คืนนี้ไม่อยากเสร็จกับมึง!!
1345 Words
คืนนี้ไม่อยากเสร็จกับมึง!!
ปืนใหญ่เล่าเรื่อง
ผมคิดว่าลงเอยต้องเล่นคุณไสยแน่ๆ ไม่อย่างนั้น ผมจะรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว และเสียวที่ต้นคอและบั้นท้ายขนาดนี้หรือ อีกอย่างพอผมไปส่องกระจกเพื่อสำรวจเนื้อตัวตนเอง ความเชี่ยขั้นสุดยอด ก็ปรากฏให้เห็น
รอยถูกดูดที่คอมันกำลังจะประจานผมต่อทุกสายตา เชี่ยสัดๆ เรื่องแบบนี้ใครจะรู้เห็นไม่ได้ โดยเฉพาะเพื่อนร่วมแก๊ง และพวกที่อยู่หอพักชายเจ้ตุ้งแช่
ผมอาบน้ำถูตัว เรียกได้ว่าขัดขี้ไคลครั้งใหญ่ในรอบปีเลยก็ว่าได้ ขณะอาบน้ำ มือก็พยายามทะลึ่งทำเรื่องอย่างว่าไปด้วย แต่ให้ตายเถอะ ภาพที่อยู่ในหัวผม กลับเป็นใบหน้าลงเอย ผมไม่คาดคิดว่าความซวยจะเกิดขึ้นรุนแรงถึงเพียงนี้ ผมอาจเป็นพวกที่ก่อกวนชาวบ้านนิดๆ หน่อยๆ เปรี้ยวตีนอยู่บ้าง หรือทำเรื่องที่ไม่เข้าท่าตลอด แต่ผมไม่เคยคิดจะข่มเหงใครทั้งทางร่างกายและจิตใจ เรื่องนี้เป็นความจริง พวกที่ผมนอนด้วยส่วนมากเต็มใจทั้งนั้น มีหลายคนที่กลับมาใช้บริการซ้ำ เมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงรีบออกไปใส่เสื้อผ้า กดโทรศัพท์มือถือเรียกหาคนคุ้นเคยกัน
ไม่น่าเชื่อ โทร.ไปสิบสาย รวมถึงทิ้งข้อความในแชตอีกหลายคน แต่พวกเขาจู่ๆ ก็ไม่ว่างขึ้นมาเสียอย่างนั้น ผมเลยหัวเสียหนัก แต่มันยังมีคนน่ารักอีกคนที่อยู่บ้านใกล้ผม
“ได้ไหมจ๊ะจ๋า... ครางให้พี่ฟังก็ได้ ทำเสียงกระเส่าๆ อ้อนๆ หน่อย เริ่มจากใช้ลิ้น ปาก แล้วต่อด้วยน้องจุ๋มจิ๋ม”
จ๊ะจ๋าหรือลีลาวดี เธอคือหนึ่งในคนที่ผมเคยควงด้วยสมัยที่เธออยู่ปวช.3 ตอนนี้เธอพยายามตัดบทผมผ่านการคอลวิดีโอ (เล่นเซ็กซ์โฟน)
“ไม่เอา พี่เป็นคนบอกว่าเราควรห่างกันสักพักนี่นา อีกอย่าง... พี่ไปนอนกับพี่เก่งด้วย!”
เมื่อถูกท้วง สติผมจึงกลับคืนสู่โลกปกติ ไม่เจือความงุ่นง่านเหมือนเมื่อครู่
“เก่งให้ท่าพี่ก่อน จ๊ะจ๋าจำไม่ได้เหรอ”
“จำได้ แต่พี่ปืนทำไม่ถูกรู้ไหม พี่เขาเป็นญาติจ๊ะจ๋า อีกอย่างตอนนี้พี่เก่งเปลี่ยนไปมาก ทั้งหมดเพราะพี่ปืน”
จ๊ะจ๋าทำให้ผมปวดหัวจนความคิดอยากปลดปล่อยหดหายไปชั่วขณะ “จะบอกว่าพี่จุดไฟในตัวเก่งให้ลุกโชนหรือไง อีกอย่างก็แฟร์ๆ นี่นา มีอะไรสนุกกันทั้งสองฝ่าย”
“ก็รู้ว่าพี่ปืนชอบแบบนั้น แต่จ๊ะจ๋า... ใช้ผู้ชายคนเดียวกันกับลูกพี่ลูกน้องตัวเองไม่ได้ โดยเฉพาะผู้ชายที่ได้ทั้งหน้าและหลัง แบบพี่ปืน!”
