ชายายืนหนึ่ง

วาดฝันไว้

สตรีทั้งสองแม้จะพูดคุยกันเสียงแผ่วเบา ทว่าสำหรับผู้ฝึกวรยุทธ์เช่น เฉิงอ๋องย่อมได้ยินชัดทุกถ้อยคำแจ่มแจ้ง

“ยืมเงินฮ่องเต้และแอบใช้ผลประโยชน์ความสามารถของพระสนม การออกมานอกจวนครั้งนี้ทำให้ข้าได้เปิดหูเปิดตาเสียจริง”

น้ำเสียงของเฉิงอ๋องมิใช่เชิงตำหนิ ทว่ากลับแฝงความเอ็นดูอยู่หลายส่วน เหตุเพราะจังหวะถ้อยคำคล้ายคนผู้หนึ่งอย่างประหลาด คุ้นเคยจนกระทั่งเขาสามารถจินตนาการถึงท่วงท่าใบหน้าในการเอื้อนเอ่ยได้ด้วยซ้ำ

เมื่อก่อนซูซูก็สดใสร่าเริงเช่นนี้ เขาไม่เคยเห็นมันอีกเลยตั้งแต่นางเริ่มเข้าวัง

จงถังยืนก้มหน้าต่ำภายในใจก็รู้สึกหวาดหวั่นแทนแม่นางน้อย สตรีวัยเยาว์ช่างมีความกล้าหาญเหลือเกิน

“คนในวังมาแจ้งว่า หากท่านอ๋องสอนเสร็จแล้วให้เข้าไปพบฝ่าบาทขอรับ”

“เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ”

หากยังรั้งอยู่ต่อก็คล้ายต้องการแอบฟังสตรีพูดคุยกัน ช่างไร้ยางอายไม่ใช่วิสัยของบุรุษ

ชายหนุ่มจึงถือโอกาสนี้รีบถอนตัวออกไป แก้ตัวให้ตนเองว่าเขาหาใช่ต้องการแอบฟัง เป็นเพราะสตรีกลุ่มนั้นพูดจาเลอะเลือนไม่ถูกที่ถูกทางต่างหาก

ตำหนักคุนหยวนชิง

เมื่อมาถึงประตูวังก็มีผู้มารอรับเฉิงอ๋องอยู่แล้ว จากนั้นก็นำทางจนไปถึงตำหนักคุนหยวนชิง

ข้างหน้าตำหนักเป็นระเบียงทอดยาวตกแต่งงดงาม เฉิงอ๋องหยุดยืนนิ่งชำเลืองมองบรรยากาศโดยรอบ

นานมาแล้วที่ไม่ได้มาที่นี่

เมื่อไปถึงขันทีหน้าห้องก็เชิญเขาเข้าไปทันที

“ฝ่าบาทบอกไว้ หากท่านอ๋องมาถึงก็ให้เข้าไปเลยขอรับ”

เมื่อเข้าไปในห้องเห็นฮ่องเต้กำลังนั่งอ่านฎีกา ข้างกายมีขันทีรับใช้อยู่ผู้หนึ่ง เฉิงอ๋องรีบคุกเข่าทำความเคารพอย่างเต็มพิธีการ

“หลานขอถวายพระพรฝ่าบาท”

ต้าหยวนชิง เงยหน้าขึ้นมาสายตาที่ทอดมองหลานชายเต็มไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นและเมตตา

“อี้หยางในเมื่อมาแล้วก็มาเดินหมากกับข้าสักกระดานเถอะ”

เฉิงอ๋องพลันลุกขึ้นเดินตามฮ๋องเต้ไปนั่งโต๊ะน้ำชาอย่างว่าง่าย

หลังจากที่เพ่งมองดูสักพักต้าหยวนชิงก็ตัดสินใจวางหมากในมือลง

“ในเมื่อไปเป็นซื่อฝูในสำนักศึกษา เจ้าคงได้เจอเหยาเอ๋อร์ กระมัง”

เฉิงอ๋องหลุบตาต่ำลงมา บ่นพึมพำในใจสวรรค์ต้องการให้เขาเกี่ยวข้องกับญาติผู้นี้กระมัง

“เจอแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าเห็นว่าเป็นเช่นไรบ้าง”

เฉิงอ๋องครุ่นคิดในใจอีกรอบ ก่อนจะตอบออกไป

“เป็นผู้ซื่อตรงผู้หนึ่ง”

คำตอบของเฉิงอ๋องถือว่าตรงใจของต้าหยวนชิง

“ฮืม...ตอนนี้นางใกล้จะถึงวัยปักปิ่นแล้ว ในฐานะบิดาข้าก็อยากให้นางตบแต่งกับบุรุษที่ดี ทว่าหากนางออกเรือนอยู่ตระกูลสูงศักดิ์เกรงว่าจะหาความสงบสุขนั้นยากยิ่ง”

