ซูอินเมื่อเดินกลับเข้ามาในเรือน ก็แจ้งกับมารดาเรื่ององค์หญิงต้าเหยาต้องการจะหาทำเลเปิดร้านขายผ้าแพรพรรณ โดยมีนางร่วมช่วยดูแลกิจการ
สวีซื่อดวงตาเบิกโตเอ่ยถามบุตรสาวทันที
“แสดงว่าเจ้าจะไปเป็นเถ้าแก่ให้องค์หญิงหรือ”
ซูอินตอบด้วยน้ำเสียงใจเย็นคล้ายเป็นเรื่องไม่สลักสำคัญ
“เรื่องนี้ข้าจะต้องรบกวนท่านแม่กับพี่รองแล้วล่ะเจ้าค่ะ”
สิ้นเสียงบุตรสาว สวีซื่อก็เอามือทาบอบพูดขึ้น
“จริงหรือ!! ข้าจะเป็นเถ้าแก่หรือนี่ ตายล่ะไม่ได้การ จะต้องรีบไปหานายหน้าเสียก่อน”
นางสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะลุกขึ้นรีบเดินออกไปจากเรือน ซูอินจึงรีบตะโกนตามหลัง
“ท่านแม่แล้วปิ่นหยกกับกำไลนี่ล่ะเจ้าค่ะ” สวีซื่อชะงักฝีเท้าแล้วหันกลับมาสั่งการ
“ตายแล้ว!! เกือบลืมไป เจินเอ๋อร์เจ้านำไปเก็บให้เรียบร้อย เสร็จธุระหลังจากไปหานายหน้า แม่จะไปซื้อกล่องเก็บเครื่องประดับสักหน่อย ข้ารีบ ๆ เดี๋ยวจะมืดค่ำ”
ซูอินส่งสายตามองตามหลังม
