ชายายืนหนึ่ง

มีเงินคือเรื่องดี

องค์หญิงต้าเหยาพาซูอินมายัง หอซูซู ซูอินได้รับความตระหนกจากเฉิงอ๋องจิตใจสั่นไหว การมาที่หอซูซูทำให้นางจิตใจสงบขึ้นมาบ้าง เมื่อมาถึงนางจึงเหลือเพียงชำเลืองสอดส่องมองหาบิดามารดาเท่านั้น

ภายในห้องรับรองมิดชิดห้องหนึ่ง น้ำชา ขนมอาหารว่างล้วนวางเรียงอย่างตระการตา

เมื่อก่อนซูอินคนเดิม ย่อมชื่นชอบการจิบชาพูดคุยเช่นนี้ การได้รู้จักเป็นสหายสนิทสนมกับองค์หญิงนางเองก็ถือว่าเป็นความสำเร็จอย่างหนึ่ง ต่างจากซูอินคนใหม่นางเหนื่อยล้าอยากกลับไปพักผ่อนแล้ว จึงเอ่ยถามขึ้น

“องค์หญิงมีเรื่องอันใดหรือ เพคะ”

คำถามนั่นทำให้ องค์หญิงต้าเหยาถอนหายใจอย่างแรง

“ก็เรื่องการสอบซิ่วไฉ ข้ากลัวว่าข้าจะสอบไม่ผ่าน”

ซูอินได้ยินเช่นกันก็โปรยยิ้มอ่อนโยน

“ด้วยวัยหรือด้วยฐานะของพระองค์ การสอบซิ่วไฉ ไม่ใช่สิ่งที่ต้องกังวลเพคะ”

ด้วยเพราะการสอบซิ่วไฉ เป็นการสอบเพื่อคัดเลือกขุนนางสำหรับองค์หญิงล้วนเป็นสิ่งไม่จำเป็น

“องค์หญิงก็ทรงทราบ แม้จะสอบผ่านท่านก็ไม่อาจรับตำแหน่งขุนนางหญิงเหตุใดท่านต้องกังวลด้วยเพคะ”

“เสด็จพ่อให้ความสำคัญกับผู้ที่มีความสามารถ ศิลปะทั้ง 4 กริยารูปโฉมชาติตระกูล ข้าก็ไม่โดดเด่นสักอย่าง ข้าไม่มีทางเลือกอื่น”

ซูอินเม้มปากพยักหน้าเล็กน้อย

ฮ่องเต้ต้าหยวนชิง พระองค์ให้ความสำคัญกับผู้มีความสามารถ ครั้งนั้นเพื่อให้ราษฎรให้ความสำคัญกับการเรียนของสตรี จึงได้ยกย่องสตรีสามัญขึ้นเป็นพระสนม กอปรกับสตรีที่เข้าเรียนตอนนั้นมีจำนวนไม่มาก พระสนมมารดาขององค์หญิงต้าเหยาแม้ไม่เลื่องลือเป็นยอดหญิงแต่ก็ได้รับการคัดเลือก ซูอินเองตอนนั้นนางปลาบปลื้มกับบรรดาศักดิ์ที่ได้รับเป็นอย่างมาก ทว่าเมื่อได้อยู่ในวังหลังทำให้ได้พบความจริงความรู้ความสามารถล้วนไม่ได้นำมาใช้กลายเป็นสตรีที่มีเพียงคำกล่าวขานที่ฮ่องเต้ประกาศออกไปให้เป็นขวัญกำลังใจแก่ชาวบ้านที่กำลังเล่าเรียน ไม่ว่าใครฐานะอย่างไร หากมีความรู้ความสามารถย่อมได้รับการยกย่อง

ซูอินกลอกตาไปมาโดยไม่รู้ตัว กริยาเช่นนั้นช่างขัดกับซูอินเมื่อชาติ ที่เคร่งครัดกับตนเอง ทั้งกริยาวาจาการกระทำ กลัวจะไม่เหมาะสมยิ่งได้รับตำแหน่งกุ้ยเฟยยิ่งทำให้นางแทบไม่เอ่ยวาจาเงียบขรึม ดูแล้วน่าเบื่อไม่น่าคบหา มีเพียงตอนอยู่ที่จวนอ๋องนางได้ปลดปล่อยบ้าง เกิดใหม่ซูอินจึงตั้งใจจะเป็นตัวของตัวเองเท่านั้น

พลันความคิดหนึ่งก็ผุดวาบขึ้น จึงเอ่ยขึ้น

“องค์หญิงในเมื่อสิ่งเหล่านี้ ท่านล้วนไม่ถนัด เช่นนั้นท่านสนใจทำการค้าหรือไม่”