“ท่านลุงจึงอนุญาตให้นางออกไปเล่าเรียนที่สำนักศึกษา”

ฮ่องเต้พยักหน้าเล็กน้อย แล้วเอ่ยขึ้น

“ข้าเรียกเจ้ามาในวันนี้ก็หวังจะอาศัยเจ้าช่วยมองหาบุรุษที่ดีให้สักคน ฐานะชาติตระกูลไม่จำเป็น”

สิ่งเหล่านั้นท่านสามารถมอบให้ภายหลังกระมัง

ภายในใจเฉิงอ๋องไม่ได้เอ่ยออกไป ใบหน้ามีเพียงความนิ่งเฉย ภายในกลับลอบยกปากยิ้ม

“ข้าไม่อาจจะรับปากท่านลุง แต่จะลองมองหาดู”

ภายในแววตาฮ่องเต้เกิดประกายความประหลาดใจขึ้น เหลือเชื่อว่าหลานคนนี้จะยินยอมโดยง่าย เมื่อได้ยินสิ่งที่ต้องการฮ่องเต้ก็ไม่เอ่ยเรื่องอื่นต่อให้ความสนใจกับหมากกระดานตรงหน้าแทน

หลังจากออกมาจากตำหนักคุนหยวนชิง

เฉิงอ๋องคลี่พัดโบกเบา ๆ คล้ายกำลังครุ่นคิดบางอย่าง

เรื่องเป็นแม่สื่อหาคู่ในธิดาของฮ่องเต้นั่น เขาใคร่ว่าจะพอใจนัก ทว่าไม่รู้เหตุอันใดหลุดปากตบปากรับคำ อาจจะเป็นเพราะเมื่อก่อนไม่ว่าเขาต้องการสิ่งใดฮ่องเต้ล้วนทรงอนุญาต ครั้งนี้ตอบรับคำไปเพราะต้องการตอบแทนพระคุณ กระมัง

ส่วนซูอินหลังจากส่งเสด็จองค์หญิงต้าเหยาขึ้นรถม้าแล้ว ก็รีบกลับเรือน เมื่อไปถึงพบว่ายังไม่มีผู้ใดกลับมา ในขณะที่กำลังยกฟืนขึ้นมาเตรียมก่อไฟก็พลันคิดได้ว่า ค่อย ๆ ปรับเปลี่ยนนิสัยจะได้ไม่น่าสงสัย

หญิงสาวจึงลุกขึ้นจากหน้าเตาแล้วเดินกลับเข้าไปในเรือนหยิบอุปกรณ์วาดภาพออกมานอกเรือนแทน

สักครู่ใหญ่ก็ได้ยินเสียงพูดคุยหน้าเรือน

เสียงประตูเก่าดังแอ๊ดขึ้น ซูอินหันมองไปก็มองเห็นทั้งสามหอบข้าวของใบหน้ายิ้มแย้มสดใส

สวีซื่อพอเห็นบุตรสาวคนเล็กนั่งรออยู่ ในใจรู้สึกผิดจึงรีบเอ่ยขึ้น

“เจ้าคงหิวแล้วกระมัง วันนี้แม่พาพี่ของเจ้าไปหาซื้อเสื้อผ้าเลยกลับมาช้า รอประเดี๋ยวแม่จะรีบต้มข้าวเดี๋ยวนี้”

เมื่อพอมีเงินสวีซื่อก็อยากให้บุตรชายและบุตรสาวแต่งกายดีหน่อย เผื่อเป็นที่ต้องตาของแม่สื่อและตระกูลดี ๆ

“ท่านแม่ข้าจะทำเอง ท่านพักผ่อนเถอะ”

จางเจินเอ่ยขึ้นแล้วเดินเข้าไปในครัวแทน ซูอินไม่ได้กระตือรือร้นห้ามปราม เพียงเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

“ข้าพึ่งกลับมาจากหอซูซู ท้องยังอิ่มอยู่เจ้าค่ะ”

“เจ้าไปได้ไปทานอาหารที่หอซูซูอีกแล้วหรือ” จางซุนเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอิจฉา

“วันนี้องค์หญิงต้าเหยาต้องการคำชี้แนะจากข้าเรื่องสอบซิ่วไฉ”

สวีซื่อได้ยินเช่นนั้นก็ตาเป็นประกายเอ่ยถามขึ้น

“สอบซิ่วไฉ ปีนี้เจ้าจะเข้าสอบด้วยหรือ”

“เจ้าค่ะ และซื่อฝูยังบอกว่า ด้วยความสามารถของข้า ขอแค่ไม่เกียจคร้านย่อมสอบผ่านแน่นอน”

ซูอินกล้ากล่าวแอบอ้างเพราะนางมั่นใจว่าตนเองต้องสอบผ่านแน่นอน

“จริงหรือ บ้านจางเราจะมีคนสอบผ่านซิ่วไฉหรือนี่”

