วิวาห์ดิสม์

ดิ้น

เช้าวันใหม่บ้านแด๊ดแกร

คริสเตียนเดินเข้ามาในบ้านของบ้านแด๊ดแกรด้วยความหงุดหงิด เพราะเมื่อตอนเย็นเขายืนดักรอซีเก็ตส์ที่โรงรถและทางเดินเข้าบ้านแต่ก็ไม่เจอเธอเลย เขายืนนานเป็นชั่วโมงเดินวนไปวนมาด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดร้อนเป็นไฟ เพราะเขาโทรไปหาซีลันดาที่ร้านเพื่อถามหาซีเก็ตส์แต่คำตอบที่ได้

' ยัยซีไม่เข้าร้านนะคะพี่คริส ' ซีลันดาบอกกับคริสเตียน

' ไปไหนแล้วได้บอกน้องดาไว้ไหม' คริสเตียนถามกับแต่พยายามข่มอารมณ์หงุดหงิดเอาไว้ด้านใน

' ยัยซีไม่ได้บอกค่ะ แค่บอกว่าจะไม่เข้าร้านสักสองอาทิตย์ค่ะ' ซีลันดาบอกกับคริสเตียน เพียงแค่นี้อารมณ์หงุดหงิดของเขาก็จะระเบิดออกมาอยู่แล้ว คริสเตียนสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ และค่อยๆปล่อยออกมา

' ไม่ได้บอกไว้ หรือน้องกับเธอร่วมมือกันปิดบ้างพี่น้องดา' คริสเตียนพยายามพูดให้เสียงที่เรียบปกติที่สุด เพราะเขารู้ว่าซีลันดากำลังท้องอยู่ เขาไม่อยากให้ซีลันดาเครียด

' คริๆๆ ร่วมมือกันทำไมคะ แล้วพี่คริสถามหายัยซีทำไมคะ ' ซีลันดาหัวเราะคิกคัก พลางถามคริสเตียนอย่างเอ็นดู เพราะคิดว่าพี่ชายล้อเล่น คริสเตียนขบกรามแน่นๆ

' เปล่า' คริสเตียนตอบสั้น พร้อมกดสายวางทันที

"อ้าว! หลานคริส" เสียงของมัมกลาสร้องทักคริสเตียนที่เดินเข้ามาในบ้านของท่าน แด๊ดแกรปลายตามองหลานชายเล็กน้อย พลางเดินเข้าไปในห้องรับแขก

" มัมกลาสครับซีเก็ตส์ไปไหนเหรอครับ ?" คริสเตียนเอ่ยถามมัมกลาสเสียงอ่อนโยน เพื่อมัมกลาสจะได้บอกกับเขา และท่านไว้ใจเขาและเชื่อใจเขา มัมกลาสมองหน้าคริสเตียนพร้อมกับสตั้นไปเพราะคริสเตียนมาไม้นี้ แด๊ดแกรส่ายหน้าเล็กน้อยพลางยกแก้วชาขึ้นดื่มไม่สนใจ

" ยัยซีไปทำงานนะ ยังไม่กลับเลยหลานคริส" มัมกลาสตอบแบบกลางๆไม่ได้โกหกอะไรเพราะท่านถือว่าคริสเตียนถามท่านไม่ได้เจาะจงสถานที่อะไร คริสเตียนปลายตามองแด๊ดแกร ที่ท่านกำลังใช้นิ้วเรียวจิ้มหน้าจอแท็บเล็ตเพื่อดูงานเงียบๆ

" ทำงาน !" คริสเตียนถามเสียงเรียบ อย่างไม่อยากเชื่อ เพราะเขารอซีเก็ตส์ตั้งแต่ห้าโมงเย็น เพื่อพูดคุยและบอกให้เธอเตรียมตัวพรุ่งนี้เขาและเธอจะไปลองชุดแต่งงาน และเลือกการ์ด ของชำร่วย

" จ้าทำงาน " มัมกลาสพลางยิ้มให้คริสเตียน คริสเตียนขบกรามแน่นๆ มือใหญ่กำเข้าหากัน เพราะเขาไม่รู้จะถามอะไรต่อ เพราะที่ทำงานของซีเก็ตส์ก็คือที่ร้านของซีลันดา แต่เธอไม่ได้เข้าร้านตั้งแต่เช้านี้ ' ซีเก็ตส์ไปไหนว่ะ' คริสเตียนพลางคิดในใจ

