ม่านรัตติกาลกำลังคลี่คลุมลงสายลมฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านเย็นสบายต่างใจจิตใจของเฉิงอ๋องที่กำลังหวาดหวั่นร้อนรน ชายหนุ่มยืนนิ่งตระหง่านไม่ไหวติงอยู่บนหลังคาเรือน สายตาเปล่งประกายอย่างมีความหวังของเขาจับจ้องไปที่หญิงสาวที่อยู่ริมหน้าต่างบานหนึ่ง
ยามผ้าม่านขาวบางปลิวแง้มให้เห็นสิ่งที่นางกำลังก้มเขียนและเมื่อเพ่งมองยิ่งเห็นอักษรอย่างชัดเจน
ยิ่งมอง ยิ่งชัดเจน ยิ่งมั่นใจ
ไม่เพียงแค่ลายเส้นพู่กันเท่านั้น แม้กระทั่งท่าทางจังหวะการตวัดเขียนล้วนเป็นซูซูของเขา
ความปรีดาล้นเต็มอกของชายหนุ่มสองตาของเขาเริ่มแดงก่ำ พริบตาเขาก็ย้ายตัวเองเข้าไปอยู่ในห้องของหญิงสาว ภายในใจชายหนุ่มตอนนี้มีคำถามมากมายทั้งตัดพ้อน้อยใจทำไมนางถึงหมางเมินเหินห่างเช่นนี้
เฉิงอ๋องพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เข้าไปโผเข้ากอดหญิงสาวด้วยความรู้สึกคะนึงหา เขากำหมัดจนเล็บจิกเนื้อเพื่อให้มั่นใจว่าตอนนี้ไม่ใช่ความฝัน แววตาสั่นไหวเลือ
