ทะลุมิติมาเป็นสะใภ้แสนชังในยุค80

บทนำ เปรี้ยง! เฮือก! เรือนกายอรชรของหญิงสาวคนหนึ่ง พลันสะดุ้งเฮือก ก่อนที่เธอจะผวาดีดตัวขึ้นจากเตียงนอนขนาดเล็ก ในกลางดึกด้วยสภาพเหงื่อกาฬท่วมกายเต็มไปหมด เธอคนนี้หอบหายใจจนร่างกายไหวสะท้านต้องใช้เวลาครู่หนึ่งเธอคนนี้จึงควบคุมสติของตนเองได้ แล้วเลยยื่นมือออกไปเปิดโคมไฟข้างเตียงขณะที่ร่างกายของเธอยังคงมีอาการเหนื่อยหอบอยู่เล็กน้อยให้เห็น แป๊ะ! เหมียว! พอแสงไฟสว่างขึ้นเท่านั้นเสียงเกรี้ยวกราดของแมวเหมียวอายุราว6เดือนสีส้มแซมขาวเล็กน้อยก็ดังขึ้นตามมาทันที หญิงสาวคนดังกล่าวจึงเหลียวไปมองที่ฝั่งซ้ายมือของตนเองก่อนจะคว่ำปากของตนเองลงพร้อมกับมองบนเล็กน้อยไปด้วย ก็ดูเอาเถอะไม่รู้ว่าห้องนี้และเตียงนี้เป็นของเธอหรือของเจ้าเหมียวกันแน่เพราะแค่เธอเปิดไฟหัวเตียงเจ้าแมวสีส้มตัวกลมนั้นกลับดูโกรธที่ถูกรบกวนการนอนเสียอย่างนั้น "ขอโทษค่ะเจ้านาย! ฉันผิดเอง ปิดแล้ว ปิดไฟเดี๋ยวนี้แหละให้ตายสิ!…ไม่รู้ว่านี่ห้องฉันหรือห้องของนายกันแน่นับวันฉันยิ่งเหมือนคนอาศัยขึ้นมาทุกวันแล้วสิ" 'เหรินซิน'คือนามของหญิงสาวผู้เป็นเจ้าของเรือนกายขนาดประหยัด ด้วยความสูงแบบพอเพียง156ซ.มไม่ขาดและไม่เกิน บ่นไปพลางรีบเอื้อมมือไปปิดโคมไฟข้างเตียงไปพลาง จากนั้นเธอจึงหย่อนเท้าเรียวลงไปบนพื้นที่เย็นเฉียบจากอากาศภายนอกที่สายฝนกำลังตกกระหน่ำพร้อมกับเสียงลม และเสียงของฟ้าคะนองดังกึกก้องอยู่เป็นระยะ จนหญิงสาวต้องรีบชักเท้ากลับอย่างว่องไว หนึ่งเพราะตกใจกับเสียงด้านนอกกับสองนั้นคือพื้นเย็นจัด "มาอยู่ที่นี่หกเดือนแล้วยังไม่ชินสักทีสิน่ากับอากาศแบบนี้เฮ้อ!" เรียวปากเล็กขยับพึมพำขณะที่ซุกตัวกลับเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้งแต่เธอไม่ได้นอนลงเช่นก่อนหน้าเพราะนอนไม่หลับแล้วแต่ก็ไม่ได้สะดุ้งผวาเนื่องจากด้านนอกฟ้าไม่ค่อยคะนองทั้งร้องและผ่าลงมาแล้ว จะมีก็แค่เม็ดฝนเท่านั้นที่ยังตกไม่ขาดสาย ร่างเล็กไซส์ประหยัดขยับขึ้นไปพิงหัวเตียงแล้วกอดตนเองทอดสายตามองฝ่าความมืดในยามค่ำคืนออกไปยังนอกหน้าต่างแต่ก็ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนอกจากความมืดนานครั้งจะมีแสงสว่างวาบเป็นสายจากฟ้าคะนองเท่านั้นซึ่งพอเห็นดังนั้นหญิงสาวก็รีบยกมือขึ้นปิดหูอย่างว่องไว