" จะหกโมงแล้วนะครับ ทำไมซีเก็ตส์ถึงยังไม่กลับบ้านล่ะครับมัมกลาส" คริสเตียนยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา เขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้ามัมกลาสพร้อมกับถามออกมาอีกครั้ง

" ยัยซีไม่กลับมาหรอก หลานกลับไปบ้านเถอะ " มัมกลาสบอกกับคริสเตียนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เพื่อให้คริสเตียนได้รับรู้ คริสเตียนหันไปมองหน้าแด๊ดแกรที่ไม่ได้เดือดร้อนอะไรแล้วก็อดเดือดดาลไม่ไหว เพราะเขาสังเกตจากแววตาของแด๊ดแกรเหมือนกับว่าแด๊ดแกรสะใจ

" แต่พรุ่งนี้ผมจะไปดูชุดแต่งงาน การ์ด ของชำร่วยนะครับ มัมกลาส" คริสเตียนพูดออกมาเสียงเรียบ อารมณ์เริ่มขุ่นมัวในใจ เพราะเหมือนแด๊ดแกรกับมัมกลาสไม่อยากให้มีงานแต่งงานเกิดขึ้นเลย

" อาแกรครับ ผมเป็นลูกเขยอานะครับ" คริสเตียนกลั้นใจหันไปพูดกับแด๊ดแกรที่นั่งเขี่ยหน้าจอแท็บเล็ตอยู่เงียบๆ แด๊ดแกรหรี่ตาขึ้นมามองหน้าคริสเตียนเล็กน้อย พลางหรี่ตามองหน้าแท็บเล็ตอีกรอบโดยไม่สนใจว่าคริสเตียนอารมณ์ไหน มัมกลาสมองหน้าสามีและหันมามองหน้าหลานชายก่อนจะถอนหายใจ

" มึงอยากแต่งงานกับน้องสาวกูจนตัวสั่นหรือไงไอ้คริส" เสียงของเก็ตส์เตอร์ดังมาจากทางด้านหลังของคริสเตียน เท้าใหญ่ของเก็ตส์เตอร์เดินตรงเข้ามาใกล้ๆคริสเตียนที่ยืนจังก้าอยู่ คริสเตียนหันหน้ามาเพื่อประจันหน้ากับเก็ตส์เตอร์

" กูทำตามคำมั่นสัญญาต่างหากละไอ้เตอร์ มึงอย่ามาขี้ตู่เข้าข้างน้องสาวของมึงนักเลยว่ะ สัญญากันแล้วห้ามผิดสัญญา คำพูดของผู้ใหญ่ทั้งนั้น" คริสเตียนเค้นเสียงรอดไรฟันออกมาเยือกเย็น เพราะคำถามของเก็ตส์เตอร์จี้ใจดำ ก่อนประโยคสุดท้ายคริสเตียนจะปลายตามองหน้าแด๊ดแกรที่นั่งจิ้มแท็บเล็ตอยู่ แด๊ดแกรหรี่ตาขึ้นมามองหน้าคริสเตียน มัมกลาสถึงกับสะดุ้งหน้าซีดเผือด ตอนนี้คริสเตียนเริ่มระเเวงแล้วว่าซีเก็ตส์ไม่ได้อยู่ที่นี่ ' แล้วไปไหนว่ะ' เก็ตส์เตอร์เหยียดยิ้มที่มุมปากก่อนจะปากคว่ำและยักไหล่ให้

" คำมั่นสัญญากับอยากแต่งงานกับน้องกูจนตัวสั่นเนี่ย มันเป็นเส้นบางๆนะเว้ย หึหึ" เก็ตส์เตอร์พูดออกมาแบบสบายๆ พลางหัวเราะในลำคอสบายๆ เพราะเก็ตส์เนอร์และเก็ตส์เนอร์ ซีเก็ตส์ ไม่ได้สนิทสนมกับครอบครัวของแด๊ดแกรมากเท่าไร พวกเขาเลยพร้อมปกป้องน้องสาวของเขาไม่ให้โดนรังแก ถึงแม้น้องสาวจะดูแลตัวเองได้ก็ตาม

