ตอนที่ 3 ภรรยาตามกฎหมาย

1368 Words

“เห้ย! แม่งโกงนี่หว่าก็เห็นๆอยู่ว่าเมื่อกี้ไพ่มันไม่ใช่ใบนี้!!” ทุกคนที่ยืนล้อมวงนไพ่นั้นอยู่ต่างนิ่งเงียบ ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมานอกจากคนที่โดนผีพนันเข้าสิง พอยิ่งเล่นยิ่งเสียยิ่งโวยวาย ว่าโดนโกงบ้างแหละ โดนกั๊กไพ่บ้างแหละ “แกคอยดูฉันจะมาเอาเงินคืนให้หมด กำเงินแกไว้ดีๆละ”ใบหน้าสากยกมือชี้หน้าคนแจกไพ่ด้วยอารมณ์หงุดหงิด จะเป็นไปได้ยังไงเขาเล่นมาตั้งนาน ทำไมคะแนนไพ่มีแต่ต่ำๆ มันเป็นไปไม่ได้ “หึ!” ทายาทโรงแรมพันล้านยกยิ้มขึ้นมาอย่างขบขัน การพนันเขาควรเล่นแต่ตอนที่ตัวเองใจเย็นและนิ่งพอ แต่ถ้าเสียแล้วควรพอและหยุดมันซะ ก่อนที่ความโลภจะเข้าสิง คำว่าเอาคืนมาไม่มีอยู่จริง! หลี่เซ่อ มองผีพนันในคาสิโนของญาติผู้พี่ที่เหมือนกิจการอะไรก็ดีขึ้นเรื่อยๆ หลังจากเขาความจำเสื่อม มีเพียงคนในครอบครัวเท่านั้นที่รู้ เรื่องแบบนี้ห้ามคนนอกรู้โดยเด็ดขาด ไม่งั้นคงต้องปลดจากตำแหน่งทั้งหมด เพราะประธานหรือผู้นำที่ความจำเสื่อมจะมาบริหารบริษัทได้ยังไง “มานานหรือยังครับ”ใบหน้าคมเข้มตามแบบฉบับชาวเอเชีย เงยหน้ามองคนที่เลื่องชื่อด้านความสื่อสัตย์ยิ่งนัก ซึ่งเขาว่ามันก็จริง “ไม่” “เชิญด้านในครับ เจ้าสัวรออยู่” ชายหนุ่มรูปร่างดียืนขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะเดินล้วงกระเป๋ากางเกงเข้าไปทางห้องทำงานที่ติดกระจกดทึบทั้งห้อง แต่มันพิเศษตรงที่ว่าด้านในสามารถมองเห็นด้านนอกได้ทั้งหมด แต่ด้านนอกไม่สามารถเห็นด้านในได้เลย “ยินดีต้อนรับ” ริมฝีปากหยักได้รูปขยับเบาๆเมื่อเห็นลูกพี่ลูกน้องเปิดประตูเข้ามา พร้อมกับเดินมานั่งที่โซฟาอย่างสบายๆ “ดีกว่าที่คิดไว้นิ” “คิดว่ายังงั้น?” “หรือว่าไม่ใช่?” “มาลองเป็นฉันที่จำใครไม่ได้เลยดูสิ หึ” น้ำเสียงเรียบนิ่งกล่าวออกมาเหมือนกับมันขบขันยิ่งนัก แต่ความจริงมันไม่ได้ตลกเลยด้วยซ้ำ การที่จำใครไม่ได้ ยิ่งบุคคลสำคัญทางบริษัท เขายิ่งเหมือนคนน้ำท่วมปากเวลาเจอใครต่อใคร เวลาประชุมหารือต่างๆ ต้องทำการบ้านในการจำชื่อทุกคนทั้งหมด ถ้าเผลอปล่อยช่องว่างให้คนสงสัย นั้นยิ่งไม่ดีต่อตำแหน่งเขาแน่ๆ “เชื่อว่าจำอะไรไม่ได้เลย” “พูดเหมือนฉันลืมคนสำคัญไป” “คิดดูดีๆสิ ไม่รู้สึกว่าบางอย่างขาดหายไปหรอ” “คุณหลี่เซ่อครับ” ญาติผู้น้องเงยหน้ายิ้มขัน