ทะลุมิติมาเป็นสะใภ้แสนชังในยุค80

ตอนที่1(จบตอน)

ตุ๊บ! โครม!

อีกด้านของคนที่จ้าวลู่เฉินเป็นห่วงก็กับแมวตัวอ้วนของเธอเพิ่งจะถูกจับโยนลงบนเตียงกว้างกลางห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นอับคาดว่าห้องนี้คงไม่เคยถูกเปิดใช้มาเป็นเวลานานมากแล้วแน่นอน เหรินซินที่ถูกโป๊ะยาสลบนั้นรู้สึกตัวขึ้นมาแล้วได้สักพักตั้งแต่ยังอยู่บนรถแล้วแต่ว่าสตินั้นยังคงไม่ครบถ้วนดีจนถูกโยนลงบนเตียง ส่วนแมวอ้วนสีส้มของเธอยังคงสลบไสลอยู่โจรพวกนี้ก็แปลกจับคนไม่พอยังจะจับแมวมาด้วยอีก

มองแล้วเหรินซินให้สงสารมันเหลือเกินไม่รู้เจ้าคนชั่วพวกนี้มันคิดอะไรอยู่จับเธอมาคนเดียวไม่พอยังจะจับแมวของเธอมาด้วย เมื่อสำรวจรอบตัวแล้วเธอจึงขยับตัวส่งสัญญาณว่าตนเองอยากให้พวกมันแก้มัด ซึ่งก็ไม่ทราบเลยว่าอีกฝ่ายนั้นจะยินยอมหรือไม่ เธอแค่อยากเข้าไปดูแมวของตนเองไอ้เรื่องจะหลบหนีนั่นต้องหลังจากแมวอ้วนของตนเองฟื้นเสียก่อนจึงค่อยว่ากัน

"ฉันให้พวกแก่ไปเชิญตัวของอาซ้อรองมาแต่พวกแกทำอะไรเนี่ยดูสิลำบากอาซ้อรองของฉันแล้วจริงๆ พวกมันไม่รู้ความอาซ้อรองก็อย่าถือสาเลยนะครับ"

ผ้าผูกตาถูกปลดออกเป็นอย่างแรก ตามด้วยผ้ามัดปิดปาก ส่วนที่มัดข้อมือกับข้อเท้า นั้นชายหนุ่มหน้าตาดีคนนี้ไม่แตะต้อง ทุกคำอีกฝ่ายเรียกเธอว่าอาซ้อรอง ทว่าสายตาของอีกฝ่ายกลับไม่ได้เคารพเธอเช่นที่ปากของมันเรียกแม้แต่น้อย ดูอย่างไรก็ตัวร้ายในซีรีส์ดีๆ นี่เอง

"เรารู้จักกันหรือคะ?"

ความจริงเหรินซินนั้นอยากให้อีกฝ่ายนั้นแก้มัดที่มือให้ก่อนเธอจะได้รีบไปดูแลเจ้าฟาโรห์ หากแต่เพราะตนเองเคยมีพ่อเป็นตำรวจมาก่อนการลนลานจนขาดสติคนพวกนี้จะยิ่งข่มเหงเธอหรืออาจจะยิ่งทำร้ายแมวของเธอก็ได้วางใจอะไรไม่ได้ดังนั้นเธอจะต้องทำเป็นไม่หวาดกลัวไม่เสียขวัญแล้วพูดคุยกับอีกฝ่ายอย่างกันเองออกไปแต่ในความทรงจำของร่างนี้แม้แต่สามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของตัวเองเธอยังจำไม่ได้แล้วญาติของสามีคนนั้นเธอจะไปจำได้อย่างไร

"อาซ้อรองอาจไม่รู้จักผม แต่ผมรู้จักอาซ้อรองดีเชียวละ"

จ้าวป๋อจิ้งไม่คิดว่าตัวจริงของพี่สะใภ้คนรองของเขาจะสวยถึงเพียงนี้ มิน่าล่ะ เจ้าบ้าลู่เฉินมันถึงหวงนักหวงหนาไม่ยอมเปิดเผยอีกฝ่ายแม้แต่กับคนในครอบครัว นอกจากกลัวจะถูกบิดาขัดขวางก็คงเพราะผู้หญิงคนนี้สวยมากแบบนี้นี่เอง

ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมตลอด3ปีมานี้จ้าวลู่เฉินมันถึงไม่เคยสนใจผู้หญิงคนอื่นเลยต่อให้จะมีคุณหนูคนงามมากมายเข้ามายั่วยวนอย่างไร ไอ้บ้านั่นมันก็ทำเหมือนหลวงจีนที่ตัดขาดแล้วซึ่งกิเลสตัณหา ต่อให้จะสวยหรือง่ายเพียงใดคนที่ทำงานเช่นเขาและจ้าวลู่เฉินนั้นพบเจอทุกวันหากแต่พี่ชายคนรองของเขากลับไม่เคยเผลอไหลไปกับสิ่งยั่วยวนเหล่านั้นแม้แต่ครั้งเดียวเท่าที่เขาให้คนคอยติดตามคอยสืบความเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายมาพักใหญ่

"แบบนั้นฉันก็เสียเปรียบคุณแย่นะสิคะ คุณรู้จักฉันแต่ฉันยังไม่รู้แม้แต่ชื่อของคุณเลย หากไม่เป็นการลำบากคุณชายจนเกินไปฉันพอจะรู้ชื่อของคุณได้ไหมคะ"

หญิงสาวยิ้มหวานนำทัพไปก่อน จ้าวป๋อจิ้งถึงกับตาพร่ามัวไปชั่วขณะไปกับรอยยิ้มหวานหยาดเยิ้ม จากที่เคยหวั่นไหวกับคุณหนูเจียงคนสวยว่าที่คู่หมั้นที่บิดาของเขาหมายมั่นปั้นมือจะเกี่ยวดองกับคนแซ่เจียง'เจียงลี่ลี่' ไม่อาจนับได้เลยเมื่อพบหน้าของพี่สะใภ้คนรองผู้นี้ หัวในของหนุ่มน้อยวัย26ปีถึงกับสั่นไหวรู้สึกอยากได้อีกฝ่ายโดยไม่คิดจะสนใจว่าหญิงสาวจะเป็นภรรยาของพี่ชายของตนเองหรือไม่ เขาไม่ใช่จ้าวลู่เฉินที่จะหลีกทางให้กับพี่ชายคนโตเขารู้เพียงอยากได้ก็ต้องแย่งชิงหากแย่งชิงไม่ได้เขาก็ต้องข่มเหงเอา!

"ป๋อจิ้ง เรียกผมว่าป๋อจิ้ง ผมจ้าวป๋อจิ้งลูกชายคนที่3ของท่านนายพลจ้าวน้องชายสามีคนเล็กของคุณครับ"

อีกฝ่ายยื่นมือมาตรงหน้า เหรินซินเลยทิ้งสายตาลงไปยังข้อมือที่ยังถูกพันธการเอาไว้เป็นเชิงเตือนอีกฝ่ายว่าเธอสัมผัสมือกับเขาไม่ได้หากว่าเขาไม่แก้มัดให้เธอก่อน

"อ๋อ ขอโทษที ผมลืมไป"

เหรินซินถึงกับกลั้นลมหายใจเอาไว้ด้วยความรู้สึกรังเกียจลมหายใจของอีกฝ่ายที่เหม็นกลิ่นบุหรี่ผสมกลิ่นหอมเอียนบางอย่างที่หญิงสาวไม่เคยได้กลิ่นมาก่อนนั้นพุ่งเข้าจมูกเข้มข้นเพราะอีกฝ่ายนั้นชะโงกหน้าเข้ามาใกล้อย่างไม่สมควรทั้งที่ไม่จำเป็นจะต้องเข้ามาใกล้ชิดเธอถึงเพียงนั้นกับอีแค่แก้มัดที่ข้อมือเท่านั้น แต่ไม่พอใจแค่ไหนขยะแขยงอีกฝ่ายเพียงใดหญิงสาวทำได้เพียงสะกดทุกอารมณ์เอาไว้ภายในเท่านั้น

"ที่เท้าด้วยได้ไหมคะ อย่างไรเราก็คนกันเองทั้งนั้น คุณว่าจริงไหมป๋อจิ้ง..."

เรียวปากจิ้มลิ้มเอ่ยเสียงหวาน ดวงตาคู่งามนั้นก็เสแสร้งมองอีกฝ่ายราวกับหลงเสน่ห์ของเขาเข้าแล้วเต็มที่ ทั้งที่บัดนี้เหรินซินทั้งหวาดกลัวและขยะแขยงอีกฝ่ายยิ่งกว่าอะไรแต่เธอแสดงอะไรออกไปไม่ได้เนื่องจากจะไม่เป็นผลดีต่อทั้งตนเองและแมวดูให้ดีอีกฝ่ายคล้ายคนติดยาเสพติดประเภทกล่อมประสาทอย่างมากซึ่งหากทบทวนความคิดให้ดีช่วงเวลาในยุคนี้ที่โลกใบเดิมของเธอคนที่นี่น่าจะเสพติดร้ายแรงก็คงจะเป็นผ***วส่วนที่แห่งนี้จะเหมือนกันหรือไม่เธอไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่