นานเข้าหญิงสาวจึงขยับกายลงมานอนขดตัวแล้วเอาหูนั้นขยับเข้าไปใกล้เจ้าแมวส้มจนได้ยินเสียงกรนของเจ้านายอวบอ้วนเกินวัยหวังจะให้มันกลบเสียงสายฝนด้านนอกให้ได้มากที่สุดเพราะอาการหวาดกลัวเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่านี้เธอเป็นมายาวนานถึงหกเดือนแล้ว นอนไปนอนมาหญิงสาวก็นึกย้อนไปถึงต้นสายปลายเหตุที่ตนต้องมาป่วยด้วยอาการเช่นนี้… เมื่อราวหกเดือนก่อนเธอนั้นยังคงเป็นนางสาว'มนต์จันทรา รุ่งเรืองลักษณ์'หญิงสาววัย21ปีที่เดินทางไปพักผ่อนช่วงวันหยุดปีใหม่กับครอบครัวซึ่งมีด้วยกัน5ชีวิต คือตนเอง พ่อ แม่ พี่ชาย และพี่สะใภ้ ที่จังหวัดกาญจนบุรีด้วยกันเป็นเวลา5คืน6วันแต่ใครจะคาดคิดว่าเมื่อขากลับนั้นครอบครัวของเธอจะถูกมือปืนขับรถประกบยิงจนรถครอบครัวของพวกเธอตกลงไปในเขาสูงชัน ภาพในวันนั้นยังแจ่มชัดทุกครั้งที่หญิงสาวหลับตาลง เสียงหวีดร้องของ มารดา และพี่สะใภ้ด้วยความตื่นตกใจยังดังก้องอยู่ภายในหูทั้งสองข้าง พร้อมกับเสียงปืนที่ดังรัวเป็นชุดนั้นล้วนกระชากขวัญของเธอให้ตื่นเตลิด ภาพพี่ชายถูกคมกระสุนเจาะที่ขมับแล้วฟุบหน้าลงไปกับพวงมาลัยรถยังตราตรึงไม่จางหาย ตลอดมาหญิงสาวย่อมรู้ว่าตลอดชีวิตราชการของบิดานั้นขัดแข้งขัดขาคนใหญ่คนโตมาไม่น้อยเนื่องจากเป็นตำรวจตงฉินไม่รับสินบนใดๆ แต่ไม่เคยคิดว่าครอบครัวของตนเองจะมีจุดจบเช่นนั้น เธออาจเป็นคนสุดท้ายที่สิ้นใจดังนั้นภาพจดจำจึงมากล้นทุกบททุกตอนถึงรถจะตกเขาแต่มือปืนกลุ่มนั้นกลับไม่ย่อท้อติดตามลงมายิงซ้ำทุกคนเรียงตัว บิดา มารดา พี่สะใภ้ แม้แต่พี่ชายที่น่าจะสิ้นใจตั้งแต่กระสุนชุดแรกไม่มีละเว้นเลยสักคน ดังนั้นทุกครั้งที่ฝนฟ้าคะนองเธอจึงยากจะหลับตาลงได้ ต่อให้หลับไปแล้วก็สะดุ้งตื่น อาการนี้หากเป็นยุคสมัยปี2024ที่เธอตายจากมาคงเรียกว่าอาการ แพนิค กระมังเพราะหวาดกลัวเสียงดังที่คล้ายเสียงปืนในวันนั้นไม่เคยจางหาย รสชาติของความตายนั้นไม่ดีนักหรอกกลิ่นคาวเลือดยังลอยคละคลุ้งทุกครั้งที่คิดย้อนไปถึงเหตุการณ์ในวันนั้นคราใด แต่ก็ไม่อาจทราบได้ว่าเพราะเหตุใดเมื่อเธอฟื้นขึ้นมาอีกครั้งกลับมาโผล่ในร่างของหญิงสาวนามว่า'เหรินซิน'ที่บัดนี้กำพร้าอยู่ตัวคนเดียวมาราว8เดือน ในโลกคู่ขนานที่คล้ายโลกเดิมที่ตายจากมาอยู่มาก เพียงแต่ที่แห่งนี้นั้นเหมือนจะเป็นปี1987ไม่ใช่ปี2024กับประเทศที่เธอมาโผล่นี้ก็คล้ายประเทศจีนไม่ใช่ประเทศไทยแต่อย่างใด น่าแปลกแต่ก็เป็นไปแล้วเธอทะลุมิติมาอยู่ในร่างของเหรินซิน ผู้หญิงกำพร้าที่อายุ21ปีและเกิดวันเดียวเดือนเดียวกันกับมนต์จันทราไม่มีผิด! ฝนตกหนักอยู่อีดราว1ชั่วโมงก็หยุด