EP 13
1099 Words
‘Mommy: ไม่ต้องห่วงอะไรหรอก ทางนี้ทีมงานจัดการเรียบร้อยดีทุกอย่าง อย่าลืมที่แม่บอกนะ แต่งงานแล้วก็ต้องรู้จักหน้าที่ภรรยา เอาอกเอาใจสามีให้ดี อย่าให้เขาด่าตามหลังได้ว่าเราสวยแต่หน้า...’
และอีกยืดยาวที่แม่สั่งสอน ซึ่งตัวเองรู้ดีแล้วและจำได้จนขึ้นใจแล้ว แต่แม่จะให้เอาอกเอาใจเขาได้ยังไง ในเมื่อเขาไม่ใช่ดรณ์คนเดิมแล้ว เขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคนแล้ว
ตึ๊ง ตึ๊ง ตึ๊ง
‘Sebastian: Hello Birde’
‘Sebastian: So sorry I miss your wedding’
‘Sebastian: How is going on? Where are you? Can we talk?’
เสียงไลน์ส่งมารัวเร็วติดๆ กัน และทันทีที่รู้ว่าเป็นใครนั้น อาภาภัทรก็ยิ้มด้วยความดีใจ เมื่อหันไปมองประตูห้องน้ำเห็นว่าไม่มีทีท่าว่าจะเปิดออก มือบางรีบส่งไลน์ตอบกลับไปทันควัน
‘Vega: Yes, offcouse!’
ไม่กี่อึดใจ เสียงไลน์ก็ดังขึ้นทันที อาภาภัทรดีใจไม่น้อย เมื่อเพื่อนสนิทตอนเรียนอยู่สวิตเซอร์แลนด์ ที่คบกันจริงจังหลังเรียนจบไม่ลืมวันสำคัญนี้
แม้จะยุ่งกับงานยังไงก็ยังอุตส่าห์โทรมา เลยรีบกดรับแล้วคุยด้วยภาษาอังกฤษรัวเร็วราวกับเป็นเจ้าของภาษา
“I miss you so much Vega”
“I miss you too”
“When will you come here? I want to see your handsome husband and very rich”
คนปลายสายเน้นเสียงหนักๆ ตรงคำท้ายนี้ นั่นทำเอาเจ้าสาวหมาดๆ ยิ้มร่าด้วยความขำ
“I really don’ t know Seb, but believe me I really want to go because I miss you too”
ปัง!!!
คนกำลังคุยกับเพื่อนเพลินๆ กายสะดุ้งโหยง เมื่อประตูห้องน้ำปิดเสียงดังเกินความจำเป็น เลยหันไปหาคนเป็นเหตุของเสียง แล้วส่งสายตาและสีหน้าว่าไม่ชอบใจเอามากๆ แต่ก็รีบหันหน้าหนีแล้วคุยกับเพื่อนที่เมื่อครู่พูดอะไรตัวเองก็ไม่ทันฟัง
“What did you say Seb?”
“Ha Ha Ha! You didn’t listen to me now. It mean your handsome husband sit beside you right?”
“Um! Not really.”
“Ok I have to you and congradguration for your new good life, take care, and remember I always miss you”
“Ok I always miss you too, bye”
“เพิ่งส่งตัวเข้าหอยังไม่ทันข้ามคืน ก็เตรียมหาที่เกาะใหม่แล้วเหรอ คุณนี่มันสุดยอดจริงๆ เลยนะ ถามหน่อยเถอะว่าความเป็นนกรู้นี่ได้จากใคร แม่คุณหรือว่ายายคุณกันล่ะ”
คนเพิ่งออกมาจากห้องน้ำถึงกับปาผ้าเช็ดตัวลงไปหาตะกร้า ที่วางอยู่ข้างประตูด้วยความอารมณ์เสีย แม้กายจะเย็นเพราะเพิ่งผ่านการนอนแช่น้ำไล่ความเมื่อยมา แต่ใจกลับร้อนรนด้วยความโกรธอย่างไม่รู้สาเหตุที่แท้จริง
“อย่ามาว่าคุณแม่กับคุณยายนะ ถ้าไม่พอใจอะไรก็มาว่าฉันนี่ ท่านไม่เกี่ยวอะไรด้วย”
ถูกว่าซึ่งๆ หน้ามีหรือจะยอม เลยรีบส่งเสียงต่ำไปหาทันควัน ก่อนจะเดินเอามือถือไปวางไว้บนโต๊ะหัวเตียง ในใจนั้นก็อยากจะรู้ว่าค่ำคืนนี้จะผ่านพ้นไปได้ยังไง ในเมื่อเริ่มต้นคุยกันก็กลับกลายจะเป็นชวนทะเลาะแล้ว
“จะให้เชื่อเหรอ ว่าพวกคุณไม่ได้รวมหัวกันหลอกผม จะให้เชื่อเหรอว่าเรื่องทั้งหมดนี้คุณทำคนเดียว อย่าให้พูดดีกว่า ในเมื่อผมรู้ไส้พวกคนจนหมดทุกขดแล้ว”
“ฉันไม่รู้ว่าคุณหมายถึงอะไรกันแน่”
“จะบอกว่าคุณกับพวกของคุณไม่ได้รวมหัวกันต้มผมจนเปื่อยอย่างนั้นเหรอ”
“ใช่! พวกเราไม่ได้ทำอะไรอย่างที่คุณว่า ถ้าคุณอยากจะเขี่ยฉันทิ้งไปให้พ้นทาง เพื่อจะได้คว้าผู้หญิงอื่นมาไว้บำเรอต่อ ก็กรุณาบอกตรงๆ อย่ามาปรักปรำพวกเรา”
“ผมนี่นะปรักปรำ หลักฐานมีตำตาขนาดนั้น”
ดรณ์ตรงมาหา คว้าสองไหล่ระหงไว้ในสองอุ้งมือแล้วเขย่าด้วยความโกรธ เมื่อคนผิดไม่ยอมรับ แถมยังยัดเยียดข้อหาอื่นให้เขาอีกต่างหาก
“ฉันเจ็บนะ ปล่อย!”