องค์หญิงต้าเหยาหันมากะพริบตาปริบ ๆ มองซูอิน

“ทำไมข้ารู้สึกว่าเจ้าเปลี่ยนไป เมื่อก่อนเจ้าคิดถึงแต่เรื่องสอบ เรื่องเงินทองไม่เคยกล่าวถึง”

“องค์หญิงท่านไม่ทราบ ข้าป่วยคราวนี้ครอบครัวใช้เงินจำนวนมาก แทบจะไม่เหลือเงินซื้อข้าวสารกรอกหม้อ ทำให้ข้ารู้สึกว่า ชีวิตนี้มีเงินย่อมมีความสุขมากกว่า”

“คำกล่าวเช่นนี้ เจ้ารู้กระมังว่าข้าเองก็ไม่มีเงิน”

แม้องค์หญิงต้าเหยาจะเอ่ยรายละเอียด แต่ซูอินก็ทราบดี แม้พระสนมมารดาขององค์หญิงจะได้รับเบี้ยหวัด ทว่าเงินจำนวนนั้นได้ใช้ทั้งจุนเจือครอบครัว และยังมีเครื่องประดับและค่าใช้จ่ายสำหรับใบเบิกทางต่าง ๆ จะเพียงพอได้อย่างไร

“ท่านเห็นด้วยกับข้าน้อยใช่หรือไม่”

“แล้วเจ้าคิดจะทำการสิ่งใด”

เมื่อองค์หญิงเอ่ยถามแล้ว ซูอินก็ขยับเข้ามาแล้ว

“หม่อมฉัน อยากเปิดร้านขายผ้าเจ้าค่ะ”

หากสามารถเปิดร้านแล้วคนในครอบครัวช่วยกันทำมาหากินย่อมดีกว่านางวาดภาพหารายได้เพียงลำพัง แม้นางจะมีฝีมือทำอาหาร แต่หากนางเปิดหอสุราสักวันจะต้องกลายเป็นคู่แข่งทางการค้ากับ หอซูซู นางไม่ต้องการจะให้เป็นเช่นนั้น เรื่องนี้ซูอินได้ไตร่ตรองมาสักระยะ เพียงแต่ไม่ได้คาดการณ์ไว้จะร่วมกับองค์หญิง

เมื่อพิจารณาหากสามารถดึงองค์หญิงมาร่วมทำการค้าด้วยกัน อย่างน้อยอาจจะช่วยลดความยุ่งยากหลายอย่างได้

“ร้านขายผ้า แล้วข้าจะทำอะไรได้”

“องค์หญิงมีฝีมือด้านการวาดภาพออกแบบ หากชุดที่ท่านออกแบบได้รับความนิยม เช่นนี้ ท่านย่อมเป็นผู้มีความสามารถใช่หรือไม่”

องค์หญิงเกิดประกายแวววับขึ้นมาในดวงตา

ทว่าเพียงพริบตาก็ดับแสงวูบลง

“ซูอิน เจ้าลืมเรื่อง เงินลงทุนไปแล้วกระมัง พวกเราไม่มีเงิน”

ซูอินยกปากยิ้มอย่างซุกซน

“เรื่องนี้ หม่อมฉันคิดไว้แล้วเพคะ”

“เจ้ามีเงินจำนวนมากมายขนาดนั้นเชียว”

องค์หญิงต้าเหยาอุทานขึ้น หากเปิดร้านเช่าขายผ้าอย่างน้อยต้องใช้เงินหลายพันตำลึง และหากต้องการเป็นเจ้าของร้านด้วยหมื่นตำลึงนางยังคาดว่าจะไม่พอ ไม่ใช่ก่อนหน้านี้นางก็บอกว่าตนเองไม่มีเงิน ใบหน้างดงามจึงเต็มไปด้วยความสงสัยแทนตกใจ

“หม่อมฉันไม่มีเพคะ”

“อ้าว!!”

“แต่มีผู้หนึ่งมีเพคะ”

“ผู้ใด”

ใบหน้าขององค์หญิงเต็มไปด้วยความอยากรู้ใจจดใจจ่อ

ซูอินพลันมองดวงตาสดใส ในใจเกิดความลังเลขึ้น องค์หญิงต้าเหยาเป็นเด็กสาวผู้หนึ่งยังไม่ทันโลก แม้นางจะไม่มีเจตนาร้าย ทว่าก็นับได้ว่าเป็นการหลอกใช้หาผลประโยชน์ พอนึกถึงจุดมุ่งหมายพวกนางเองต่างก็ล้วนได้ประโยชน์ ก็พูดขึ้น

“ฮ่องเต้ต้าหยวนชิง เพคะ”

