ในใจของฮูหยินใหญ่เต็มไปด้วยโทสะที่คุกรุ่น เมื่อทำอันใดฮูหยินรองไม่ได้ก็ระบายความโกรธลงที่หยางเจี๋ย ในขณะที่ชายหนุ่มได้ยินคำด่าของฮูหยินใหญ่แล้วกลับไม่ได้คิดโกรธเคือง นางอยากจะพูดจะด่าอย่างไรก็ฟังหูซ้ายทะลุหูขวา
แต่สิ่งที่สะดุดใจเขาในตอนนี้คือการตอกย้ำฐานะอันต่ำต้อยของเขา หากเป็นหยางเจี๋ยคนเดิมเขาคงเดินจากไปด้วยใบหน้าราบเรียบไม่ทุกข์ร้อนกับคำพูดของฮูหยินใหญ่ผู้นั้น
เขาในตอนนี้กลับรู้สึกว่าตนเองนั้นช่างต่ำต้อยเป็นอย่างยิ่งไม่คู่ควรที่จะยืนเคียงข้างคุณหนูสี่ผู้สูงส่งเลยแม้แต่น้อย
หยางเจี๋ยไม่ได้สนใจฟังฮูหยินใหญ่ก่นด่าเขาอีกต่อไป เขาเดินเหม่อลอยออกมากลับไปที่เรือนนอนรวมที่มีบ่าวไพร่คนอื่นอาศัยนอนเช่นกัน บ่าวสองคนกำลังนั่งดื่มสุราเมื่อเห็นหยางเจี๋ยเข้ามาพวกเขาจึงรีบซ่อนทันใด
หยางเจี๋ยเดินไปนั่งลงข้างบ่าวคนหนึ่งดึงสุราออกมาจากมือของคนที่ซ่อนไว้ข้างหลัง
"หัวหน้าเจี๋ยข้าเพียงแต่ดื่มเล็กน้อย