เมื่อเห็นสายตาปรามๆของมือขวาคนที่ยืนอยู่ไม่ห่าง เพราะเขานั้นได้พูดถึงข้อห้ามสำคัญ “ฉันลืมใครไป” ฉายาเจ้าพ่อปีศาจการเงินไม่ได้จับฉลากมาง่ายๆแต่อย่างใด แต่เพราะครึ่งปีหลังมานี้ รัสเตรขึ้นบริหารทั้งโรงแรมและบริษัท หุ้นการเงินก็แสดงค่าตัวเลขสูงลิ่วในตลาดหุ้นของทั้งยุโรปและเอเชีย นั้นทำให้เม็ดเงินมหาศาลเข้าประเทศและเมืองแห่งบาปเมืองนี้ จนผู้คนต่างตั้งฉายาให้เขาว่า ปีศาจการเงิน “คิดเอาเองเถอะ วันนี้พี่ต้องไปประชุมไม่ใช่หรอ ทำไมมานั่งแช่อยู่ที่นี้” “ฉันเป็นเจ้าของจะไปไม่ไปฉันก็เป็นคนเลือกเอง” ผู้เป็นน้องเพียงไม่กี่เดือนยกมือยอมแพ้ก่อนจะพยักหน้าให้เบาๆ แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น ก็มีคนผลักประตูเข้ามาอย่างแรง ทำให้ทั้งสามหนุ่มหันไปมองตามเสียงทันที “คุณแอนนา”อัลล์ทำหน้าเครียด ก่อนจะเดินตรงไปหาภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเจ้านายที่เปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาติ “หลีกไป ฉันไม่ได้มาหาลูกน้องอย่างนาย!” ถ้อยคำที่เธอพ่นออกมานั้นทำให้มือขวาหนุ่มจ้องภรรยาเจ้านายด้วยสายตานิ่งแข็งทันที พอๆกับผู้เป็นสามีที่ทำหน้าเบื่อหน่ายสุดๆ และเขาก็ไม่ชอบที่เธอไม่มีมารยาทแบบนี้ด้วย “มาทำไม”น้ำเสียงเรียบนิ่งที่เอ่ยออกมาจากริมฝีปากได้รูป ทำให้เจ้าตัวถึงกับตัวเย็นวาบ แต่ก็ยังยิ้มเข้าสู้ “แอนนาคิดถึงคุณค่ะ”สาวฝรั่งตาสีน้ำข้าว พูดพร้อมกับเดินอ้อมไปหาคนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะ เป็นจังหวะเดียวกันที่รัสเตรลุกจากก้าวอี้และเดินไปยังกระจกใสแทน คุณหนูแห่งตระกูลผู้ดีถึงกับหน้าถอดสีในการกระทำของผู้เป็นสามี แต่ถึงมันจะเป็นอย่างนั้นเธอก็ไม่ยอมแพ้อยู่ดี “เพื่อนแอนนาบอกว่า สถานที่แบบนี้ไม่ควรปล่อยสามีตัวเองมาคนเดียว”เธอกล่าวออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆคนตรงหน้า ยิ่งเขาเย็นชาไม่เคยเปลี่ยนไปเลย เธอยิ่งรู้สึกหน้าชา “เล้วเพื่อนเธอได้บอกไหม ว่าสามีที่ไม่ได้สนใจภรรยาแค่ในทะเบียนจะทำอะไร ที่ไหน กับใคร ก็ได้!” “อึก!” ร่างบางตัวสั่นเท่าได้แต่กัดปากตัวเองไว้อย่างนั้น คำพูดเขาชั่งเจ็บแสบเหลือเกิน แต่เธอจะไม่ยอมให้ผู้หญิงหน้าไหนมาแย่งสามีคนนี้เธอไปแน่นอน