"เจ้าก็รู้นิสัยของแม่นมของเจ้าดี ไม่ถึงก้านธูปนางจะแอบกลับมานั่งเฝ้าเจ้าไม่รู้หรือ เพราะเจ้าบาดเจ็บเช่นนี้นางไม่วางใจแน่"
"ข้ารู้แต่ข้าอยากอยู่กับพี่ ข้ากลัวว่าหลังจากวันนี้แล้วพี่จะไม่มาหาข้าเช่นนี้อีก"
หยางเจี๋ยถอนหายใจ นางรู้ใจของเขายิ่งนักแต่เขากับนางในยามนี้ต่างชนชั้นกันเกินไป เขาไม่อาจทำร้ายนางได้ ฉีเย่ว์ยังเด็กไม่รู้ว่าสิ่งใดคือเรื่องสำคัญที่สุด สำหรับตัวเขาเองนางคงแค่หวงเพราะคุ้นเคย หากห่างกันไปนางก็คงสามารถลืมความรู้สึกและความสัมพันธ์นี้ได้ไม่ยากเย็น
"คุณหนูสี่ปล่อยพี่เถิด ตอนนี้ทุกสิ่งไม่เหมือนเดิมแล้วหากคุณหนูออกเรือนยังคงทำตัวงอแงติดอยู่กับพี่ชายเช่นนี้ว่าที่สามีจะทำเช่นไรกัน ฝึกไม่มีพี่จะได้เคยชินต่อไปให้สามีเป็นผู้ดูแลแทนพี่ดีหรือไม่"
ฉีเย่ว์ปล่อยแขนทันใด ความน้อยเนื้อต่ำใจกับวาจาที่มักจะผลักไสนางให้คนอื่นของหยางเจี๋ยทำให้นางเจ็บปวด นางถามเขาพร้อมกับกัดปากน้ำตาแทบจะร่วงลง
