EP 14
1165 Words
แม้จะพยายามเข้มแข็ง แม้จะพยายามสั่งน้ำตาไม่ให้ไหลริน แต่ก็ทำได้ไม่นาน เมื่ออุ้งมือของเขากอบกับอยู่กับนวลเนื้อนุ่มนิ่มด้วยความรุนแรง อุ้งปากของเขาก็ครอบครองด้วยวิธีคล้ายกัน อาการเจ็บทั้งกายใจจึงแล่นเข้ามารุมเร้า จนหยดใสๆ ไหลอาบไปหาหมอนสีขาวสะอาดตา
“นี่แค่เบาะๆ คุณจะเจ็บมากกว่านี้ ถ้าไม่หยุดดิ้น จะอะไรนักหนา ในเมื่อเราก็เอากันมาแล้วยกหนึ่ง คุณไม่ติดใจลีลาผมบ้างเหรอ หรือว่าชอบแทบตายแต่แค่แกล้งทำเป็นขัดขืน เพื่อให้ผมคิดว่าคุณยังบริสุทธิ์อยู่ ถ้าคิดแบบนั้นผมแนะนำให้เลิกคิด เพราะผมไม่มีวันเชื่อแน่ ไอ้ที่คับๆ แน่นๆ นั่นน่ะ ผมรู้ดีว่าแม่คุณคงพาไปให้หมอช่วยทำมาแล้ว ในเมื่อมั่วกับไอ้บ้านั่นเป็นนานสองนาน เอากันไปกี่ท่าแล้วล่ะ มาลองเทียบดูสิ ว่าระหว่างผมกับมันใครจะเอาอึดใครจะเอาทนใครจะเอามันกว่ากัน”
“ทุเรศ!”
“แล้วคุณดีเด่ตรงไหน”
“ดีกว่าคุณแล้วกัน ไปให้พ้น”
“ฝันไปเถอะ”
“ฉันเกลียดคุณ! หยุดนะ”
“ไม่หยุด แล้วผมจะทำแบบนี้ด้วย”
สิ้นคำ! แพนตี้สีขาวถูกเขากระชากออกอย่างรุนแรง จนครูดผิวขาวบางลงไปหาปลายเท้าเป็นทาง คนกำลังโกรธขว้างผ้าในมือออก แล้วคว้าสองน่องออกให้พ้นทาง
เพื่อให้มีพื้นที่ว่างพอที่จะทอดกายลงไปฉกชิมลิ้มลองของเหลือเดนที่ถูกย้อมแมวขาย ทั้งลิ้น ทั้งฟัน ทั้งริมฝีปากอุ่น ชำแหละแซะแทรกไปตามหลืบเร้นลับ ที่เขาเถียงไม่ได้ว่ารสชาติช่างหอมหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า
กลีบบุปผาที่บวมเปล่งด้วยแรงกระตุ้นจากลิ้นสากของเขา เย้ายวนใจจนกายเต็มตึงกระตุกเต้นรอบแล้วรอบเล่า และเมื่อทานทนไม่ไหว เขาก็ลุกขึ้นสลัดเสื้อคลุมเพียงตัวเดียวที่หุ้มกายไว้ออกทันที
ก่อนจะโน้มลงไปใช้อุ้งปากงับเอายอดเต่งตึงสีชมพู อีกมือก็บีบบี้แล้วบี้อีก จนเห็นว่าคนเสแสร้งแกล้งร้องไห้เมื่อครู่ตัวสั่นสะท้านเพราะความเสียวกระสัน
เขารีบลดกายลงไปคุกเข่าตรงหน้ากายสาวโดดเด่นทันที ดุ้นมหึมาที่เขาภาคภูมิใจนักหนา กำลังถูกประคองด้วยความหวงแหน เพื่อนำพามันไปทักทายกับสายธารใสที่เริ่มหลั่งไหลออกมา
มั่นใจว่าหนทางไร้ขวากหนามใดๆ ขวางกั้นแล้ว ก็ดันดุ้นเต็มตึงเข้าไปพรวดเดียวและอย่างรุนแรง
“อื๊อ!”
ยังผลให้เจ้าของนวลเนื้อแน่นหนั่นถึงกับเผลอส่งเสียง ด้วยขยาดขลาดกลัวกับความเจ็บที่เคยได้รับในครั้งแรก จนเกิดอาการหลอน เมื่อเห็นท่าทีอันไร้ซึ่งความปรานีของเขา ทว่าครั้งนี้กลับไม่เจ็บปวดแทบขาดใจเหมือนครั้งก่อน
“อ่าส์”
แต่กลับมีความรู้สึกอื่นมาแทนที่เมื่อเขาทำแบบเดิมอีกครั้ง และอีกครั้ง ปลายยอดชูตั้งก็ให้ความรู้สึกที่แปลกไปจากครั้งแรก เมื่อถูกเขาเอื้อมมือมากอบกำขย้ำขยี้นับครั้งไม่ถ้วน ควบคู่กับการขยับกายท่อนล่างอย่างรุนแรงและรวดเร็ว
“อย่าลืมเอาไปเปรียบเทียบด้วยล่ะ ว่าผมกับไอ้บ้านั่นใครเอามันกว่ากัน”
คนที่ความโกรธยังคงหลงเหลืออยู่แดกดันเสียงหนักๆ มา ส่วนบั้นท้ายสอบนั้นก็สาวเข้าออกควบคู่ไปด้วย และมันให้ความสุขเป็นบ้า สุขกับความคับแน่นราวกับเจ้าหล่อนไม่เคยผ่านผู้ชายหน้าไหนมาก่อนด้วยซ้ำ
เขาชักอยากจะรู้ซะแล้ว ว่าไปใช้บริการหมอคนไหน บางทีอาจจะไม่ใช่หมอไทยก็เป็นได้ อาจจะเกาหลี หรือไม่ก็ที่เยอรมัน
“ฉันเกลียดคุณ”
“เกลียดเหรอ แล้วไอ้ที่กำลังแอ่นขึ้นให้ผมเอาอยู่นี่คืออะไรฮึ!”
