เด็กดื้อ ต้องโดนกด
1538 Words
เด็กดื้อ ต้องโดนกด
ลงเอย เล่าเรื่อง
เกือบเจ็ดโมงตรง ผมต้องหงุดหงิดเล็กน้อย สถานที่ซึ่งปืนใหญ่ปักโลเคชันให้อยู่ไกล นอกจากไกลแล้วทางก็เปลี่ยว นานๆ ถึงมีรถขับสวน ดูแปลกอยู่หรอก แต่ผมอยากรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการทำอะไรกันแน่ ที่สำคัญเบอร์เกอร์ผม ลูกค้าควรได้กินแบบที่ยังไม่เสียรสชาติ ผมปรุงด้วยอกไก่และหมักให้นิ่มด้วยนมสดแล้วย่างไฟจนหอม จากนั้นก็ราดซอสจนฉ่ำในเนื้อ ก่อนนำไปวางบนขนมปังแบบโฮมเมด ส่วนชิฟฟอนก็นุ่มฟู เค้กกล้วยหอมยังอุ่นๆ อยู่ ทุกอย่างเพอร์เฟกต์อย่างที่ผมต้องการ
“เฮียเอย มันใช่เหรอ ไอ้เด็กนั่นหลอกหรือเปล่า ผมว่ากลับร้านเถอะ ง่วงนอนจนจะไม่ไหวแล้ว” ไฉ่ไฉ หรือ ฉันทัชถาม อีกฝ่ายเป็นลูกน้าห่างๆ ของผม นับว่าเป็นญาติคนหนึ่ง
“เออ มึงคิดว่ากูโง่เหรอ แต่อยากรู้ว่า ขับรถมาตั้งนานเนี่ย ที่ส่งของมีจริงไหม และถ้าไม่มี กูจะได้รวบยอดทำโทษปืนใหญ่ให้ดุๆ โทษฐานที่ทำร้ายความรู้สึกกู และยังกล้าล้อเล่นอะไรแบบนี้ จนกูต้องเหนื่อยแทบไม่ได้นอน”
ไฉ่ไฉทำหน้าค้านในเรื่องนี้
“แต่ผมกับน้าเพิ่มต่างหากที่วิ่งอยู่ทั้งคืน แล้วยังมีพวกเด็กใหม่ที่ช่วยกันเตรียมของอีก ส่วนเฮียเอย ก็แค่...” ไฉ่ไฉจะบอกว่า ลงเอยแค่คอยคุม และง่วนอยู่กับการค้นหาข้อมูลต่างๆ หน้าจอแท็บเล็ต
“มึงอย่าเสือกให้มาก ถามหน่อยกูยังเป็นเฮียของมึงหรือเปล่า”
ผมไม่ได้ขู่ไฉ่ไฉ สิ่งที่ผมทำต้องดีที่สุด โดยเฉพาะขนมและอาหาร เมื่อผมตัดสินใจดูแลปากท้องของคนอื่น ผมต้องพิสูจน์ให้ทุกคนรู้ว่าผู้ชายคนนี้ทำทุกอย่างได้ดีเลิศแค่ไหน ทั้งการเปิดร้านขนมเล็กๆ หรือจะเป็นงานในเครือบริษัทแบล็ควูดที่ผมต้องดูแล
ไฉ่ไฉเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก และเปลี่ยนเรื่องใหม่ถามผม
“ดูเหมือนเฮียสนใจเด็กนั่น”
ผมไม่รู้จะตอบไฉ่ไฉอย่างไรดี สนใจหรือ คงไม่ขนาดนั้น แต่ผมอยากทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้ และไม่คิดผิดคำพูดใคร ถึงเป็นเรื่องเมื่อสิบกว่าปีก่อน อีกอย่างเด็กนั่นก็น่ารักดีและตรงสเปก แต่หลายปีที่ผ่านมา คงถูกตามใจไปหน่อย เขาเลยเป๋และกำลังเดินทางผิด
“กูรักษาสัจจะเสมอ” คำนี้ทำให้ผมต้องมาพบปืนใหญ่ และลูกผู้ชายอย่างผมเอ่ยคำไหนแล้วต้องทำให้ได้
“อือฮึ ผมรู้เรื่องนี้ดี ไม่งั้นเฮียจะยอมทิ้งอาณาจักรแบล็ควูด มาหมกตัวในซอยเล็กๆ ขายของหวานบังหน้าเหรอ เปิดร้านขนมยังไม่พอ ยังใส่ช็อปดำสร้างภาพเป็นนักเรียนด้วย”