เธอคงต้องทำทุกวิถีทางให้เขานอนร่วมเตียงกับเธอให้ได้ แบบนั้นเธอถึงจะจับคนอย่างเขาอยู่ “ไปทานข้าวกันค่ะ คุณพ่อคุณแม่แอนนารออยู่”หญิงสาวพูดขึ้นมาอย่างใจชื้น เธอพยายามระงบอารมณ์รุนแรงที่จะเกิดขึ้นทุกเมื่อไว้เมื่อโดนขัดใจ แต่เพราะผู้ชายที่สมบูรณ์แบบตรงหน้า ยอมนิดยอมหน่อยให้เขามองว่าเธอน่ารักนิสัยดีสิถึงจะถูก “ไม่ใช่พ่อแม่ฉัน” ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เธอหน้าแตกต่อหน้าทั้งลูกน้องทั้งคนอื่นที่อยู่ในห้องนี้ ฉันกำมือไว้แน่น ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดกับเขาแล้ว ใจหนึ่งก็อยากวิ่งหนีไป ใจหนึ่งก็อยากจะจับเขาให้ได้ ก๊อก ก๊อก “สวัสดีค่ะ ดิฉันทั้งสองมารับหน้าที่ดูแลเจ้าสัวค่ะ” ดวงตาคมตวัดมองคนที่นั่งไขว่ห้างอยู่โซฟาด้วยสายตาอ่านเกมออก เขายกยิ้มเบาๆก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาข้างลูกพี่ลูกน้องตนพร้อมกับกวักมือเรียกสาวงามนุ่งสั้นทั้งสองมานั่งข้าง “มะ..หมายความว่าไง!!”คนที่ยืนกำมือตัวสั่นตะหวาดเสียงดังลั่น เมื่อเห็นภาพบาดตาตรงหน้า “อยากร่วมวงไหมล่ะ ภรรยาพี่ก็เหมือนภรรยาผมใช่ไหม สาวสวย”หลี่เซ่อยกยิ้มอย่างร้ายกาจ ก่อนจะปรายตามองผู้ชายที่นั่งหยอกล้อกับสาวงามอยู่ “อย่าพึ่งสิค่ะเจ้าสัว ภรรยาคุณก็อยู่ตรงหน้า”หญิงสาวทำหน้าเอียงอายก่อนจะซบลงไหล่กว้างด้วยท่าทีเย้ายวน “ฉันใจร้อน เธอไม่รู้หรือไง”ไม่พูดเปล่า มือเรียวแกร่งจับหมับเข้าที่กระดุมเสื้อที่แทบจะปริแตกแล้ว เขาค่อยๆถอดมันออก ทั้งที่ทุกคนก็ยังอยู่ในห้อง รวมถึงภรรยาตามกฎหมายเขาด้วย “กะ..กรี้ดดดดด!! อีกะหรี่มึงออกไปเดี่ยวนี้” ไม่พูดเปล่าร่างบางตรงดิ่งพร้องง้างมือขึ้น เมื่อไปถึงตัวผู้หญิงที่นั่งอยู่บนตักคนที่เธอรัก เธอตวัดฝ่ามือลงหนักๆ จนผู้หญิงที่นั่งอยู่บนตกหน้าหันไปตามแรงตบ เพี้ยะ! เพี้ยะ! คนที่โดนตบมีหรือจะยอม เธอตบสวนกลับจนใบหน้างามหันไปตามเเรงพร้อมกับเซถลาล้มพับลงกับที่ “เอาเธอออกไป”รัสเตรเอ่ยตัดบทสงครามนางงาม ก่อนที่ทุกอย่างจะเละเทะไปกว่านี้ เขาดึงสูทให้เข้าที่ก่อนจะเทไวน์แดงลงแก้ว พร้อมยกขึ้นดื่มด้วยแววตานิ่งเฉย ไม่ได้กังวลใดๆ ว่าภรรยาตัวเองจะขอหย่าหรือไม่ ถ้าเป็นแบบนั้นเขาคง…จะดีใจมาก!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more