผมต้องหอบสังขารไปซื้อน้ำมันไว้ทอดตือคาโคและของทอดอีกหลายอย่าง ป้าข้างร้านชอบวานใช้ทำให้แม่ผมต้องไปเสมอ งานนี้ผมจะได้ใช้ความหล่อยิ้มเก่งช่วยขายแล้วล่ะ
“เอาอะไรดีคร้าบ”
ผมเห็นลูกค้าผู้หญิงเข้ามาเลือกผัก หน้าตาน่ารักออกวัยรุ่นเรียนจบจากโรงเรียนหรือกำลังเรียนอยู่ เข้ามาซื้อผักเพราะพ่อค้าหน้าตาดี ผมช่วยแนะนำและเลือกหยิบใส่ถุงให้ มันก็ปกติดีแต่ว่าสักพักหนึ่งแม่ค้าร้านน้ำปั่นตรงข้ามและร้านระแวกนั้นส่งเสียงบางอย่างชี้มาทางผม เสียงของพวกเขายิ่งกว่าให้กำลังใจในสนามกีฬาเวลาอีกฝ่ายได้แต้ม
อ๊ายยย อื้อออ
จู้บบบ
ผมตกใจเมื่อผมโดนใครย่องมาจากด้านหลังแล้วจูบแก้มผมเต็มแรง กอดแน่นไม่ยอมปล่อย ถึงแม้ว่าผมจะตกใจแต่ว่าผมไม่ขัดขืนหรอกพอรู้ว่าเป็นต้นส้ม ผู้ชายที่ชอบเข้าหาผม ผมเล่นด้วยคว้าตัวมาจูบคืนให้คนที่เห็นชอบเข้าไปใหญ่ จะให้ผมคบกับเขายังได้เลย
อร๊ายยย กรี๊ดดด
กลุ่มผู้หญิงที่ยืนหน้าร้านตะโกนกรี๊ดหนักยิ่งกว่าดูซีรีส์วายหลายร้อยเรื่อง เห็นของจริงเมื่อผมกอดจูบต้นส้มไม่อายใคร จะดูดปากดูดคอให้ได้อรรถรสมากขึ้น ผมบอกไปว่ากำลังต่อบทและทำการแสดงให้ทุกคนเห็นเท่านั้นเอง
“ไงครับที่รัก...”
- Writer
