ตอนที่ 6 เท่าไหร่?
1178 Words
เสียงน้ำที่ไหลตกกระทบกับหินในบริเวณห้องพักแขก ทำให้เปลือกตาหนาค่อยๆลืมตาขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวรุนแรง ภาพเรื่องราวเมื่อวานไหลเข้ามา จนเจ้าตัวนั้นต้องสะบัดผมไปมาเพื่อไล่เรื่องราวเหล่านั้นให้ออกจากสมองที่หนักอึ้ง
“ฟื้นแล้วหรอ”
พรึ่บ!
ร่างสูงที่นอนบนเตียงขนาดคิงไซส์เด้งตัวขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคย ดวงตาสีฟ้าครามมองคนตรงหน้าด้วยอาการงุนงง
“เธอเป็นใคร”
คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ไม่ไกลจากเตียงใหญ่ ค่อยๆหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับสามีในความคิดของเธอเอง เพราะอะไรนะหรอ ก็เขาไม่รู้นะสิว่าเธอเป็นอะไรกับเขา มีแต่เธอที่รับรู้ทุกอย่างที่ผ่านมา
“อัลล์ยังไม่ได้บอกคุณหรอ ว่าฉันเป็นบุคคลที่รู้ความลับของคุณ”ดวงตากลมโตจ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาหยอกล้อ มุมปากบางยกยิ้มเบาๆ นั้นยิ่งทำให้คนที่นอนบนเตียงรีบกดปุ่มเรียกมือขวาเข้ามาถามให้แน่ชัด
ฉันมองผู้ชายตรงหน้าด้วยแววตาเสน่หาอย่างปิดไม่มิด ก่อนจะยกขาเรียวสวยไขว่ห้างพร้อมกับยกมือมาค้ำคางไว้ มองเจ้าพ่อคนหล่ออยู่อย่างนั้น
ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาติครับ มีอะไรให้ผมทำหรือป่าวครับ”คนที่พึ่งเดินเข้ามาใหม่ปรายตามองคนที่นั่งอยู่เก้าอี้เพียงนิด ก่อนจะหันไปมองเจ้านายตัวเอง
“เธอเป็นใคร”น้ำเสียงและแววตาที่แสดงออกมาว่าไม่ชอบหล่อนนักหนา ทำให้วาน่ายิ้มออกมาน้อยๆ ก่อนจะหันไปยักคิ้วให้มือขวาหนุ่ม ที่มองเธอด้วยท่าทีลำบากใจ
“เราจำเป็นต้องเก็บเธอไว้ข้างตัวเจ้าสัวครับ เพราะเธอรู้ความลับของเราแล้ว ผมขอโทษครับ”อัลล์โค้งหัวให้เจ้านายจนเกือบสุด รู้แต่ว่าจะอุ้มเธอไปฆ่าเหมือนคนอื่นที่รุ้ความลับไม่ได้ ถึงแม้เจ้านายเขาจะไม่รู้ว่าเธอเป็นใครแต่เขารู้ว่าเธอนั้นเป็นใคร
“ฆ่าทิ้งสิ”
“กล้าหรอ?”
รัสเตรปรายตามองผู้หญิงตรงหน้าที่กล้าท้าทายเขาโต้งๆ หล่อนเป็นใครทำไมเขาจะไม่กล้าฆ่าหล่อน
“ฉันหมายความว่า ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะคุณ เมื่อวานคุณเป็นคนให้การ์ดจับฉันขึ้นมา ฉันเลยรู้ความลับของคุณ คุณจะฆ่าคนเพราะความผิดของตัวเองหรอ”
ใบหน้าเรียบนิ่งยกยิ้มขึ้นมาในรอบปี ทำให้มือขวาหนุ่มหันไปมองผู้หญิงคนนั้นทันที
“ทำไมต้องเก็บไว้ด้วยล่ะ?”น้ำเสียงเรียบนิ่งพ่นออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูป ทำให้คนฟังระบายยิ้มน้อยๆ เมื่อความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา เธอต้องอยู่ใกล้ๆเขาเพื่อจุดประกายอะไรบางอย่าง ไม่แน่ความทรงจำเขาอาจกลับมาก็ได้
“ฉันก็เหมือนผู้หญิงคนอื่น และฉันก็ต้องการเหมือนกับพวกหล่อน”
“วาน่า!”