ตุบ ! เท้าใหญ่ของเก็ตส์เตอร์ก้าวผ่านไปไปจะไหล่กว้างกระทบไหล่กว้างของคริสเตียนเเรงๆ

" สวัสดีครับแด๊ด/ มัม ผมหิวข้าวจังเลยครับ" เก็ตส์เตอร์กล่าวทักทายแด๊ดแกรและมัมกลาส และเอ่ยปากบอกจุดประสงค์ของตัวเอง เท้าใหญ่ก้าวไปหามัมกลาสเพื่อกอดและหอมแก้ม คริสเตียนขบกรามแน่นๆ พลางก้าวเดินออกจากบ้านของแด๊ดแกรไป

คริสเตียนเดินมาถึงหน้าบ้านของตัวเอง มือใหญ่ยกขึ้นมาฟาดงวงฟาดงากับอากาศด้วยความหงุดหงิดในใจ

" ซีเก็ตส์ !" คริสเตียนพึมพำคนเดียวเบาๆด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง เพราะเขาอุตส่าห์ไปถามดีๆ แต่กลับไม่ได้คำตอบอะไรเลย คนบ้านนั้นปิดบังเขา

" อ้าว! ไอ้คริส มึงเป็นเ..ี้ยอะไรว่ะ" เถื่อนเดินมาเจอพอดี เขากำลังจะออกไปด้านนอก เพราะนัดทานข้าวกับน้องขวดเปล่าดาวมหาลัยของวิจัย คริสเตียนปลายตามองเถื่อนพลานถอนหายใจแรงๆ

" เรื่องของกู" คริสเตียนเค้นเสียงออกมาเยือกเย็น พลางมองการแต่งตัวของเถื่อน เขาเดาออกทันที

" มีอีกสักคนไหม" คริสเตียนถามเถื่อนด้วยความรู้ใจกัน เพราะการแต่งตัวของเถื่อนบ่งบอกว่าจะไปไหน และนั้นคงเป็นเด็กใหม่แน่นอน เถื่อนยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก

" กูว่ามึงหาไม่อยากนะไอ้คริสถ้ามึงจะเอา หึหึ" เถื่อนพูดออกมาแบบซิวๆ คริสเตียนมองหน้าเถื่อนพลางเหยียดยิ้มที่มุมปาก

" ไม่ดีกว่าว่ะ " คริสเตียนตอบปฏิเสธเถื่อนพลางเดินเข้าไปในบ้าน เพราะในตอนนี้เขาเก็บแรงเอาไว้ปาร์ตี้ดีกว่า เพราะอีกไม่กี่วันก็ถึงว่านั้นแล้ว เดี๋ยวเขาค่อยปลดปล่อยและเขาจะถือโอกาสนั้นเปิดตัวซีเก็ตส์เลยก็แล้วกัน เถื่อนมองตามหน้าคริสเตียนพลางยิ้มที่มุมปาก

" หึหึ ชอบยัยซีแล้วสิมึง" เถื่อนหัวเราะในลำคอสะใจ พลางพูดพึมพำคนเดียว เพราะดูท่าทางอาการของคริสเตียนตอนนี้แล้วไม่ต่างจากคนกำลังลงแดง

สเปน

แปร๋นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงมอเตอร์ไซค์วิบากคู่ใจของซีเก็ตส์ดังสนั่นสนาม เฮ็นดริกซ์มองที่กล้องในสนามทุกตัวที่จับความเคลื่อนไหวนักเเข่ง เขายิ้มอ่อนโอนมองนิ่งๆ กับการขับขี่รถมอเตอร์ไซค์วิบากลีลาที่มั่นใจและชำนาญมากๆ เหมือนกันกับว่าซีเก็ตส์ขับมานานมากแล้ว

