เกมรักฟลินต์

“มึงเจอกู” ปัง ปัง ปัง เสียงประทัดสองร้อยนัดดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณหมู่บ้านหรูหลังใหญ่ใจกลางเมือง ทำคนที่อยู่ในละแวกนั้นต่างออกมาดูด้วยความตกใจปนหงุดหงิด เพราะเสียงที่ดังมันรบกวนพวกเขาอยู่ไม่น้อย เจ้าของความสูง 187 เซนติเมตรยืนหัวเราะสะใจกับผลงานตัวเองอยู่หน้าบ้าน โดยไม่สนสายตาของผู้คนที่กำลังมองเขาด้วยสายตาก่นด่าอยู่ในใจ “ไอ้สัสเพลิงกัลป์!” เจ้าของบ้านรีบวิ่งออกมาดูก่อนจะยกมือกุมขมับแล้วตรงไปที่เพื่อนตัวเองทันที พร้อมกับ.. ผลัวะ! “โอ๊ย!” ฟาดเข้าที่ศีรษะอีกคนอย่างแรงเกือบหัวทิ่ม “ทำเหี้xอะไรของมึง” เขามองไปรอบ ๆ ก็เห็นคนในหมู่บ้านต่างพากันออกมายืนมุงดูจนเขาต้องยกมือไหว้ขอโทษ เพราะหมู่บ้านนี้ความเป็นส่วนตัวสูงมาก ไม่มีใครเขามาทำอะไรแบบนี้แน่นอน แต่เพื่อนเขามันเสือกทำ! “มึงตบกูทำไมไอ้ฟลินต์” ฟลินต์ หนุ่มลูกครึ่งไทย-เกาหลี เจ้าของความสูง 189 เซนติเมตร อายุ 29 ปี ฟลินต์เป็นลูกคนกลางโดยมีพี่ชายชื่อ วาฟิกซ์ น้องสาวชื่อ ฮันน่า เขาแยกตัวออกมาอยู่ที่บ้านของตัวเอง ส่วนพ่อกับแม่จะอาศัยอยู่ต่างประเทศเสียส่วนใหญ่ นาน ๆ ถึงจะกลับมาหาลูกที ไม่ก็เป็นพวกเขาที่พากันไปหาท่านทั้งสอง แล้ววันนี้เขาก็รู้สึกเบื่อ ๆ เลยไม่ออกไปไหน ว่าจะพักผ่อนอยู่บ้านสักหน่อย กลับต้องมาปวดหัวกับไอ้เพื่อนเวรที่มันเอาประทัดมาจุดที่หน้าบ้านของเขา ไม่รู้เวรกรรมอะไรเขาถึงต้องไปได้มันมาเป็นเพื่อนด้วย ซวยฉิบหาย “กูไม่เอาปืนยิงแสกหน้าก็ดีแค่ไหนแล้ว” มันยังมีหน้ามาขึ้นเสียงใส่เขาอีก แล้วไอ้เรื่องชอบทำหน้างอนเหมือนโดนเมียด่าเลิกได้เลิกซะนะ ปัญญาอ่อน “มึงไม่รับสายกู” “ที่บ้านมึงไม่มีคนเล่นด้วยหรือไงถึงตามติดชีวิตกูจัง” “ไม่มี” “สัส ไปขอโทษเขาเลย” ฟลินต์ไล่เพื่อนให้ไปขอโทษเพื่อนบ้านที่อยู่ติดกับตน มันใช่เรื่องมาจุดประทัดตอนหนึ่งทุ่มไหม คนกำลังพักผ่อนกัน ถึงอย่างนั้นเพลิงกัลป์ก็ยอมหันไปเอ่ยขอโทษเพื่อนบ้านทุกคนที่อยู่ในละแวกใกล้เคียง “ขอโทษที่ทำให้ตกใจกันนะครับ ฉลองแมวคลอดลูก^^” “ไอ้เวร-_-” ภายในบ้าน “มีอะไร” “น้ำอะ” “น้ำอะไร” “มึงไม่ต้อนรับแขก?” “กูไม่เอาตีนยัดปากมึงก็บุญแค่ไหนแล้ว” ฟลินต์ทำหน้าไม่สบอารมณ์พลางเดินไปนั่งหน้าทีวีที่เปิดซีรีส์ค้างไว้ คนกำลังเคลิ้มจะหลับต้องมาตื่นเพราะเพื่อนเวรคนเดียว “ไปพัทยากับกูหน่อย” “บ้านพ่อมึงอยู่ที่นั่นหรือไง ไปบ่อยสัส” “กูอยากไปนั่งโง่ ๆ” “มึงไม่ต้องไปไกลถึงพัทยาหรอก แค่นั่งในบ้านกูมึงก็ดูโง่มากพอแล้ว” เสือกจะวิ่งไปไกลถึงพัทยา ไม่ว่ามันจะนั่งตรงไหนหรือทำอะไรมันก็โง่ไปหมด มีอย่างที่ไหน อายุจะสามสิบแล้วยังเสือกให้เด็กมันหลอกได้ ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่ามันจริง ๆ “มึงไม่เคยอ่อนโยนกับกู” “แล้วดูที่มึงทำ คิดว่ากูควรอ่อนโยนด้วยไหม?” วีรกรรมมันแต่ละอย่างอย่าให้ต้องพูด แสบ ๆ ทั้งนั้น “เออ! ไม่ไปก็ได้วะ” พูดจบกูดันตัวลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นบ้านไป ทว่า.. “มึงไปไหน” “นอน” “นี่บ้านกู” “บ้านมึงก็เหมือนบ้านกู” จากนั้นเขาก็เดินสะบัดตูดขึ้นบ้านไปในทันที เป็นเรื่องปกติของฟลินต์ไปแล้วในแต่ละวัน ฟลินต์และเพลิงกัลป์เป็นเพื่อนที่สนิทกันมากถึงมากที่สุด รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับอีกฝ่ายรวมถึงเรื่องปัญหาชีวิตของแต่ละคน พวกเขาคบกันตั้งแต่เรียนมัธยมจนตอนนี้อายุจะสามสิบแล้ว แต่ความเป็นเด็กปัญญาอ่อนของเพื่อนยังคงไม่เปลี่ยนไปจากเดิม “แล้วแต่แม่งเถอะ” เขาเลิกสนใจแล้วกลับมาดูซีรีส์ตัวเองต่อ นี่แหละชีวิตของเขา หาความสงบไม่เคยได้เลยสักวัน..