“น้ามีแค่สิ่งเดียวที่อยากขอก่อนตาย.. ขอแค่อย่าทิ้งน้องไว้คนเดียวนะเอก”
หลังพูดคุยสารทุกข์สุขดิบและปรับทุกข์ที่ผู้เป็นแม่มีห่วงอยู่ในใจ ประโยคสุดท้ายที่คุณหญิงณารีกำชับเชิงสั่งเสียเอาไว้ ยังดังกึกก้องอยู่ในหัวเอกชยินทร์
เธอกลัวว่าหากวันหนึ่งลาโลกใบนี้ไป แล้วลูกสาวเพียงคนเดียวจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร ขนาดพ่อให้กำเนิดยังไม่เคยหันมาเหลียวแล
ถ้าไร้เงามารดาขึ้นมาอิงจันทร์จะตัวคนเดียวอย่างแท้จริง..
เอกชยินทร์ลอบถอนหายใจอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ หลังเป็นฝ่ายยอมแบกหน้าตัวเองเข้ามาในห้องของอิงจันทร์ หลังต่อว่าเธอไปชุดใหญ่จนเจ้าตัวไม่คุยด้วยสักคำเดียว
เธอเปิดห้องอีกห้องของโรงแรมที่เดียวกันกับคุณหญิงณารี ไม่ได้ถือเรื่องแต่งแล้วต้องเข้าบ้านตระกูลใหญ่แต่อย่างใด
เพราะยังไงฉากสุดท้ายก็คือใบหย่าอยู่ดี
“ทำไมต้องรู้สึกผิดด้วยวะ” เอกชยินทร์พึมพำกับตัวเองอย่างหงุดหงิดใจ
นิ้วเรียวไล่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวออ
