บทที่ 5
1060 Words
"แล้วคุณหนูล่ะทำไมป่านนี้ยังไม่ออกมาอีก" สมรออกมารอลูกสาวตั้งแต่ลูกบอกให้ออกมารอที่รถแล้ว ลูกไม่เคยแต่งตัวนานขนาดนี้
"คุณหนูหรือคะ เห็นออกไปทางหลังบ้านแล้วนี่คะ"
"อะไรนะ? ไปนานหรือยัง"
"ไปได้สักพักแล้วค่ะ"
"ลูกคนนี้นี่!" สมรล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาโทรหาลูกสาว แต่เหมือนโทรศัพท์อีกฝ่ายปิดเครื่องไว้ "ไปไหนของแกเนี่ย"
คิดว่าลูกคงไม่ไปตามนัดแล้วสมรเลยโทรไปบอกคนที่นัดดูตัวขอเลื่อนไปก่อน
"คุณหนูได้บอกอะไรไว้ไหม"
"ไม่ได้บอกค่ะ"
"เดี๋ยวนี้ชักจะเอาใหญ่" สมรสั่งให้คนขับรถไปดูที่ร้านอาหารเพราะรถลูกสาวจอดอยู่ที่นั่น
แต่พอมาถึงร้านอาหารก็ไม่เจอรถแล้ว ขอดูกล้องวงจรปิดจากทางร้านก็เห็นว่ามีนาเป็นคนมาเอารถไป
"เอายังไงดีครับคุณท่าน"
"จะเอายังไงล่ะ กลับบ้านก่อน"
"ครับ"
มีนาขับรถออกมาจากที่นั่นไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ถ้าไปหาพี่ชายมีหวังเจอไอ้หมอนั่นอีกแน่เลย
วันนี้เธอเลยแวะเปิดโรงแรมนอน
เช้าวันต่อมา..ที่หน้าโรงแรม
"แม่?" หลังจากที่เธอรูดบัตรเครดิตไม่นาน แม่ก็รีบมาที่โรงแรมแห่งนี้
"แกชักจะเอาใหญ่แล้วนะ กลับบ้าน!"
ถึงแม่ไม่มาตามเธอก็ว่าจะกลับบ้านนั่นแหละ เพราะถ้าหายออกจากบ้านนานกลัวแม่จะแจ้งความคนหาย แต่ไม่คิดว่าแม่จะมาตามถึงที่
สมรให้คนขับรถขับรถคันนั้นกลับ ส่วนนางนั่งรถมากับลูกสาว
"ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า"
"อะไรอีกแม่"
"เดี๋ยวแม่จะพาไปรู้จักคนที่แม่นัดเมื่อวานนี้"
"แม่ยังไม่จบอีกเหรอ" เธอคิดว่าตัวเองทำให้แม่เห็นแล้วว่าเธอไม่ชอบสิ่งที่แม่ทำ
"ถึงยังไงแกก็ต้องเอาผัว ไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอกที่จะอยู่ครองตัวเป็นโสด"
"แต่มันจำเป็นต้องรีบขนาดนี้เลยเหรอแม่"
"แกทำเพื่อแม่สักครั้งไม่ได้หรือไง"
"อย่าบอกนะว่าเพราะแค่จะเอาชนะคนพวกนั้น แม่ไม่คิดถึงความสุขของลูกเลยเหรอ"
"แต่งๆ กันไปเดี๋ยวก็รักกันเอง"
"............." ตรรกะอะไรเนี่ย มันหมดยุคหมดสมัยแล้วไม่ใช่เหรอ มีนาเลือกที่จะเงียบไม่ต่อปากต่อคำอีก เพราะถึงแม้จะพูดไปเดี๋ยวแม่ก็ยกแม่น้ำทั้งห้ามาพูดเข้าข้างตัวเองอีกอยู่ดี แค่จะเอาชนะเรื่องที่พ่อเลี้ยงแต่งงานไปก่อน มันต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ
"นั่นแกจะไปไหน"
"ก็ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะสิ"
"แม่จะรออยู่ตรงบันได"
"ตามใจแม่เถอะค่ะ" พอขึ้นมาถึงบนห้องหญิงสาวก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ ด้วยหัวใจที่กระวนกระวาย หรือเธอจะแต่งงานกับคนที่แม่หาให้ให้มันจบๆ ไป "เอาวะ!"