แปร้นๆๆๆๆๆๆแปร๋นๆๆๆๆๆๆๆๆ ซีเก็ตส์ขับยกล้อ พร้อมกับรถมอเตอร์ไซค์วิบากลอยขึ้นไปบนอากาศ เพื่อแสดงลีลาการตีลังกาสองรอบ เสร็จแล้วรถมอเตอร์ไซค์วิบากค่อยๆร่วงลงสู่พื้นดินและมือเล็กบิดคันเร่งเข้าไปที่เส้นชัยทันที เฮ็นดริกซ์มองลีลาการขับขี่ของซีเก็ตส์ด้วยความชื่นชมมากๆ

แปร้นๆๆๆ เอี้ยดๆๆ เสียงรถมอเตอร์ไซค์วิบากวิ่งเข้ามาจอดที่ศูนย์เช็กรถ เฮ็นดริกซ์เดินเข้ามาหาซีเก็ตส์ที่กำลังก้าวลงจากรถมอเตอร์ไซค์วิบาก เฮ็นดริกซ์ยื่นอยู่ตรงหน้าของซีเก็ตส์ มือใหญ่ยื่นไปช่วยซีเก็ตส์ถอดหมวกกันน็อกออกจากหัว ตามด้วยผ้าคลุมหัวอีกอัน เหงื่อของซีเก็ตส์ไหลซึมออกมาตามหน้าผาก ลำคอ

" ที่รักของพี่เก่งที่สุดเลยครับ" เฮ็นดริกซ์พูดเอ่ยชมคนตัวเล็ก พลางหยิบผ้าเย็นออกมาชับเหงื่อออกจากใบหน้าของซีเก็ตส์เบาๆ ซีเก็ตส์มองหน้าคนตัวโตตรงหน้าแล้วยิ้มเขินอายๆ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงโครมคราม

" พี่เฮ็นก็ชมซีเกินไปค่ะ ทุกคนในสนามเก่งกว่าซีก็มีค่ะ" ซีเก็ตส์พูดออกมาเสียงแผ่วเบาพลางก้มลงมองอกแกร่งของเฮ็นดริกซ์

" หึหึ วันแข่งจริงพี่มีลูกน้องลงกันคู่แข่งสามคนในสนามให้น้องซีนะครับ " เฮ็นดริกซ์ก้มลงมองคนตัวเล็กตรงหน้าพลางหัวเราะด้วยความเอ็นดู พร้อมกับบอกซีเก็ตส์ให้สบายใจกับการลงแข่งครั้งนี้ ซีเก็ตส์เงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนตรงหน้า มือใหญ่ยังไม่หยุดชับเหงื่อออกจากใบหน้า ลำคอของเธอเลย

" ขอบคุณนะคะพี่เฮ็น น่ารักแบบนี้ไงซีถึงยอมเปิดใจให้พี่มานั่งด้านในนี้" ซีเก็ตส์กล่าวคำขอบคุณเฮ็นดริกซ์ด้วยความปลาบปลื้มและดีใจมากๆ ที่คนตัวโตตรงหน้าเข้าใจเธอมากๆ เฮ็นดริกซ์ยิ้มด้วยความดีใจ พลางยกมือใหญ่ขึ้นมาบีบจมูกเล็กของคนตัวเล็กตรงหน้าเบาๆด้วยความเอ็นดู

" หึหึ ที่รักของพี่ก็ปากหวานเหมือนกันนะครับ " เฮ็นดริกซ์หัวเราะในลำคออย่างอายๆคนตัวเล็กตรงหน้า มือใหญ่ยื่นออกไปพร้อมกับสอดมือประสานมือเล็ก

" เราไปกันเถอะครับ " เฮ็นดริกซ์เอ่ยชวนคนตัวเล็ก พลางจูงมือเล็กให้เดินตามเขาออกไป

เฮ็นดริกซ์และซีเก็ตส์ได้นัดกันในเวลาหนึ่งทุ่มตรงๆ โดยที่ซีเก็ตส์เปิดประตูห้องนอนเข้าไป สิ่งแรกที่เธอมองเห็นคือชุดสวยที่แขวนไว้กลางห้อง ซีเก็ตส์มองสำรวจชุดเกาะอกสีดำประดับด้วยคริสตัลช่างดูสวยงามมากๆ แต่เธอต้องอมยิ้มเพราะชุดนี้มาจากแบรนด์ของเธอ ซึ่งชุดนี้มีคนสั่งเธอออกแบบเมื่อสองเดือนที่แล้ว