"ดื่มน้ำนี่ก่อนสิครับ อาซ้อรองมาเหนื่อยๆ"

หญิงสาวมองน้ำเปล่าในแก้วราวกับเห็นยาพิษ เธอไม่ได้ไร้เดียงสานี่นาจึงจะไม่คิดระแวงน้ำจากคนชั่วที่จับตัวเธอมาราวกับมหาโจรเช่นนี้ แต่หากเธอปฏิเสธออกไปจะแน่ใจได้อย่างไรว่าไอ้ชั่วคนนี้มันจะไม่จับกรอกลงคอกันเล่า? แต่หากเธอยอมดื่มโดยดีก็อาจจะขอร้องให้อีกฝ่ายแก้มัดที่ข้อเท้าได้อยู่บ้าง

"ได้สิ แต่หากดื่มน้ำแก้วนี้แล้วระหว่างเราก็นับว่าเป็นคนครอบครัวเดียวกันแล้ว ดังนั้นก็ไม่ต้องมัดอะไรแล้วเนอะ แก้มัดแล้วนั่งคุยกันให้ดีๆ คงเหมาะสมกว่าคุณป๋อจิ้งคิดว่าที่ฉันพูดนี่ถูกไหมคะ?" พูดไปหญิงสาวก็ยิ้มหวานไปพลางเรียกว่ามารยาที่มีติดกายเท่าใดหญิงสาวนั้นก็ดึงออกมาใช้จนหมดสถานการณ์ตรงหน้าเธอตัวคนเดียวหากไม่คิดช่วยเหลือตัว

"แน่นอน เชิญอาซ้อรองดื่ม ส่วนผมจะแกะเชือกที่ข้อเท้าให้อาซ้อเอง"

จ้าวป๋อจิ้งที่รู้สึกตื่นตัวอย่างมากจากยาที่เขานั้นเพิ่งจะดื่มสุราสูตรพิเศษเข้าไปก่อนจะมาเจอกับพี่สะใภ้คนรองผู้นี้เมื่อชั่วโมงก่อน ค่อยๆ กดยิ้มร้ายกาจออกมา เนื่องจากในน้ำแก้วดังกล่าวเขาให้คนสนิทผสมยาปลุกเซ็กซ์ที่จัดเตรียมเอาไว้ตั้งแต่แรกเริ่มอยู่แล้ว เนื่องจากตั้งแต่แรกเริ่มจ้าวป๋อจิ้งก็คิดจะทำร้ายเหรินซินด้วยวิธีต่ำทรามนี้อยู่แล้วในเมื่อผู้หญิงที่เขาหมายตานั้นหันไปสนใจและคิดจะไปยั่วยวนลู่เฉินหวังจะแต่งงานเป็นภรรยาของพี่ชายคนรองของเขาโดยหมางเมินที่จะแต่งงานกับเขาที่ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ เขาก็จะทำลายของรักของหวงของไอ้ลู่เฉินให้ย่อยยับจากนั้นก็ค่อยเอาไปคืนมันแบบนี้ถึงจะสาแก่ใจคนแบบเขา

เขาซุ่มวางแผนที่จำเอาผู้หญิงของมันมาทำให้แปดเปื้อนมาสักพักหนึ่งแล้ว แน่นอนว่าไอ้เรื่องขี้ปะติ๋วแค่บิดาจะเอาผู้หญิงที่เขาพึงใจไปยกให้จ้าวลู่เฉินเท่านั้น แต่เขายังมีอีกเหตุผลที่ส่งคนไปจับตัวผู้หญิงของพี่ชายที่อยู่ไกลถึงเมืองหางโจวก็เพราะหงส์เพลิงกรุ๊ปของมันมักค่อยขัดแข้งขัดขามังกรดำกรุ๊ปของน้าชายของเขาหลายครั้งหลายหนจนน่าเจ็บใจมากกว่า ไม่ว่าจะประมูลงานอย่างถูกกฎหมายไปจนถึงบ่อนและไนต์คลับ ไอ้ลู่เฉินมันจับกิจการไหนก็ล้วนทำเงินและรุ่งเรืองกว่ากิจการของน้าชายที่ร่วมทุนกับเขาไปเสียหมด เจ็บใจจริงๆ