มือขวาหนุ่มรีบโพร่งออกไปเมื่อรู้ความหมาย ต่างกับเจ้านายที่กำลังเหยียดยิ้มดูถูกผู้หญิงตรงหน้าอย่างเปิดเผย ผู้หญิงที่เข้าหาเขาก็มีแต่จุดประสงค์นี้ทุกราย
“ออกไปก่อน”
อัลล์มองหน้าผู้หญิงที่กำลังยิ้มให้เขาพร้อมกับส่ายหน้าไปมา แต่เธอเพียงยิ้มรับแล้วก็ส่ายหน้าไปมาให้เขาแทน แววตาเจ็บปวดของเธอที่เผยออกมาจนใครๆก็มองออกนั้นทำให้คนที่ไม่รู้จะช่วยเธอได้ยังไงรีบโค้งหัวให้เจ้านายแล้วก็หมุนตัวออกไป ทั้งที่ใจยังค้างคาอยู่
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง มีเพียงสองสายตาที่ประสานกันอย่างไม่มีใครหลบหลีก รัสเตรมองแววตาหม่นหมองที่ไม่เข้ากับใบหน้ารูปไข่น่าถนุถนอมของเธอสักนิด ความรู้สึกบ้าๆที่เกิดขึ้นนี้คืออะไร เขาอยากถามเธอว่าเธอกำลังเศร้าเพราะอะไรงั้นหรอ บ้าสิ้นดี แต่เขาก็ต้องซ่อนความรู้สึกบ้าๆนั้นไว้ ก่อนจะเอ่ยปากออกไป
“ขาดเงินงั้นหรอ”
ฉันก้มหน้านิดๆก่อนจะเชิดหน้าขึ้นมาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ จ้องมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย
“ฉันบอกว่าฉันก็เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นนั้นแหละ”
อวดดี!
นั้นเป็นสิ่งแรกที่เขาคิดขึ้นมาได้ในสมองหลังจากฟังเธอพูดจบประโยค แต่เขากับไม่ได้อยากไล่เธอให้หนีไป ต่างกับผู้หญิงคนอื่นต่อให้พวกหล่อนพยายามแก้ผ้าต่อหน้าเขา เขาก็สามารถไล่ให้ออกไปได้ง่ายๆ แต่เธอคนนี้เขารู้สึกว่าเขาอยากรู้ว่าเธอจะทำอะไรต่อไป
“คืนล่ะเท่าไหร่”
ใบหน้าสวยคมก้มหน้าหงุดขบเม้มริมฝีปากไว้แน่น ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะปากร้ายได้ขนาดนี้ แต่มันก็เท่านั้นแหละในเมื่อเธอเป็นคนเลือกแบบนี้อีก ฉันลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เขาอีกนิด
“ไม่ได้อยากได้เงิน แต่อยากได้ใจ ไม่ได้อยากอยู่ด้วยแค่บางคืน แต่อยากอยู่ด้วยทุกคืน”ฉันกลืนก้อนสะอื้นลงคอพยายามไม่ให้น้ำตาไหลอาบแก้มลงมาเพราะนั้นมันจะทำให้เขาสงสัย ฉันต้องเก็บมันให้ลึกเรื่องทุกอย่างจะได้ง่ายขึ้นมาหน่อย “อย่าคิดมาก ฉันก็แค่พูดความรู้สึกของผู้หญิงพวกนั้นเท่านั้นเอง”
รัสเตรมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง ประโยคที่เธอนั้นพล่ามออกมาเมื่อกี้เขายอมรับว่าเขาหยุดทุกสิ่งอย่างเพื่อฟังมัน ผู้หญิงตรงหน้าเขาไม่เหมือนกับผู้หญิงที่เขาเคยเจอมาจริงๆ เธอแตกต่าง และเธอดูน่าสนใจมากกว่าผู้หญิงที่มีแต่อยากได้เงินเข้าเท่านั้น
“อย่ามาเสียใจทีหลัง”เก็บไว้เขาก็ไม่ได้เสียหายอะไรนิ
ฉันส่ายหน้าไปมาเพื่อยืนยันว่าฉันจะไม่มีวันเสียใจทีหลังในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปแน่นอนเด็ดขาด เพราะอย่างนั้นมันก็เหมือนคนที่กลืนน้ำลายที่ตัวเองคายทิ้งออกมาแล้วกลืนมันกลับเข้าไปเหมือนเดิม
“แน่นอน ฉันจะอยู่ในที่ของฉันเจ้าสัวไม่ต้องเป็นห่วง”
“ก็ดี อัลล์จะเป็นคนดูแลเรื่องนี้ ฉันต้องการเมื่อไหร่ฉันจะใช้บริการ หวังว่าจะไม่คั่วผู้ชายมาเยอะแล้วหรอกนะ”
เจ็บ แต่ก็ต้องยืนฉีกยิ้มให้คนตรงหน้า บางทีเธอก็แอบคิดว่าถ้าเขาจำเธอได้เขาจะพูดอะไรที่มันเจ็บแสบแบบนี้กับเธอไหม
“ในเมื่อตัวเองก็ไม่ได้ผุดพ่อง ก็อย่าหวังสิ่งที่ดีจากคนอื่นมากนักเลยค่ะ”เป็นอีกครั้งที่เขาต้องนิ่งฟังในสิ่งที่เธอพูดออกมา
“ฉันเป็นคนจ่าย ฉันย่อมเลือกได้”
“เท่าไร่”
รัสเตรขมวดคิ้วไม่เข้าใจคำถามคนตรงหน้า
“อะไรเท่าไหร่?”
“เรื่องมากขนาดนี้ ของคุณอ่ะ เท่าไหร่กัน”
“!!!”
- Writer