ชายหนุ่มกระแทกเข้าหาอย่างรุนแรง จนกายผอมบางเคลื่อนขึ้นด้านบนอีกเป็นคืบ
“นี่น่ะเหรอเกลียด ฮึ! ฮึ!”
แล้วก็เลื่อนขึ้นอีกหลายคืบ เมื่อเขากระแทกกระทั้นหนักขึ้นและย้ำหลายๆ ครั้ง จนศีรษะของคนเบื้องล่างกระทบกับหัวเตียงที่บุด้วยผ้าไหมฝรั่งเศส เขาดึงลงไปอยู่กลางเตียงแล้วทำแบบเดิมๆ ด้วยความสุขอย่างล้นเหลือ
และรู้ว่านี่คือสาเหตุที่เขาไม่ยอมปล่อยเจ้าหล่อนไปอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก เมื่อปล่อยไม่ได้ ก็จะตักตวงเอาความสุขจากเรือนกายนี้ให้หนำใจ เอาให้อิ่มเอมจนเอียน แล้วถึงจะเขี่ยทิ้งที่หลัง
“อ่าส์ อ่าส์ อ่าส์ อ่าส์”
หนุ่มผู้กุมความสุขสมไว้ท่วมท้นใจเปล่งเสียงออกมาเพื่อเรียกเรี่ยวแรง แล้วกระแทกกระทั้นเข้าหาอีกกายรัวเร็วและแรงเป็นชุดสุดท้าย ก่อนจะปล่อยสายธารขาวขุ่นให้พวยพุ่งออกไปอย่างไม่คิดอะไรด้วยซ้ำ
นานเป็นนาทีถึงได้ทิ้งกายลงนอนแผ่หลาด้วยความเหนื่อยหอบ ส่วนอีกคนที่กายกำลังกระตุกเต้นอยู่นั้น ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจไหลรินออกมา ด้วยวินาทีที่วาดหวังไว้ว่าหลังแต่งงานนั้น
คือการดื่มด่ำกับความสุขทั้งกายและใจ มีอ้อมกอดอันอบอุ่นของชายที่ตัวเองตกลงปลงใจจะมอบชีวิตไว้ในมือให้ช่วยดูแลไปตราบจนล้มหายใจสุดท้ายของชีวิต ในห้องหออันสวยหรูหรานี้
ควรจะอบอวลไปด้วยความรักที่ทั้งเขาและเธอมีให้กันมานานหลายเดือน แต่นี่กลับไม่ใช่ ผู้ชายที่นอนแน่นิ่งอยู่ข้างๆ กับผู้ชายที่เธอหลงรักกลายเป็นคนละคนไปแล้ว
เขาไม่แยแสเธอแม้แต่จะหันมามองด้วยซ้ำ เมื่อเรียกร้องให้ชดเชยกับน้ำเงินที่เสียไปแล้ว เขาก็คงจะเห็นเธอเหมือนผ้าขี้ริ้วเก่าๆ ที่ไม่อยากเข้าใกล้ คำถามคือเธอจะทนกับสถานการณ์แบบนี้ได้นานสักแค่ไหน
หนึ่งปีที่คาดการณ์ไว้เธอจะเดินไปถึงจุดนั้นได้ไหม กายอ่อนแรงค่อยๆ พลิกไปอีกด้าน หมอนข้างประจำตัวที่หอบมาจากบ้าน ถูกคว้ามากอดแนบอกเอาไว้ ผ้าห่มผืนใหญ่ถูกดึงขึ้นมาคลุมไล่ความหนาวเหน็บจากเครื่องปรับอากาศ
ที่คาดว่าแม่บ้านคงจะเปิดทิ้งไว้นานแล้ว ตอนแรกเข้ามานั้นมันเย็นฉ่ำกำลังดี แต่ตอนนี้ ตอนที่หัวใจรู้สึกอ้างว้างอย่างนี้ ความเย็นไม่ต่างจากเข็มนับร้อยนับพันเล่ม ที่มันพร้อมใจกันทิ่มแทงลงมาหาแทบจะทุกอณูร่างก็ว่าได้
สิบสี่กุมภาพันธ์ คือวันแห่งความรัก วันที่ทั้งเขาและเธอเคยปลาบปลื้มและดีใจ เมื่อหลวงพ่อที่ขอดวงไปผูกให้ จนได้ฤกษ์งามยามดีคือวันนี้ ใครต่อใครก็รู้ดีว่านี่เป็นวันแห่งความรัก
- Writer