ผมไม่ได้คิดทำเรื่องอะไรประหลาดนักหรอก ในความจริงสถาบันแห่งนั้น แม่ผมเคยสอนในช่วงระยะเวลาหนึ่ง อีกทั้งคนก่อตั้งคือคุณตา ถึงตอนนี้ถูกเปลี่ยนมาอยู่ในการดูแลของญาติคนอื่น ทว่าพักหลังมีข่าวเสียหายอยู่เนืองๆ ดังนั้นผมก็อยากให้สถาบัน B กลับมาผลิตนักศึกษาที่ได้คุณภาพ และเป็นสถานที่ซึ่งน่าเชื่อถืออีกครั้ง
“กูแค่อยากให้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง ทำตามความฝันของแม่ให้สำเร็จ แล้วใครว่ากูทิ้งอาณาจักรแบล็ควูด ทุกอย่างยังเป็นชื่อกู ฉะนั้นกูต้องบริหารให้ดีที่สุด”
แน่นอนสำหรับผมที่ใช้นามสกุล ‘เธียรธาราทอง’ ของฝั่งพ่อ ย่อมต้องสานต่อธุรกิจที่ทำมาตั้งแต่รุ่นทวดให้คงอยู่สืบต่อไป
“แล้วเฮียคิดหรือว่า แปะสิบจะไม่เล่นตุกติก”
เมื่อไฉ่ไฉพูดถึงแปะสิบ หรือ สิบทิศ น้องชายไม่แท้ของพ่อที่อายุห่างผมราวๆ สิบปี ความรู้สึกแรกคือหางคิ้วขวากระตุกขึ้น เขาไม่ใช่คนดี แต่ไม่ได้ร้ายจนผมรับมือไม่ไหว อีกอย่างผมกับเขาโตมาด้วยกัน ย่อมมองเจตนาอีกฝ่ายออก
“หึๆ ๆ มึงเชื่อกูสิ เขาเล่นตุกติกเป็นสันดานอยู่แล้ว แต่คงน้อยกว่าที่กูจะเล่นงานเขาคืน!”
ผมรู้ว่าไฉ่ไฉกำลังขวัญเสียกับคำพูดผม เลยคว้าเอาฝอยทองกับทองหยิบเข้าปากไปหลายชิ้น
“ถ้าน้ำตาลมึงขึ้น กูไม่ช่วยหรอกนะ และจะจับโยนออกนอกรถทิ้งไว้แถวนี้ด้วย”
“โถเฮีย มันน่าน้อยใจไหม กับผมทำเสียงดังใส่ตลอด แต่ทำไมเด็กนั่นเห็นหน้ากันวันเดียวก็หลงแล้ว”
ผมมองหน้าไฉ่ไฉแล้วเอ่ยเสียงดุๆ
“ใครบอกว่ากูเพิ่งเห็นหน้าปืนใหญ่ กูกับเขารู้จักกันมานาน เพียงแต่... เรื่องนี้คงนานไปหน่อย จนเขาจำกูไม่ได้”
“โอ้ ที่แท้เฮียก็มาตามรักในวัยเด็ก น่ารักฉิบหาย... แต่เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน นั่นมันผู้ชายนะเฮีย มีสามขายาวๆ เหมือนกันนี่นา”
ผมถลึงตาใส่ไฉ่ไฉ มันเลยปิดปากเงียบ
“สำหรับกู เรื่องรักกับเซ็กซ์ ไม่มีอะไรปิดกั้น ขอแค่ใจบอกว่าใช่”
“โอ้ แบบนี้เอง แล้วเด็กปืนใหญ่เนี่ย เฮียคิดว่าไง”
“ฮ่าๆ ๆ มึงลองให้สมองคิดสิว่ากูควรตามเขาไหมล่ะ คนอะไร ทั้งล้น งอแงเก่ง แถมมีความมั่นใจในตัวเองสูง ทั้งที่ความจริงโคตรเบบี๋ น่าปกป้อง”
“คลั่งว่ะ เฮียเอยแม่งคลั่งรักสัดๆ” ไฉ่ไฉเอ่ยจบ ผมก็ใช้มะเหงกเขกกลางศีรษะของเขาจนเกิดเสียงดังโป๊กใหญ่
ผมจอดรถในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา มันเป็นสุสานไร้ญาติแห่งหนึ่ง ตอนนั้นที่กลุ่มของคนนุ่งชุดขาวหันมามองผมเป็นตาเดียว ก่อนที่สตรีร่างอวบอยู่สักหน่อยจะเดินมาที่รถ
“โอ้ พ่อคุณ มีอะไรให้ช่วยหรือจ๊ะ”
อีกฝ่ายหน้าตาอิ่มเอม ผิดแต่เครื่องประดับที่คอและแขนดูเหมือนเป็นคนเชื่อถือเรื่องแนวลึกลับอยู่มาก นอกจากนั้นข้างๆ เธอยังมีชายผิวขาวเหลือง ศีรษะล้าน สีหน้ากำลังมองผมอย่างจับผิด ซึ่งเขาคงเป็นพวกทรงเจ้าเข้าผี
