“ท่าน...!?”
“ท่าน อุนซา ทำไม หรือว่า หรือว่าท่านหลอกข้า ท่านช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม เจ้าค่ะ”
“ข้าจะ อธิบายให้เจ้าฟังก็ได้ แต่ต้องหลังจาก นี้ก่อนนะ ...ข้าคิดถึงเจ้าโหยหาเจ้าทุกเพลา”
ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อยที่ นาบีเคยหลงไหลบัดนี้นางได้สัมผัสอย่างดูดดื่ม ทุกท่วงท่าและลีลา สัมผัสที่อ่อนโยน และนุ่มนวล นาบี รู้สึกได้ถึงความสุข ที่ มิเคยได้พบเจอร่างเปลือยเปล่าทั้ง สอง สวมกอดให้ความอบอุ่นซึ่งกันและกัน
“ ท่าน... ไม่ใช่สิ ฝ่าบาท กระหม่อม ต้องขอประทานอภัย กระหม่อมต้องการคำอธิบาย เจ้าค่ะ ฝ่าบาท ทรง ปด หม่อมฉันเพื่อการใดเจ้าคะ “
นาบีหันหน้าหนีทำท่าทีน้อยใจ
“เจ้าคิดว่าอยู่ๆมีคนเดินมาบอกเจ้าว่า ข้าคือพระราชานะเจ้าจะเชื่อไหมล่ะ?”
“แล้ว...อุนซาคือผู้ใดกันเล่าเจ้าคะ?”
“เจ้าไม่เห็นทหารองครักษ์หน้าห้องนั่นหรอกหรือ2คนนั่นแหละ อุนซาและอู ซา”
“ฝ่าบาทก็ยังสวมรอยทหารองครักษ์มาหลอกกระหม่อมฯอยู่ดีเจ้าค่ะ..แล้
