‘กลับก่อนนะ...ไว้เจอกันใหม่’
คำพูดทิ้งท้ายของอคินพร้อมสายตาเยิ้มเคลิ้มฝันเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ทิ้งไว้พร้อมกับความหนักอึ้งในใจของแพรพรรษา ยิ่งนานวันเข้าความใสซื่อเริ่มปิดความกังวลในดวงตาไม่มิด
แม้จะเป็นแค่จูบแต่กลับทิ้งร่องรอยความหอมหวาน และความตื่นเต้นไว้ในใจของเธอ
‘ฉันคิดถึงเธอ’
ลมหายใจของแพรพรรษาผ่อนยาวลบล้างความผิดบาปในใจ หัวสมองคิดถึงแต่ริมฝีปากนุ่มที่เต็มไปด้วยความหยาบคายและความนุ่มนวล
หากได้ลิ้มรสอีกคงฝืนไม่ได้แน่
“แพร! น้องแพร” ปัณณ์ขมวดคิ้วจับนิ้วเล็กที่ลูบไล้ริมฝีปาก อาการเหม่อลอยของแพรพรรษาเรียกก็ไม่ตอบ ต้องสัมผัสตัวถึงจะออกจากภวังค์มามองเขาตาโต
“คะ? พี่ปัณณ์”
“มัวแต่เหม่ออะไร แพรดูมีอะไรให้ต้องคิดตลอดเวลานะ มีอะไรที่พี่ต้องรู้รึเปล่า” ปัณณ์ยิ้มละไมลอบมองสาวน้อยส่ายหน้าปฏิเสธ
“เอ่อ...แพรกำลังคิดโพรเจกต์ใหม่ ๆ สำหรับซีซันหน้าอยู่ค่ะ ตอนนี้ยังหาข้อสรุปไม่ได้เลย”
เธอโกหก
“