ต้าเหยาเบิกตามองด้วยความตกใจ

“อะไรนะ! เจ้าจะให้ข้าไปขอเสด็จพ่ออย่างนั้นรึ ซูอินเจ้าบ้าไปแล้ว ข้าหาใช่องค์หญิงที่เสด็จพ่อโปรดปราน เจ้าคิดการอย่างอื่นเถอะ ข้าไม่ทำ”

น้ำเสียงขององค์หญิงเต็มไปด้วยความโมโหและจนใจ

“องค์หญิงเย็นพระทัยก่อน ฟังหม่อมฉันสักประโยคก่อนเพคะ”

“เราร้อนใจเรื่องสอบซิ่วไฉ จะแย่ แต่เจ้ากลับหาเรื่องอื่นมาให้ตกใจยิ่งกว่า ซูอิน ไหนเจ้าลองอธิบายมา”

อย่างไรซูอินก็เป็นสหายวัยเยาว์ ความคิดอ่านของเด็กไม่ซับซ้อนองค์หญิงใช่จะโกรธเคืองอีกฝ่าย ซูอินจึงไม่ร้อนใจยังเอ่ยอธิบายด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“องค์หญิง ฝ่าบาทหาใช่ไม่ใส่พระทัยกับองค์หญิง พระโอรส พระธิดาองค์อื่นล้วนศึกษาอยู่ในวัง บางพระองค์พระมารดาก็จัดหาอาจารย์มาให้ ในเมื่อท่านขอฝ่าบาทออกมาเล่าเรียนที่สำนักศึกษาเอง ฝ่าบาทย่อมเห็นว่าท่านมีความสามารถไม่ทำให้ราชวงศ์อับอายจึงได้ทรงอนุญาต เงินจำนวนนี้หม่อมฉันไม่ได้ให้พระองค์ขอ แต่เป็นขอยืมเพคะ ฝ่าบาทไม่ได้ทรงคาดหวังแต่ในฐานะบิดาย่อมส่งเสริมบุตรให้เติบโตเพคะ”

น้ำเสียงของซูอินเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ชัดถ้อย ชัดคำ เรียบนิ่งสงบเต็มไปด้วยพลังโน้มน้าว ทำให้องค์หญิงต้าเหยาเริ่มคล้อยตาม จริงอย่างที่ซูอินกล่าว พระบิดาล้วนสนับสนุนให้บุตรเติบโต

“เช่นนั้นเจ้ามีแผนเช่นไร”

เมื่อองค์หญิงเปิดใจรับฟัง ซูอินก็โปรยยิ้มอย่างยินดี นางเริ่มกล่าวเล่าแผนการ

“สิ่งที่เราจะต้องเตรียมการในตอนนี้ ย่อมเป็นชุดอาภรณ์ที่หลากหลาย องค์หญิงกับหม่อมฉันก็ช่วยกันออกแบบและเราก็มองหาร้านทำเลที่เหมาะสมไปพลาง ๆ ดีหรือไม่เพคะ”

“จากนั้นให้ข้านำภาพวาดเหล่านั้นขอเข้าเฝ้าเสด็จพ่อใช่หรือไม่”

“เพคะ”

“หากยังไม่สามารถวาดแบบชุดที่พึงพอใจ ข้าจะไม่เข้าเฝ้าเสด็จพ่อเด็ดขาด เรื่องนี้ถือว่าไม่เคยเอ่ยถึง”

“ย่อมเป็นเช่นนั้นเพคะ”

ออกแบบอาภรณ์ซูอินนางเองก็ล้วนมีแผนการในใจ

พระสนมลู่ผิน พระมารดาขององค์หญิงมีความสามารถในการออกแบบยิ่งนัก ทว่าทั้งนางและพระสนมเมื่อครั้งไปอยู่วังหลังความสามารถอันใดก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์

ภายในใจขององค์หญิงเริ่มเต้นตึ้กตั้กขึ้นมา

นางเองก็ใช่อยากจะเป็นขุนนางทว่าในฐานะที่นางเป็นเชื้อพระวงศ์ไม่เคยคิดเรื่องการค้า กลัวผู้อื่นจะดูหมิ่น

กอปรกับด้วยเชื้อสายทำให้ยิ่งระวังการวางตัว แต่หากพิจารณาแล้วสตรีที่มีอำนาจล้วนมาตระกูลคหบดีที่มีร้านค้าอยู่ในมือมากมาย

“ได้ ซูอินเราจะเชื่อเจ้า”

ใบหน้าเรียวเล็กขององค์หญิงประกายเจิดจ้าขึ้น ซูอินก้มหัวลงต่ำยิ้มที่มุมปากบางแล้วเอ่ยขึ้น

“ขอบพระทัยองค์หญิงที่วางใจหม่อมฉัน”