เกมรักฟลินต์

โรคจิต

"พอใจหรือยัง" เฟย์ถามคนตรงหน้า เธอมองฟลินต์ตักข้าวใส่ปากเคี้ยวตุ้ยไม่สนว่าตัวเองกำลังอยู่ในห้องใคร

"อืม ๆ" พยักหน้าขึ้นลงรัว ๆ อาหารอยู่ในปากมันอร่อยมาก ๆ เลยแหละ

"กินช้า ๆ ก็ได้"

"ครับ^^"

"...." คนตัวเล็กชะงักไปทันที แม้ใจจะเต้นแรงทุกครั้งที่เผลอสบตา แต่เธอจะแสดงออกให้เขาเห็นไม่ได้ว่าตัวเองกำลังเขิน เฟย์เบือนหน้าไปมองทางอื่นเพื่อไม่ให้เขาเห็นแก้มแดงระเรื่อสองข้างของตน อยู่ ๆ ใบหน้าก็เห่อร้อนขึ้นมา เป็นบ้าอะไรไปอีกล่ะยัยเฟย์

ก็จะอะไรล่ะ ก่อนหน้านั้นเธอยังนอนดูซีรีส์อยู่ในห้องอยู่เลย แต่จู่ ๆ ก็มีคนมากดออดหน้าห้องเธอ เฟย์ละสายตาจากทีวีเลื่อนไปมองยังบานประตูห้องพัก เธอนั่งจ้องอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินไปส่องดู ทันทีที่ไปถึงก็เห็นเป็นพนักงาน เธอจึงเปิดประตูเพื่อไปคุย ทว่า..

แกร๊ก!

แอด~

"สวัสดี.."

"ขอบคุณมาก"

พรึ่บ ปัง!

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เฟย์เซถลาไปข้างหลังสองก้าว เธอมองชายหนุ่มที่พรวดพราดเข้ามาในห้องด้วยความตกใจ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

"คุณเข้ามาในห้องฉันทำไม"

"ฉันหิวข้าว" ถึงแม้ว่าการกระทำของเขามันจะดูคุกคามเกินไปหน่อย แต่ถ้าเขาไม่ทำแบบนี้ก็จะไม่มีโอกาสได้คุยกับเธอแน่นอน ฟลินต์มองหญิงสาวตรงหน้าสีหน้าเรียบนิ่งแต่แฝงแววตาอ้อนวอนอยู่ในนัยน์ตาคู่นั้น

"คุณจะล้ำเส้นฉันเกินไปแล้วนะ" ที่เขาทำอยู่ในตอนนี้มันไม่ต่างอะไรจากพวกโรคจิตเลยสักนิด มีอย่างที่ไหนใช้พนักงานมาเป็นตัวล่อให้ตัวเองได้เข้ามาอยู่ในห้องคนอื่นยามวิกาล

"ไปกินข้าวกัน" ทว่าอีกคนยังหน้ามึนไม่สนใจเสียงต่อว่าของเธอ ฟลินต์ยืนกรานที่จะชวนเธอไปทานข้าวด้วยให้ได้

"ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ไป ช่วยออกไปจากห้องฉันด้วยค่ะก่อนที่ฉันจะแจ้งตำรวจ"

"แล้วเธอคิดว่าตำรวจจะทำอะไรฉันได้ไหมล่ะ" เพราะคอนโดแห่งนี้เป็นของพี่ชายเขาเอง ฉะนั้นมันเลยไม่ใช่เรื่องยากที่จะได้คีย์การ์ดของเธอมา ทั้งที่เขามีคีย์การ์ดแต่เขาเลือกจะไม่ใช้มัน เขาเปลี่ยนแผนด้วยการให้พนักงานมาเป็นตัวล่อแทน อย่างน้อยเธอก็เป็นคนเปิดประตูให้เขาเข้ามาเอง

"คุณเป็นพวกโรคจิตหรือไงถึงได้ตามตื้อไม่เลิกขนาดนี้" ตั้งแต่เจอเขาชีวิตเธอก็เหมือนจะไม่สงบสุขอีกต่อไป

"ฉันเคยบอกไปแล้ว" เขาเคยบอกกับเธอไปแล้ว หากเขาได้สนใจอะไรสักอย่างแล้ว เขาจะทำทุกวิถีทางจนกว่าจะได้มันมาครอบครอง แล้วไม่สนวิธีที่ใช้เข้าหา สิ่งที่เขาสนใจนั่นคือเป้าหมายตรงหน้า

"...." เฟย์ถึงกับกรอกตามองบน เธอไม่มีทางเอาชนะผู้ชายคนนี้ได้เลย หญิงสาวเหนื่อยเถียงเธอจึงหมุนตัวกลับไปนั่งที่หน้าทีวีเหมือนเดิม ดูแล้วเขามันพวกดื้อด้านที่ต่อให้ไล่ยังไงก็คงไม่ไป

"ฉันหิวไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย"

"ขับรถมาขนาดนี้คุณไม่แวะกินละ"

"ร้านข้าวปิดหมดแล้ว"

"แล้วคุณจะพาฉันไปกินยังไงถ้าร้านปิดหมด" นั่นสิ เขาเป็นคนบอกเองว่าร้านข้าวปิดหมด แล้วจะพาเธอไปกินที่ไหน บางทีข้ออ้างของเขามันก็ตลกดีเหมือนกันนะ แต่ช่างมันเถอะ ฟลินต์แสร้งลืมที่พูดไปก่อนหน้านั้นแล้วเอ่ยประโยคชวนหน้าแดงออกมาแทน