ฝ่ายเหรินซินที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงไม่ดื่มน้ำในแก้วนั้นได้ แต่แค่เพียงปลายลิ้นได้ชิมรสน้ำในแก้วหญิงสาวที่มาจากยุค2024มีหรือจะสัมผัสถึงรสชาติแปลกๆ ในปากของตัวเองไม่ได้ น้ำเปล่ามันต้องไม่มีรสชาติ ดังนั้นเธอจึงเลือกจะเสแสร้งทำเป็นว่าดื่มทั้งที่จดจ่อขอบแก้วเอาไว้เฉยๆ เท่านั้นรอจนจ้าวป๋อจิ้งแก้มัดข้อเท้าเสร็จเหรินซินจึงได้แกล้งดื่มน้ำแต่กระดกแก้วรวดเร็วไปหน่อยน้ำในแก้วดังกล่าวเลยหกราดลงมาบนหน้าอกของหญิงสาวไปเต็มสรุปแล้วเธอกลืนน้ำลงไปเพียงอึกเดียวเท่านั้น

"อาซ้อรองคนสวยเปียกหมดแล้ว"

จ้าวป๋อจิ้งที่แกะเชือกออกจากข้อเท้าของหญิงสาวเสร็จพอเหลือบสายตาขึ้นไปเห็นว่าชุดนอนสีชมพูแบบเสื้อยืดสวมคู่กับกางเกงผ้าแพรเนื้อนิ่มของหญิงสาวนั้นเปียกปอนจนเห็นชั้นในสีเดียวกับเสื้อตัวนอกดวงตาคู่คมนั้นก็มองจับต้องราวกับอยากจะตรงเข้าไปฉีกกระชากให้เสื้อเปียกๆ นั้นขาดวิ่นติดมาออกมาเสียเหลือเกิน

"ให้ผมช่วยอาซ้อรองเปลี่ยนเสื้อดีไหม?"

กล่าวโดยที่มือของอีกฝ่ายนั้นจับอยู่ที่ข้อเท้าเรียวเล็กของเหรินซิน หญิงสาวกัดฟันดังกรอดแล้วจึงค่อยฉีกยิ้มหวานการค้า จ้าวป๋อจิ้งเห็นเช่นนั้นจึงเข้าใจว่ายาของตนคงเริ่มจะออกฤทธิ์จึงหันไปพยักหน้าไล่คนของตนเองออกจากไปให้พ้นจากภายในห้องนอนแสนสกปรกและเหม็นอับแห่งนี้ซึ่งหญิงสาวก็ดันมองเข้าใจจึงอดจะคิดอย่างสมเพชเสียไม่ได้ว่าย***ายาบออะไรกันมันจะออกฤทธิ์เร็วได้ถึงเพียงนั้น แต่ให้คนออกไปย่อมดีกว่าให้อยู่เธอจะได้ใช้โอกาสอันน้อยนิดนี้หลบหนีออกไป!

ผลัวะ!

โครม!

เท้าของเหรินซินข้างขวาฟาดเปรี้ยงเข้าไปยังต้นคอของป๋อจิ้งเต็มเหนี่ยวชายหนุ่มวัย26ปีหลับกลางอากาศชนิดยังไม่ทันตั้งตัว หญิงสาวจึงไม่รีรออันใดอีก เธอคว้าเจ้าแมวอ้อนสีส้มที่มันเพิ่งจะสะลึมสะลือรู้สึกตัวขึ้นมาอุ้มแล้วเตรียมจะวิ่งออกไปก่อนจะคิดขึ้นมาได้ว่าตนเองไม่มีอาวุธใดป้องกันตัวจึงหันกลับไปค้นที่ร่างไร้สติของคนหมดสติ ก่อนจะยิ้มเมื่อพบปืนพกขนาด9ม.ม1กระบอก

หญิงสาวคว้าปืนกระบอกดังกล่าวมาปลดเซฟก่อนจะอุ้มแมวอ้วนส่วนอีกมือหนึ่งนั้นกระชับปืนหญิงสาวเองก็ยังไม่รู้ว่าตนเองจะหลบหนีไปที่ไหนแต่เธอจะต้องหนีออกจากที่แห่งนี้ไปให้ได้เสียก่อน ยังดีว่าเธอนั้นยิงปืนเป็นและมีวิชาป้องกันตัวอยู่บ้างจึงสามารถช่วยเหลือตนเองได้ ไม่อย่างนั้นก็ไม่ทราบชะตากรรมของตัวเองเช่นกันว่าจะจบลงอย่างไร...