อาภาภัทรพยายามจะผลักอกกว้าง แต่เขาแทบไม่ขยับไปไหนด้วยซ้ำ
“ปล่อยแน่! ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่เก็บผู้หญิงสิบแปดมงกุฎอย่างคุณเอาไว้ทำพันธุ์หรอก แต่ก่อนจะปล่อย บอกแล้วไงว่าคุณจะต้องชดใช้ให้สาสมกับที่ทำกับผมไป เริ่มด้วยการทำหน้าที่เมียตอนนี้เป็นไง เพราะเมื่อวานผมยังเอาไม่สะใจด้วยซ้ำ แต่คืนนี้รับรองว่าผมจะไม่ยั้งมือแน่”
“โอ๊ย!”
ร่างผอมบางที่เหนื่อยจากการนอนน้อย กับต้องยืนรับแขกมาตั้งแต่เช้าจรดดึก ถึงกับถลาไปหาเตียงเมื่อถูกเขาเหวี่ยงอย่างแรง
“อย่าทำสำออย!”
ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกเขาลากขึ้นไปนอนอยู่กลางเตียงคิงไซส์แล้ว เขาตามขึ้นไปกดสองแขนเรียวลงไปกับที่นอน ท่อนขาแข็งแรงทั้งสองข้างของเขา ก็คร่อมอยู่กับน่องเรียวขาวที่ชายชุดนอนร่นขึ้นแทบจะถึงเอวอยู่แล้ว
“คนทุเรศ! อย่ามาทำกับฉันแบบนี้นะ! ฉันเกลียดคุณ!”
“หึ! แล้วคุณคิดว่าที่ผมทำแบบนี้กับผู้หญิงลวงโลกอย่างคุณเพราะรักงั้นเหรอ เปล่าเลย! ไม่ใช่แค่คุณหรอกนะที่เกลียดผม ผมเองก็เกลียดเหมือนกัน เกลียดจนไม่อยากเข้าใกล้ ได้ยินมั้ย”
“งั้นก็อย่ามายุ่งกับฉันสิ ทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่ ถึงเวลาเราก็หย่ากัน”
“ไม่! คุณไม่มีทางได้อยู่สบายแน่ บอกแล้วไงว่าคุณต้องชดใช้ให้กับความรู้สึกที่ผมเสียไป และกับเงินสามสิบล้านที่แม่กับยายคุณเพิ่งจะหอบไปใส่แบงก์วันนี้ ไหนจะแหวนเพชรห้ากะรัต ไหนจะรถราคาห้าล้านกว่า ไหนจะค่าอะไรต่อมิอะไรที่ผ่านจ่ายไปอีก แล้วไหนจะนามสกุลผมอีก จำเอาไว้”
“ไม่นะ! อย่าทำแบบนี้กับฉัน! ออกไปเลย ฉันเกลียดคะ...”
แคว้ก!
ชุดนอนผ้าเนื้อบางมีอันต้องขาดวิ่นไปด้วยน้ำมือหนา จากนั้นริมฝีปากสวยก็ถูกเขาปิดไว้อย่างรวดเร็วและรุนแรง ผิวบางๆ รู้สึกเจ็บไปหมด เมื่อมือของเขากระชากชุดออกอย่างไร้ซึ่งความนุ่มนวลอย่างที่ควรจะเป็น
“ฉันเจ็บ!”
- Writer