" พี่เฮ็น " ซีเก็ตส์เรียกชื่อคนตัวโตเสียงแผ่วเบาๆ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงโครมคราม รอยยิ้มหวานผุดที่มาที่ปากเล็กเพราะทั้งดีใจและตื่นเต้นมากๆ เพราะดูท่าทางแล้วคนตัวโตน่าจะมีเซอร์ไพรส์อะไรเธอสักอย่างในค่ำคืนนี้ ซีเก็ตส์พลางคิดและเดินตรงไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระล้างร่างกายทันที

ซีเก็ตส์สวมชุดเดรสที่เฮ็นดริกซ์ได้จัดการไว้ให้เธอ ซีเก็ตส์ยืนมองตัวเองในกระจกพร้อมกับรอยยิ้มหวาน เพราะชุดที่ตัวเองออกแบบในวันนั้นมันเป็นเธอที่ได้สวมใส่มันในวันนี้นี้เอง.

ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น ซีเก็ตส์หันไปมองที่ประตูพลางยิ้มหวานไม่หุบเลย หัวใจดวงน้อยเต้นแรงโครมคราม เท้าเล็กเดินตรงไปที่ประตู ซีเก็ตส์หยุดอยู่หน้าประตูห้องพลางสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ มือเล็กยื่นไปเปิดประตูห้องออกช้าๆทันที

" ที่รักของพี่เสร็จหรือยังครับ?" เฮ็นดริกซ์เอ่ยถามคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ในห้อง เขามองสำรวจชุดที่เขาเป็นคนเลือกให้คนตัวเล็กตรงหน้า เพราะเจ้าแบรนด์ก็ต้องสวมใส่แบรนด์ของตัวเองถึงจะเหมาะสมและมันก็จริง ซีเก็ตส์หน้าแดง แอบกัดริมฝีปากล่างเล็กน้อย เพราะเธอรู้สึกประหม่ามากๆ

" ค่ะพี่เฮ็นซีพร้อมแล้วค่ะ" ซีเก็ตส์ตอบคนตัวโตตรงหน้าน้ำเสียงที่พยายามไม่ให้สั่นเทา เฮ็นดริกซ์ยิ้มอ่อนโยนให้คนตัวเล็ก พลางยกมือใหญ่ขึ้นมาเพื่อรับมือเล็ก ซีเก็ตส์ยื่นมือเล็กออกไปหามือใหญ่ทันที ทั้งสองคนสบตากันนิ่ง

" พี่ลืมบอกที่รักของพี่เลยว่า.... ' ที่รักของพี่สวยมากๆเลยครับคืนนี้' " เฮ็นดริกซ์ปลายตามองคนตัวเล็กพลางพูดออกมาน้ำเสียงอบอุ่น นุ่มนวล พร้อมกับก้มลงไปใกล้ๆใบหูเล็กเพื่อกระซิบบอกคนตัวเล็กให้ยิ้มอายๆมากกว่าเดิม ซีเก็ตส์หันหน้ามาสบตากับคนตัวโตตรงหน้า เฮ็นดริกซ์มองสำรวจใบหน้าสวยที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง

" พี่ขอจูบที่รักของพี่ได้ไหมครับ" เฮ็นดริกซ์แทบอดห้ามใจตัวเองไม่ได้ จนเขาต้องลองกลั้นใจตามคนตัวเล็ก ซีเก็ตส์หลับตาลงช้าๆทันทีเพื่อเป็นคำตอบให้คนตัวโต เฮ็นดริกซ์มองสำรวจตามใบหน้าสวยพลางขบกรามแน่นๆ ปากบางสีคล้ำๆค่อยๆยื่นเข้าไปใกล้ๆและประทับลงที่หน้าผากมนของคนตัวเล็กเบาๆ

' แค่นี้ก็พอแล้วเฮ็นดริกซ์ นายต้องให้เกียรติเธอมากๆ เธอคือของขวัญที่มีค่าที่พระเจ้าส่งลงมาให้นายได้อยู่ใกล้ๆเธอและเคียงข้างๆเธอ '

