พอไปถึงประตูวังซูอินนำป้ายประจำตำหนักขององค์หญิงต้าเหยาออกมาส่งให้องค์รักษ์
“คุณหนูมีวาจาจะฝากความด้วยหรือไม่”
“รบกวนท่านกราบทูลองค์หญิงต้าเหยาว่าข้าจางซูอินรอที่หอซูซู”
เมื่อฝากฝั่งข้อความเรียบร้อยซูอินก็เดินทอดน่องไปรอองค์หญิงต้าเหยาที่หอซูซู
ในเวลาเพียงครึ่งชั่วยาม องค์หญิงต้าเหยาก็มาถึงใบหน้าองค์หญิงระบายไปด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นสีหน้าตึงเครียดของซูอินก็ตรัสถาม
“เกิดอะไรขึ้น”
ซูอินเล่าเรื่องราวให้ฟังด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ
“ข้านึกว่ามีเรื่องราวอันใดร้ายแรง ซูอินเจ้าคิดซับซ้อนเกินไปแล้ว เมื่อคราวที่แล้วเจ้าไม่ให้ข้าติดต่อซื้อเองแล้วอย่างไรเล่า เฉิงอ๋องกลับกว้านซื้อตัดหน้าไปหมด ตอนนี้ท่านอ๋องก็อาจจะแค่ต้องการทำการค้าเช่นเดียวกันกระมั้ง”
พลันซูอินก็คล้ายนึกถึงบางเรื่องจึงพูดขึ้น
“ข้าลืมเล่าเรื่องนี้ให้องค์หญิงฟัง วันก่อนท่านอ๋องกล่าวกับข้าว่าทราบเรื่องที่ท่านจะเปิดร้านขายผ้
