ที่เรือนของฮูหยินใหญ่บ่าวผู้หนึ่งเข้าไปรายงานว่าบัดนี้ฮูหยินรองเดินทางมาถึงแล้ว ฮูหยินใหญ่เงยหน้าจากผ้าที่ตนเองกำลังตั้งใจปักเป็นรูปดอกเหมยนางยกยิ้มมุมปากแล้วกล่าวเหน็บแนมออกไป
"นางคงไม่มาคารวะข้าอีกแล้วใช่หรือไม่"
"คิดว่าจะเป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ ฮูหยินรองบอกว่าไม่สะดวกเจ้าค่ะ"
ฮูหยินใหญ่บัดนี้ไม่สามารถระงับความโกรธไว้ได้อีกแล้วอีกทั้งยังมีความอัดอั้นตันใจที่ได้รับตั้งแต่สตรีนางนั้นก้าวเข้ามาในเรือน การกระทำของนางโลมชั้นต่ำที่ทำให้นางเสียหน้านั้นกลายเป็นความแค้นและความจงเกลียดจงชังอย่างที่สุดไปแล้ว
"หากนางไม่มาก็ให้คนไปลากนางมา ดูสิว่านางจะแก้ตัวอย่างไรที่บังอาจทำเช่นนี้กับข้า"
"เจ้าค่ะ"
แน่นอนคนที่ถูกสั่งให้ไปลากฮูหยินรองก็ย่อมเป็นองครักษ์ที่มีหน้าที่สูงสุดในเรือนแห่งนี้ หยางเจี๋ยนั่นเอง หยางเจี๋ยเมื่อได้รับคำสั่งจากฮูหยินใหญ่เขาถึงกับขมวดคิ้ว
เขากับฮูหยินรองอันที่จริงก็ไม่สามารถเข้า