ผมหน้าชานิดๆ อันที่จริงผมไม่ได้สำส่อนหรือหลอกฟันใครต่อใครไปทั่วขนาดนั้น แค่คุยเล่นไปวันๆ ใครอยากลึกซึ้งก็ชวนขึ้นเตียง นับนิ้วแล้วมันไม่กี่คน ที่สำคัญผมป้องกันทุกครั้ง ส่วนจ๊ะจ๋าเราแค่คุยกัน พอจะสานต่อบทลึกซึ้ง เก่งก็เข้ามาแทรกกลาง
“สรุปจะครางให้พี่ชักว่าวไหม”
จ๊ะจ๋าเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนที่ใบหน้าของเก่งจะโผล่เข้ามาในจอโทรศัพท์มือถือ
“ฉิบหาย! อยู่ด้วยกันเหรอเนี่ย”
“เออ ก็ใช่น่ะซี อยากให้ครางพร้อมกันเลยไหมปืนใหญ่!”
เสียงห้าวๆ ของเก่งดังแทรกเข้ามา ผมใจฝ่อนิดๆ อีกฝ่ายเรียกได้ว่าแมนแบบผู้ชายเตะบอล แถมอายุเขามากกว่าผมสามปี แต่เขายอมให้ผมทำทุกอย่าง แถมครางดี ร่อนเอวเยี่ยม
“เลิกยุ่งกับจ๊ะจ๋าเสียที แล้วถ้าอยากนัก ก็ไปซื้อกินเอา ไม่ก็หาพวกที่พร้อมยกขาให้นายดีกว่าไหม อย่ามาเล่นกับความรู้สึกคนอื่นอีกเลย”
ผมรู้สึกเหมือนถูกต่อยหน้าหงาย ก่อนตัดสายของเก่ง ผมถามเขาว่า “เนี่ย โทษที นายกับจ๊ะจ๋า ไม่ได้แบบตีฉิ่งกันอยู่ใช่ไหม”
เก่งคำรามเสียงข่มขู่ แล้วตวาดเสียงดังใส่โทรศัพท์จนหูผมแทบดับ “ไอ้ห่า อย่าคิดว่าคนอื่นจะวิตถารและโรคจิตเหมือนตัวเองสิปืนใหญ่ ถ้ามึงเสี้ยนนัก ก็ไปแก้ผ้าเอาดอเย็บกับต้นไม้ หรือจุดธูปเรียกผีมาปี้เลยไอ้สาด!”
ผมกดวางสายแล้ว แต่ใจเหี่ยวแฟบพิกล ทว่าเอาจริงๆ ความอยากปลดปล่อยยังมีอยู่ตลอด เมื่อวิดีโอคอลไม่ได้ คงต้องพึ่งหนังเด็ดๆ เพื่อลบภาพของลงเอยไปจากหัว
เมื่อปิดประตูห้องเรียบร้อย ผมใช้เวลาดูหนังโป๊เกือบสองชั่วโมง ยอมรับว่าเพลียจัด อีกทั้งอารมณ์ยังวนเวียนกับเรื่องของลงเอย โดยที่ผมสังหรณ์ใจว่าเขาอาจไม่ใช่แค่พ่อค้าขายขนมหวาน นอกจากนั้นจู่ๆ รอยยิ้มเขา กับดวงตาคมๆ ก็ละม้ายใครบางคนที่ผมรู้จัก แต่มันติดอยู่ที่ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ดูเหมือนมีม่านหมอกจางๆ ปิดกั้นไว้ พอคิดถึงผมก็ปวดหัวจี๊ดๆ กระทั่งผล็อยหลับไปเสียดื้อๆ
ผมฝันร้ายตลอดคืน ภาพในคลิปที่ลงเอยถ่ายเอาไว้ในโทรศัพท์ตามหลอกหลอน ที่ร้ายแรงกว่านั้นคือผมฝันเปียก ซึ่งน่าละอายเชี่ยๆ มันเป็นความฝันน่าอดสู แต่เสียวซ่านจับใจ
