“ใช่สินะ ท่านคือทหารองครักษ์คนสนิทของฝ่าบาทนี่นา”
“ ว่าแต่วันนี้ท่านจะพาข้าไปทำอะไรที่ไหน”
“ก็จะพาไปเดินดูราษฎรว่าอยู่กันอย่างไรต้องรายงานต่อฝ่าบาท”
“ อ๋อ บาบาทส่งท่านมาดูความเป็นอยู่ของราษฎรนี้เองค่อยมีเหตุผลหน่อย แต่ข้า จะโดนรุ่นพี่ในกองซักรีดเขม่นเอาน่ะสิ”
“เมื่อเจ้ากลับไปจะไม่มีผู้ใดกล่าวว่าให้เจ้า เพราะเจ้าจะไม่ได้กลับไปอยู่กองซักรีดอีกต่อไปแล้ว”
“ ท่านจะย้ายค่าไปอยู่กองสืบสวนคดีหรือเจ้าคะ”
“ เดี๋ยวกลับไปเจ้าก็จะรู้เอง”
เจ้าหน้าที่หนุ่มและนาบีเดินดูความเป็นอยู่ของประชาราษฎรจนมาถึงตลาดแห่งผู้คนมุงดูอะไรบางอย่าง พร้อมเสียงเอะอะโวยวายดังลั่น
“ท่าน ข้าอย่างมิทันได้ขายอะไรเลยท่านจะมาเก็บส่วยแล้วหรือท่าน”
“ ถ้าไม่มีเบี้ยมีอัฐ ก็ ไม่ต้องบังอาจมาขายตรงนี้ตรงนี้เป็นที่ของทางการต้อง จ่ายภาษีถึงจะขายได้เป็นคำสั่งของฝ่าบาท หรือเจ้าจะขัดราชโองการ”
“ พระราชาช่างโหดเหี้ยมและใจร้ายเหลือเกิน