คิดได้แบบนั้นหญิงสาวก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอเลือกชุดที่เซ็กซี่ที่สุด และแต่งหน้าทำผมด้วยลุคที่แซ่บที่สุด เผื่อฝ่ายชายเห็นอาจจะไม่ชอบแบบนี้ก็ได้
"มีนา? แกไปเอาชุดนี้มาจากไหน??" ชุดเดรสสีแดงที่เธอใส่ช่วงบนแทบจะปิดเอาแค่ตรงจุก ส่วนช่วงล่างถ้าก้าวขาขึ้นบันไดเห็นทะลุเข้าไปถึงเนื้อในแน่
"ทำไมคะ ถ้าแม่ไม่ให้หนูใส่แบบนี้ไปหนูก็ไม่ไป"
"ถ้างั้นก็ตามแม่มาที่รถ"
"มีนาจะขับรถไปเองค่ะ"
"ไม่ต้อง เอากุญแจและกระเป๋าเงินแกมา" สมรไม่พูดเปล่ายังแย่งเอาทุกอย่างในมือลูกสาวมา
"แม่!"
"ตามแม่มาที่รถ"
บัตรเครดิตที่เธอใช้เป็นของแม่ที่ทำให้ แบบนี้แหละแม่เธอถึงตามถูก
[โรงแรมที่มีชื่อเสียงในตัวจังหวัด]
มีนาลงจากรถแล้วเดินสะบัดสะโพกนำหน้าแม่เข้าไป
จนผู้คนที่เดินผ่านต่างก็หยุดมองไม่ว่าจะหญิงหรือชาย ยิ่งผู้ชายด้วยแล้วภรรยาที่มาด้วยแทบจะมีเรื่องกัน
"คุณสมรครับเชิญทางด้านนี้เลยครับ"
"เสี่ยวิเศษมาแล้วใช่ไหม"
"มาแล้วครับอยู่ที่ห้องพิเศษ" คนของเสี่ยวิเศษมายืนรออยู่ก่อนแล้ว
หน้าห้องพิเศษ..
"สวัสดีค่ะเสี่ย" สมรจูงแขนลูกสาวเข้ามาเห็นว่าเสี่ยเอาแต่จ้องลูกสาวจนลืมทักคนที่มาด้วย
"ว้าวว"
"เสี่ยคะ"
"โทษทีคุณสมร เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ" จังหวะที่พูดกับสมรสายตาเสี่ยยังคงจับจ้องที่ลูกสาว
"ไหนคนที่แม่จะให้ฉันรู้จัก อย่าบอกนะว่าลุงคนนี้?" ถ้าเป็นตาแก่คนนี้ความคิดที่ว่าจะแต่งงานกับคนที่แม่หาให้ให้มันจบๆ ไป คงไม่ได้แล้วล่ะ
"มีนา!"
"โอ๊ยแม่หยิกฉันทำไม"
"สวัสดีเสี่ยวิเศษสิลูก"
"คนนี้จริงเหรอแม่ หนูคิดว่าบอกลุงแกเก็บแรงไว้หายใจดีกว่าไหม"
"เมื่อกี้หนูว่าอะไรนะ" เสี่ยวิเศษยังคิดว่าตัวเองฟังผิดหรือเปล่า
"ปะ เปล่าค่ะเสี่ย หนูมีนาลูกสาวของดิฉันดีใจมากค่ะที่ได้มาทำความรู้จักกับเสี่ย"
"เหอะ" แม่เธอเกินเยียวยาแล้วจริงๆ ว่าคนวันก่อนแก่แล้วคนนี้แก่กว่าอีก
"หนูชื่อมีนาใช่ไหม นั่งก่อนสิจ๊ะ" สายตาที่มองเด็กสาวคนนี้ถ้ากลืนกินได้คงจะกลืนกินเธอลงไปแล้ว
จังหวะที่เสี่ยวิเศษเลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่ง มีนาก็ได้จับแม่นั่งลงเก้าอี้ตัวนั้นแทน
"มีนา.."
"เสี่ยคุยกับแม่ไปก่อนนะคะ มีนาขอไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวมาค่ะ"
"มีนา!"
"มีอะไรเหรอคุณสมร"
"ปะ เปล่าค่ะ"
"ลูกสาวคุณสมรนี่ทำให้ผมหัวใจกระชุ่มกระชวยขึ้นมาได้เยอะเลย"
"จริงหรือคะเสี่ย" สมรได้แต่มองไปทางประตู คิดว่าลูกจะกลับมาไหม ถ้าไม่กลับมาคราวนี้แย่เลย เพราะเสี่ยวิเศษไม่เหมือนกับเสี่ยคนก่อน แต่คิดว่ายังไงลูกก็ต้องกลับมา ในเมื่อกระเป๋าเงินรวมถึงโทรศัพท์ของลูกสาวยังอยู่ที่นาง
- Writer