ผมนั่งควบของแข็งให้ลงเอย ทั้งโยก ทั้งถูกอุ้มรอบห้อง ก่อนลงไปนั่งอ่อยเขา ทำท่ารูปตัวเอ็มสุดฤทธิ์ ผมส่งเสียงคราง ร้องเรียกให้ลงเอยเอาผมอย่างหน้าด้านๆ ความฝันชวนขนลุกทำให้ผมแทบบ้า ซึ่งปกติผมไม่เคยต้องการแบบนั้นมาก่อน แต่คืนนี้ความร่านมันมีพลังมหาศาล จนผมปลดปล่อยอย่างสุดๆ แถมไม่ใช่แค่หนเดียว ดันแตกติดกันถึงสองหน
ผมตื่นตอนตีห้าด้วยความเพลีย ใจคอไม่อยู่กับเนื้อตัว พออาบน้ำเสร็จจึงรีบแต่งตัว แล้วหาเครื่องดื่มเย็นๆ ซัดลงคอ ผมนั่งอยู่ในออฟฟิศจนใกล้เวลานัด พลางเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์มือถือดู เห็นว่าลงเอยส่งรูปขนมที่เขาทำเสร็จแล้วเข้ามาในกล่องข้อความหลายรูป
‘อดใจรอผมสักนิดนะ เดี๋ยวได้พบกัน’
เมื่อดูรูปกับข้อความลงเอย ผมก็หลอนฉิบหาย ทั้งที่ตอนแรกเป็นผมซึ่งหวังอยากกินลงเอย แต่ในตอนนี้ ผมกลับอยากแทรกแผ่นดินแล้วหนีไปให้ไกลๆ เขา
รถตู้คันใหญ่ขับมาจอดที่ลานด้านหน้าหอพักชายเจ้ตุ้งแช่ ด้านข้างรถมีป้ายชื่อร้านขนมลงเอย ส่วนคนที่ก้าวลงมาคือผู้ชายหน้าหวาน สวมผ้ากันเปื้อน วันนี้เขาไม่ได้มาคนเดียว มีผู้ช่วยอีกสองคน คนหนึ่งตัวสูงไม่ผอมไม่อ้วน ผมยาวมัดรวบไว้เป็นหางม้า อีกคนดูมีอายุท่าทางเหมือนรปภ.หรือยาม มากกว่าจะเป็นคนขายขนม
ผมก้าวออกจากออฟฟิศยืนมองลงเอย เขายิ้มให้ผม รอยยิ้มกว้างๆ ประดับบนดวงหน้าขาวละมุน แต่ผมรู้ว่าภายใต้หน้ากากที่หวานแทบละลายได้ มีคนหื่นและโรคจิตซ่อนอยู่ และตอนนี้เขามีคลิปของผมอยู่ในมือ
“ส่งที่นี่เลยไหม ผมจะให้คนขนลงมา”
ผมส่ายหน้าช้าๆ จากนั้นจึงบอกสถานที่พร้อมส่งโลเคชันให้เขา
“มึง เอ่อ...” ผมเอ่ยเสียงแข็งๆ เป็นลงเอยที่ส่งสายตาคมๆ ปรามเอาไว้
“สุภาพหน่อยซีปืนใหญ่”
“ลงเอยไปส่งขนมตามที่อยู่แล้วกัน เดี๋ยวปืนจะขับรถตามไป”
“มีคนรอรับหน้างานนะ”
“แหงสิ ป่านนี้หิวแล้วมั้ง รีบไปเลย แจ้งยอดมาด้วย ปืนจะโอนเงินเข้าบัญชีให้”
“เรื่องค่าใช้จ่าย ให้จบงานเรียบร้อยค่อยชำระก็ได้ เอาละ ขอตัวไปส่งของก่อนเดี๋ยวไม่ทันเวลา”
ผมโบกมือโบกไม้ให้ลงเอย และเกือบกลั้นขำไม่ไหว ด้วยสถานที่ซึ่งปักหมุดให้เขาคือแผนสำรองที่ผมหวังใช้แก้เผ็ดลงเอย!
- Writer