“จริงเจ้าค่ะท่านแม่”

ซูอินลุกขึ้นออกจากภาพวาดแล้วมานั่งข้างกายสวีซื่อ แล้วเอ่ยขึ้น

“เช่นนี้ท่านแม่ ข้าจึงต้องมีเรื่องรบกวนท่าน”

“เรื่องใด เจ้าพูดมาได้เลย” หากสามารถเอาใจบุตรที่กำลังจะสอบผ่านซิ่วไฉได้นางยินดีทำ

ซูอินยิ้มพลางยกมือชี้นิ้วออกไป

“ตรงลานที่ว่างตรงนั้น ข้าอยากจะสร้างห้องส่วนตัว” เดิมซูอินพักรวมห้องกับจางเจิน แม้จะไม่ลำบากทว่ามีหลายอย่างที่นางไม่สะดวกกระทำต่อหน้าพี่สาว

ใบหน้าสวีซื่อที่แช่มชื่นเปลี่ยนสีขึ้น นางจะเอาเงินที่ไหนเล่า

ซูอินย่อมรู้ถึงความกังวลของมารดา นางรีบเอ่ยต่อ

“วันนี้ข้าได้คำชี้แนะจากซื่อฝูมาเรื่องการวาดภาพ หลังได้ทดลองทำตามก็ได้ผลยิ่งนัก ภาพที่ข้าวาดวันนี้คาดว่าจะได้ราคามากกว่าเดิม”

จางซุนตกตะลึงยิ่งนัก น้องสาวไปเรียนแค่วันเดียวฝีมือก็พัฒนาขึ้นแล้วยังหาเงินได้มากกว่าพวกเขาทั้ง 3 คนอีก

หวนคิดเมื่อครั้งอดีตที่บิดาส่งเขาไปเรียน ความทรงจำนั้นพู่กันหนักยิ่งกว่ามีดผ่าฟืน เขาร่ำให้ขอบิดาว่าไม่ขอกลับไปเรียนอีก มีเพียงน้องสาวที่ยังตั้งใจใฝ่เรียน โชคดีที่ครอบครัวยังมีผู้รู้จักคิด ความรุ่งโรจน์ของตระกูลอยู่ตรงหน้าแล้ว จางซุนจึงรีบเอ่ยเอาใจน้องสาวทันที

“น้องสามเก่งยิ่งนัก พรุ่งนี้ข้าและท่านพ่อจะสร้างห้องให้เจ้าเอง”

“ขอบคุณพี่ใหญ่เจ้าค่ะ” ซูอินเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงใจ แล้วหันไปพูดกับมารดาต่อ

“ท่านแม่ไม่ต้องกังวล ทั้งเงินและตำแหน่งซิ่วไฉข้าจะนำมาให้ท่าน”

จางเจินแม้จะอยู่ในครัวก็ได้ยินเรื่องราวชัดเจน หลังจากต้มน้ำกรอกข้าวเสร็จ ก็รีบเดินออกมา

เห็นมารดาที่กำลังผลิยิ้มมองน้องสาวด้วยสายตาปลาบปลื้ม

ก็เอ่ยขัดขึ้น

“ท่านแม่ท่านช่วยข้าดูแลหม้อข้าวด้วย ก่อนพระอาทิตย์จะตกดิน ข้าจะรีบไปซักผ้าก่อน”

พูดเสร็จจางเจินเดินเข้าไปในห้องแล้วเดินออกมาพร้อมตะกร้าเสื้อผ้า เมื่อซูอินมองไปก็ชี้มือพร้อมเอ่ยปากขึ้น

“พี่รอง เสื้อผ้าชุดนั้น”

จางเจินก้มหน้าลงเอ่ยปากขึ้นอย่างขัดเขิน

“เสื้อผ้าน้องสาม ข้าจะนำไปซักให้เอง เจ้าต้องเตรียมตัวสอบ

....ซิ่วไฉเจ้าสอบต้องให้ได้นะ”

พูดเสร็จนางก็รีบถือตะกร้าหนีออกไป

สวีซื่อก็หัวเราะขึ้นอย่างขบขันกับท่าทีของบุตรสาว

“เจ้าดูนางสิ”

บรรยากาศในบ้านอบอวลไปด้วยความสุขจากเสียงหัวเราะของคนในครอบครัว จางเจินทำเช่นนี้ซูอินย่อมเข้าใจได้ คู่ครองของบุตรที่ยังไม่ออกเรือนย่อมเป็นเรื่องที่สำคัญหากนางสามารถสอบผ่านซิ่วไฉ การหมั้นหมายย่อมสามารถเลือกครอบครัวที่ดีได้อีกหลายขั้น

ในขณะที่ในบ้านเต็มเปี่ยมไปด้วยความผาสุข

นอกเรือนข้างกำแพงปรากฏแม่นางน้อยผู้หนึ่งกำลังยืนกำมือแน่น ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย

“คุณหนูเจ็ด ท่านเป็นอะไรไปเจ้าค่ะ”

เสียงบ่าวที่อยู่ข้างกายเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงกังวล

“ไม่มีอะไร ข้าวิ่งรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยเท่านั้น”

น้ำเสียงของเด็กสาวยังสั่นเครือ

“เช่นนั้นเรากลับเถอะเจ้าค่ะ ตอนนี้ใกล้จะมืดค่ำแล้ว”

ชิงชิงเอ่ยเตือนคุณหนูของตนเอง วันนี้คุณหนูออกมาข้างนอกทั้งวันอาจจะทำให้ฮูหยินไม่พอใจได้

“ฮืม”

เด็กสาวผู้นั้นเอ่ยรับ

แล้วหันฝีเท้าออกไปขึ้นรถม้ากลับจวนตระกูลเสิ่น เมื่อขึ้นมายังรถม้าม่านปิดลง ความอดอั้นทั้งหมดก็ทะลายลงน้ำตาหยดลงฝ่ามืออย่างห้ามไม่อยู่

น้ำเสียงเอาอกเอาใจของพี่ใหญ่ พี่รองยังก้องอยู่ในหู แม้เมื่อก่อนพวกเขาไม่เคยเอ่ยวาจาน้ำเสียงตำหนิ แต่ก็ไม่เคยเอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานเสนาะหูเช่นนี้

ตอนแรกที่เห็นว่าตนเองยังมีชีวิต ก็คาดการณ์ว่าผู้ที่อยู่ในร่างของตนจะต้องเป็นคุณหนูเจ็ดเสิ่นอินแน่นอน ทว่าหลังได้ยินว่านางมีความรู้ความสามารถ เช่นนั้นวิญญาณที่อยู่ในร่างตนเองย่อมไม่ใช่เสิ่นอินไร้ค่าผู้นี้แน่นอน เรื่องที่จะทางคืนร่างเดิมย่อมลำบากแล้ว

“คุณหนู ถึงแล้วเจ้าค่ะ”

เมื่อได้ยินเสียงชิงชิง เสิ่นอินก็รีบดึงสติสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะเปิดม่านเดินลงจากรถม้าแล้วปรี่ตรงกลับเข้าเรือนตนเอง

แต่ไหนแต่ไร คุณหนูเจ็ดผู้เกิดจากอนุคนงามของท่านเสิ่น ก็มีพฤติกรรมก้มหน้าก้มตา ทำให้เหล่าบ่าวไพรต่างคุ้นชินไม่ใส่ใจกับท่าทางเช่นนั้น

พอถึงเรือนนางก็ไล่บ่าวไพร่ออกไป ปิดประตูลงก็มานั่งใช้ความคิด

วันแรกที่นางฟื้นขึ้นมาแล้วรู้ว่าตนเองได้มาอยู่ในร่างของบุตรสาวขุนนางใหญ่ เสื้อผ้าอาภรณ์เครื่องประดับเพียบพร้อมมีบ่าวไว้ใช้สอย ช่างเป็นชีวิตที่นางใฝ่ฝันถึง

ทว่าหลังจากผ่านไปไม่นานความจริงกลับไม่เป็นเช่นนั้น นางตอนที่อยู่ตระกูลจางแม้จะขัดสนแทบทุกอย่าง แต่นางก็ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี

ไม่มีคนชักสีหน้าดูถูกกลับกันผู้คนชาวบ้านในละแวกต่างมีสีหน้าชื่นชมนางอยู่เสมอ

ต่างจากตอนนี้ไม่ว่าจะทำอะไรนางล้วนแต่ต้องคอยดูสีหน้าทุกคนแม้กระทั่งบ่าวคนสนิทของคุณหนูใหญ่ ฮูหยิน นางก็ยังต้องให้ความเคารพ

เห็นครอบครัวจางกำลังต้มข้าวทำอาหาร พอบิดากลับมาพวกเขาก็คงล้อมวงทานข้าวกันอย่างสุขสันต์ ต่างจากนางตั้งแต่มาที่นี่ยังไม่เคยแม้กระทั่งทานข้าวกับบิดาเลย ยิ่งคิดขอบตาของจางซูอินก็เริ่มแดงขึ้น หยาดน้ำตาเอ่อล้นออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ หนทางต่อจากนี้นางคงต้องสร้างฐานะในจวนแล้วต้องพึ่งพาตนเอง โชคดีที่ยังมีความรู้ติดตัวมาบ้าง พรุ่งนี้นางค่อยดำเนินการตามแผนใหม่ วันนี้นางเหนื่อยเหลือเกิน