เฮ็นดริกซ์ค่อยๆถอนริมฝีปากออกช้าๆ ซีเก็ตส์หน้าแดงแต่เธอแปลกใจเล็กน้อยที่เฮ็นดริกซ์จูบที่หน้าผากมน เพราะในใจของเธอคิดว่าเขาน่าจะจูบที่ปากมากกว่า ทั้งสองคนสบตากันนิ่งๆ เฮ็นดริกซ์ดึงร่างเล็กของซีเก็ตส์เข้ามาในอ้อมกอด ใบหน้าเล็กแนบที่อกแกร่ง ซีเก็ตส์ได้ยินเสียงหัวใจของคนตัวโตเต้นแรงโครมคราม มือเล็กยกขึ้นมากอดแผ่นหลังคนตัวโต

" เราไปกันเถอะครับ วันนี้พี่จะดินเนอร์กับที่รักของพี่ให้หายคิดถึง หึหึ" เฮ็นดริกซ์คลายอ้อมออกพลางก้มหน้าลงมองคนตัวเล็ก และเอ่ยชวนคนตัวเล็กไปดินเนอร์แสนหวานกับเขา

" ค่ะ" ซีเก็ตส์ตอบสั้นๆ ทั้งสองคนเดินจูบมือกันลงไปด้านล่างทันที

ประเทศไทย

ครืดๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ของคริสเตียนดังขึ้นในตอนเช้าตรู่ของวันใหม่ คริสเตียนค่อยๆงัวเงียตื่นขึ้นมา มือใหญ่ยื่นไปหยิบโทรศัพท์มากดรับทันที

" อืม" คริสเตียนกรอกเสียงกลับไปอย่างงัวเงีย

" คุณหมอคริสค่ะคนไข้ของคุณหมอตอนนี้อาการโคม่าค่ะ" เสียงพยาบาลกรอกเสียงกลับมา คริสเตียนรีบลืมตาตื่นขึ้นมาทันที

" ผมจะไปเดี๋ยวครับ" คริสเตียนบอกกับปลายสายพร้อมกับกดสายวางทันที เท้าใหญ่รีบก้าวเข้าไปในห้องห้องน้ำ เพื่อจัดการตัวเองอย่างเร่งด่วน เสร็จแล้วคริสเตียนรีบออกมาจัดการตัวเองกับเสื้อผ้า เท้าใหญ่รีบก้าวออกไปจากห้องนอนทันที

คริสเตียนเดินลงมาด้านล่างด้วยความรีบร้อน แต่เท้าใหญ่ต้องชะงักเท้าหยุดเพราะเสียงของมัมกลาสพูดกับมัมมัส

" ยัยชีไปทำงานสเปนนะพี่มัส คงอีกสองอาทิตย์ถึงจะกลับมาที่เมืองไทย กลาสเลยอยากให้เลื่อนงานแต่งออกไปก่อนได้ไหมคะ?" มัมกลาสเอ่ยถามมัมมัสที่ห้องรับแขก คริสเตียนถึงกับอึ้ง ลำคอหนาเหมือนมีอะไรแข็งๆมาจุกที่คอ มือใหญ่กำเข้าหากันแน่นๆ

" ไปตอนไหนคะ ทำไมไม่เห็นหนูซีบอกกล่าวบ้างเลย แบบนี้เราจะทำยังไงดีคะเนี่ย" มัมมัสพูดออกมาอย่างกลุ้มใจ

" ก็ไม่ต้องทำอะไร ไม่ต้องเลื่อนทั้งนั้นครับ ลงเครื่องมาก็พาไปที่โรงแรมเลย แค่นี้ก็จบ" คริสเตียนพูดออกมาเสียงเรียบเพื่อให้ทั้งสองมัมได้ยินชัดๆ มัมกลาสหันหน้ามามองหน้าลูกเขย ที่ตอนนี้บ่งบอกว่าหงุดหงิดและโกรธมากๆ คริสเตียนพูดเสร็จก็เดินไปทันที เพราะคนไข้รอเขาอยู่

' สเปนงั้นเหรอ ชู้อยู่สเปนสิน่ะ' คริสเตียนพลางคิดในใจ ด้วยความแค้นใจ แววตาดุดันน่ากลัว