ไม่นานท้องฟ้าด้านนอกก็สว่างมองออกไปเห็นแสงอาทิตย์สีทองกระจ่างจับขอบฟ้า บอกว่าวันใหม่ได้มาเยือนเมืองหางโจวแห่งนี้อีกครั้งหนึ่งแล้ว เสียงไก่ขัน และเสียงสุนัขของเพื่อนบ้านดังแว่วมาให้ได้ยินช่างเป็นบรรยากาศที่ดีไม่น้อย ร่างเล็กจึงบิดกายไล่ความปวดเมื่อยลุกขึ้นจากเตียงไปทำธุระส่วนตัว อดีตก็คืออดีต คิดถึงได้ แต่เธอเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าห้ามจมดิ่งอยู่กับมันเด็ดขาด เพราะขณะนี้เธอคือเหรินซินหญิงสาวชาวเยี่ยนจิ้งที่เป็นโลกคู่ขนานที่คล้ายประเทศจีนถึง90% มีชีวิตใหม่แล้วก็ต้องอยู่กับปัจจุบันเท่านั้น! "นอกจากใช้สายตากดดันของอาหารและสวบเก่งไม่พักแล้วนายยังทำอะไรเป็นอีกบ้างหรือฟาโรห์?" อย่างน้อยเธอก็ยังมีเพื่อนให้ได้บริหารปาก ไม่ต้องอมลิ้นตนเองจนน้ำลายบูดไปทั้งวันก็แล้วกัน มาอยู่ในร่างของเหรินซินที่มีบ้านตั้งอยู่ที่เมืองหางโจว ซึ่งบ้านของเธอขณะนี้เป็นบ้านหลังเล็กพร้อมกับที่ดินเอาไว้ปลูกผักอยู่ไม่มากแต่เธอก็ชอบมันจริงๆ เพราะทั้งบ้านและที่ดินนั้นเป็นกรรมสิทธิ์ขาดของเธอคนเดียว ก่อนจะย้อนคิดไปถึงความทรงจำที่ร่างนี้ทิ้งเอาไว้ให้ เมื่อราว8เดือนก่อนเหรินซินที่กำลังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีสุดท้ายนั้นยังมีคุณย่าญาติสนิทเพียงคนเดียวที่เมืองหางโจวแห่งนี้ค่อยอยู่เป็นเพื่อนไม่เดียวดายนักหลังจากพี่ชายตายตามพ่อกับแม่ไปเมื่อ3ปีก่อน แต่เพราะอายุมากสุดท้ายจึงจากไปด้วยโรคชราในวัย85ปี นับตั้งแต่นั้นมาเหรินซินนักศึกษาปีสุดท้ายของมหาวิทยาลัยชื่อดังของหางโจวก็เหลือตัวคนเดียวบนโลกนี้อย่างแท้จริง โลกที่คล้ายกับโลกเก่าที่มนต์จันทราตายจากมามากอาจเกินเจ็ดในสิบส่วน แต่เพราะเหตุใดก็สุดจะรู้โลกใบนี้กับโลกเก่าจึงไม่ใช่สถานที่เดียวกันถึงจะมีหลายสิ่งคล้ายกันมากแต่กลับไม่ใช่กลายเป็นโลกคู่ขนาดเสียมากกว่าจนเธอแปลกใจจริงๆ แต่ก็เพราะหางโจวนี้แท้จริงไม่ใช่บ้านเกิดของเหรินซินผู้เป็นเจ้าของร่างนี้ หากแต่บ้านเกิดของเหรินซินกับคนสกุลเหรินนั้นอาศัยอยู่เมืองชิงเฉิงที่ชื่อก็เหมือนเมืองหลวงของประเทศจีนในโลกใบเก่าที่'มนต์จันทรา'ตายจากมาเหลือเกินทว่าก็ไม่ใช่อยู่ดีแต่เพราะพี่ชายของเหรินซินที่รับราชการทหารนั้นอยากมีบ้านและที่ดินเป็นของตนเองและเบื่อหน่ายญาติที่ชอบเอารัดเอาเปรียบของบิดาพอเขามีเงินจึงได้อพยพทั้งเธอและคุณย่ามาอยู่หางโจวตั้งแต่เมื่อ5ปีก่อนแทน