“มาส่งของครับ”
“เอ๋ เจ้ไม่ได้สั่งนะพ่อหนุ่ม”
ผมอยากหัวเราะเสียงหึๆ รู้ได้ในทันทีว่า เพื่อให้แผนของเด็กน้อยปืนใหญ่สำเร็จ ผมต้องส่งอาหารให้ถึงมือตาทิพย์ ผู้เป็นมารดาอีกฝ่าย และตอนนี้เธอยืนอยู่ตรงหน้าผม
“คุณคือเจ้ตุ้งแช่... ตาทิพย์ใช่ไหมครับ”
หญิงวัยกลางคนมองผม ถามด้วยเสียงอย่างคนอารมณ์ดีว่า
“อุ๊ย รู้จักเจ้ด้วยเหรอ เธอเคยพักที่หอหรือเปล่า จะว่าไปก็หน้าคุ้นๆ นะ แล้วนี่เอาอะไรมาส่ง”
“เป็นชิฟฟอนฝอยทองห้าสิบชิ้น เบอร์เกอร์ไก่ย่างสามสิบชิ้น และเค้กกล้วยหอมหนึ่งร้อยกล่องครับ”
เมื่อได้ยินรายการของทั้งหมด เจ้ตุ้งแช่ก็มองผมเหมือนไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“ใครสั่งหรือพ่อหนุ่ม”
“แฟนผม เอ้ย... ปืนใหญ่ครับ เขาเป็นคนสั่ง บอกให้เอามาส่งตามโลเคชันนี้” ผมทำเป็นพูดผิด เสียงผมมันดังจนเจ้ตุ้งแช่ทำตาโต ยามนี้ดวงตาเธอเหมือนลูกชาย ดูเป็นคนประเภท ขี้ตกใจ อยากรู้อยากเห็นไปเสียทุกอย่าง
“น้องปืนเหรอที่สั่งของพวกนี้มาให้เจ้”
“ครับ บอกผมให้ทำอย่างดีด้วย หวังว่าทุกคนจะถูกใจ”
“แย่แล้วละ แต่พวกเจ้กำลังอดอาหาร เพื่อตามหาเด็กๆ อยู่น่ะซี พรุ่งนี้ถึงจะกินได้” สิ่งที่ตาทิพย์กำลังทำคือ การตามหากุมารทอง และเหล่าสัมภเวสีเร่ร่อนบริเวณนั้น เพื่อช่วยเหลือให้พวกเขาพ้นทุกข์
ผมไม่ได้รู้สึกตกใจ หรืออึ้งสักนิด นี่คงแผนของปืนใหญ่ที่ตั้งใจกลั่นแกล้งผม แต่เขาคงไม่รู้ว่าเวลา ลู่เหวิน เลิศพันธุ์ เธียรธาราทอง โกรธคนที่กระทำความผิด ฝ่ายนั้นต้องรับโทษรุนแรงแค่ไหน
“แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้”
“ไม่ต้องห่วงนะครับคุณแม่ ยังไงปืนใหญ่ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้”
“เอ คุณแม่... เหรอ อิๆ ๆ อีกอย่าง ปืนใหญ่ยังเด็ก จะรับผิดชอบเรื่องนี้ได้ยังไง”
“ตั้งแต่ผมตัดสินใจมาที่ซอยโลกีย์ปันสุข ผมก็รู้ว่าหน้าที่ผมมีมากกว่าเปิดร้านขายขนมครับ”
เจ้ตุ้งแช่มองผมด้วยสายตาเปลี่ยนไป คล้ายว่าเริ่มปะติดปะต่อบางสิ่งในอดีตได้แล้ว
“พ่อหนุ่มรูปหล่อ เป็นพ่อค้าขายขนมหวานจริงๆ เหรอจ๊ะ” เธอถามผม ทั้งน้ำเสียงกับท่าทางในยามนี้ ละม้ายปืนใหญ่ถอดแบบจากเจ้ตุ้งแช่ชนิดที่เรียกว่าครบทุกเม็ด
ผมไม่ได้ตอบเจ้ตุ้งแช่ เพียงแค่ขอตัวจากเธอแล้วถ่ายรูปสถานที่ที่มาถึง จากนั้นก็กดส่งเข้ากล่องข้อความของปืนใหญ่
“เฮียเอยจะทำไงต่อครับ” ไฉ่ไฉถามผม
“หึๆ ๆ มึงว่า ถุงยางที่กูพกมาสามกล่อง วันนี้จะพอใช้ไหม!”
ไฉ่ไฉหน้าซีดเผือดจนเหมือนศพ แข้งขาเขาเหมือนจะไม่มีแรง และเกือบล้มลงไปบนพื้นแล้ว หากเพิ่ม เลขาฯ ผมไม่เข้ามาพยุงเอาไว้
- Writer