"ก็ฉันอยากไปกับเธอ" ทว่าคำพูดของเขากลับทำใจเธอเต้นแรงเสียงดังโครมคราม เธอไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อน แต่กับผู้ชายคนนี้เธอรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งยามที่อยู่ใกล้ เขาดูมีอะไรบางอย่างอยู่ในตัวทำให้เธออยากรู้จักเขามากกว่านี้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่พร้อมที่จะมีใคร เธอยังแฮปปี้กับการใช้ชีวิตแบบนี้ แต่ถ้าเขายังวนเวียนอยู่ข้างเธอไม่เลิก จะกลายเป็นเธอเองที่หวั่นไหวแล้วแพ้ใจตัวเองในที่สุด สารภาพเลยว่าเธอรู้สึกดีกับผู้ชายคนนี้ตั้งแต่แรกเจอ มันอาจจะฟังดูตลกแต่มันคือเรื่องจริง เธอหวั่นไหวทุกครั้งยามสบตา เพียงเวลาไม่กี่วันมันสามารถทำให้เธอตกหลุมรักคนคนหนึ่งได้เร็วขนาดนี้เลยหรือ

"คุณช่วย...อยู่ห่าง ๆ ฉันหน่อยได้ไหม" เธอตัดสินใจพูดในสิ่งที่คิดออกไป ไม่รู้สิ.. เธอกลัวใจตัวเองยังไงไม่รู้ กลัวว่าจะตกหลุมรักเขาเข้าสักวัน ตอนนี้มันยังแค่รู้สึกดี ยังไม่ถลำลึกมากเท่าไหร่ ฉะนั้นเธอควรจะเซฟใจตัวเองให้อยู่ในพื้นที่ปลอดภัย หากเราไม่อยากเจ็บเพราะรัก เราก็ควรเอาตัวเองถอยออกมา ไม่รู้ว่าการที่เขาเข้าหานั้นคือต้องการอะไร แต่เธอที่ดันไปรู้สึกดีกับเขาตั้งแต่แรกเจอ แน่นอนความรู้สึกของสองเรามันต่างกัน คนที่รู้สึกก่อนย่อมเจ็บก่อนเสมอ เธอจึงไม่อยากเอาตัวเองเข้าไปอยู่ตรงจุดนั้น งั้นก็ควรป้องกันไม่ให้หัวใจเจอกับความเจ็บปวด ที่ใดมีรักที่นั่นย่อมมีทุกข์ เธอชื่อแบบนั้นเสมอ

"เพราะอะไร" แล้วทำไมเขาต้องทำตามคำสั่งของเธอ เขาจะยอมถอยไปง่าย ๆ ได้ยังไงในเมื่อเกมมันเพิ่งเริ่ม ยังไม่ถึงจุดจบที่เขาจะต้องยอมแพ้ เขามันพวกแพ้ไม่เป็นด้วยสิ สำหรับฟลินต์แล้วต้องชนะเท่านั้น

"ช่างมันเถอะ สรุปหิวใช่ไหม" เฟย์เลิกสนใจ เธอไม่อยากคิดอะไรแล้ว ถ้าเขาไม่หยุดงั้นเธอก็ต้องจัดการที่ตัวเองแล้ว ถ้าเราไม่เล่นด้วยสักวันเขาก็คงถอยเอง แต่ตอนนี้เธอต้องจัดการกับเขาก่อน

"ใช่ หิวมาก"

"ไปนั่งรอ" เธอไม่อยากออกข้างนอก จึงเลือกที่จะทำอาหารให้เขาทานในห้องแทน รีบทำให้กิน เขาจะได้รีบกลับบ้านตัวเองไปสักที

"ห้องเธอน่าอยู่จัง" หลังจากทานข้าวเสร็จ ฟลินต์ก็มาเดินสำรวจห้องในขณะที่หญิงสาวกำลังล้างจานอยู่ในครัว เขาชอบการตกแต่งห้องของเธอ มันดูขัดกับบุคลิกภายนอกของอีกคนมาก ภายในห้องมันเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเร่าร้อน น่าค้นหาในเวลาเดียวกัน ดูไม่ใช่ผู้หญิงเฉิ่มอย่างที่เห็นเลย ถ้าบอกว่าเธอเป็นพวกแรง ๆ เขาก็เชื่อนะ แต่เอาจริงฝีปากเธอก็แรงอยู่นะ

"กลับไปสักที" เฟย์เอ่ยปากไล่เมื่อก้าวออกมาจากห้องครัว เขาชักจะวุ่นวายพื้นที่ส่วนตัวมากเกินไปแล้วนะ

"เธออยู่คนเดียว?"

"แล้วเห็นใครไหม"

"ถามดี ๆ เฟรย่า" ทว่าครั้งนี้น้ำเสียงของฟลินต์กลับเข้มขึ้น เหมือนเตือนเป็นนัย ๆ ว่าอย่าลามปามมาก เพราะยังไงเขาก็อายุเยอะกว่าเธอ

"ชิ" ฟลินต์มองตามหญิงสาวไป เขาเลิกสนใจแล้วหันมาไล่สายตาสำรวจห้องหญิงสาวต่อ แต่ในจังหวะนั้นเอง...

"หึหึ" นี่สินะตัวตนของเธอ