Yastaydı içim dışım her yerim. Öfkeliydim ama en çok kendime. Kalbimde büyük bir yarık açılmıştı içinden oluk oluk kanlar ve göz yaşları akıyordu. Karlımda ki kadının volkan gibi harlayan gözlerine baktım.
“Senin duymaya dayanamadığı şeyleri ben bir bir yaşadım! Benden almadığın bir canım kaldı Karayel!” diye bağırdı ve her zaman yanımda taşıdığım, belimde olan silaha daha ben ne olduğunu anlamadan uzanıp aldı ve silahın namlusunu alnına dayadı. “Onu da al bugün.”
Korku, içime akın akın işledi. Şu an o kadar delirmiş gözüküyordu ki her şeyi yapabilecek potansiyeldeydi. Kendimi de beni de öldürürdü biliyorum.
“Saçmalama Beyza! Ver şu silahı!” dediğimde kafasını şiddetle iki yana salladı.
“Ben bu zamana kadar hep yaşamak istedim. Hep bir umut beklediğim hep hayaller kurdum ama artık yaş
