ชายายืนหนึ่ง

หลักฐาน

เหตุการณ์ในห้องหนังสือ ล้วนถูกถ่ายทอดให้กับนายหญิงของจวน หลังจากได้รับฟังก็ทำให้เกาฮูหยินหัวเราะเยาะด้วยน้ำเสียงเบิกบาน

“ฮ่า ฮ่า ..คำกล่าวที่ว่า คนโง่ที่ย่อมไม่รู้ว่าตนเองโง่..นั่นมีจริง ๆ ไม่ประเมินตนเอง หากใครก็สามารถเข้าไปเรียนที่สำนักศึกษาได้อย่างเชิดหน้าชูตา ตระกูลต่าง ๆ จะเลือกให้บุตรหลานของตนเองร่ำเรียนในเรือนหรือ”

ได้ยินเช่นนั้น หลัวมามาก็พลันตกใจเอ่ยขึ้น

“แย่แล้ว! เช่นนี้ นางจะไม่ทำให้จวนเสนาบดีเสื่อมเสียหรือเจ้าคะ”

“เสื่อมเสียก็ช่างปะไร อย่างไรบุตรชายและบุตรสาวของข้าก็ไม่ขายหน้า ดีเสียอีกใช้จังหวะนี้ เหยียบนางให้จม”

นายเป็นเช่นไรบ่าวย่อมเป็นเช่นนั้น หลัวมามาก็เบ้ปากดูแคลนอีกฝ่ายเช่นกัน

“บ่าวสงสารแต่คุณหนูกับคุณชาย ที่ต้องมาด่างพร้อยเพราะนางเจ้าค่ะ”

หลัวมามา เอ่ยพร้อมเสียงถอนหายใจ

“ดีเสียอีก ท่านพี่จะได้รู้ว่ากากับหงส์ต่างกันอย่างไร พรุ่งนี้เจ้าพานางไปจัดการให้นางสมัครเล่าเรียนให้เรียบร้อยอย่าให้ขาดตกบกพร่อง”

หลัวมามา พยักหน้ารับคำสั่งแล้วกล่าวขึ้นต่อ

“แม้นางจะไม่ให้เกียรติ ฮูหยินก็ไม่ถือสาหาความ ยังจัดการให้นางอย่างดี ในเมืองหลวงจะจุดตะเกียงหาฮูหยินเอกมีเมตตากับลูกอนุผู้หนึ่งยากยิ่งนัก ความดีของฮูหยินไม่ว่าผู้ใดก็ไม่อาจมองข้ามเจ้าค่ะ”

เกาฮูหยิบละเมียดจิบน้ำชาในมือดวงตาเป็นประกายด้วยความรู้สึกเหนือกว่า

“ข่าวลือเช่นนี้ทำให้เหล่าคุณหนูตระกูลใหญ่สนใจไม่น้อย แม่สามีที่จิตใจงดงามย่อมเป็นที่หมายปองเช่นกัน”

“บ่าวทราบแล้ว จะจัดการให้เรียบร้อยเจ้าค่ะ”

ยามค่ำคืนบรรยากาศแสนสงบและอ่อนโยนดั่งสระน้ำนิ่งไร้ระลอกคลื่น ผู้คนเริ่มเข้านอนเตรียมความพร้อมสำหรับวันพรุ่งอย่างมีความหวัง

ทว่าเฉิงยังไม่อาจจะข่มตาลงนอนได้ เขายืนอยู่ตรงระเบียงพร้อมทอดสายตาเหม่อมองเบื้องบนท้องฟ้าแสงดาวระยิบระยับ

“ไปสืบมาว่า ผู้ใดกันแน่เป็นผู้วาดภาพเหล่านี้”

เมื่อได้เห็นภาพวาดจิตใจของเขาฟุ้งซ่านจนเกือบควบคุ้มไม่อยู่ เรื่องที่ผุดขึ้นมา มันร้อนรุ่นในอกไม่อาจจะสลัดออกจากความคิดไปได้

จงถังรีบกล่าวรายงานทันที

“เรียนท่านอ๋อง ตั้งแต่วันแรกที่ท่านอ๋องจ้องมองนางจากระเบียงหอซูซู ข้าน้อยได้ส่งคนติดตามนางตั้งแต่วันนั้นแล้วขอรับ”

กระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน หันมามองคนสนิทแล้วเอ่ยขึ้น

“เช่นนั้น สายของเจ้าก็สืบได้ว่า นางเป็นผู้วาดรูปเองทั้งหมดและฝีมือพัฒนาขึ้นจริงภายในเวลาเพียง 1 วันอย่างนั้นรึ”

“เป็นเช่นนั้นขอรับ”

จงถังยืนยันคำกล่าวของเฉิงอ๋อง สายสืบของเขานั่งมองนางวาดภาพทุกภาพทำให้มั่นใจได้ว่าไม่ใช่ฝีมือผู้อื่นแน่นอน

เฉิงอ๋องไม่กล่าววาจา เขาดึงใบหน้ากลับแล้วแหงนกลับขึ้นไปมองท้องฟ้าอีกครั้ง ใบหน้าของหญิงสาวซูอินผุดขึ้นมา นัยน์ตาสุกใสดุจดวงตะวันเปล่งประกายวาวเขารู้สึกถูกชะตายิ่งนัก เวลาประสานสายตาดวงตาของนางสว่างวาบทั้งตกใจและเศร้าใจ

ทว่ามิอาจจะคิดต่อความคิดนี้ประหลาดจนเกินไป

จงถังเห็นนายมีสีหน้ากลัดกลุ้มจึงไม่อาจจะนิ่งเฉย จึงรวบรวมความกล้าเอ่ยขึ้น

“ท่านอ๋องขอข้าน้อยพูดสักประโยคเถิด”

เฉิงอ๋องปรายสายมองมาเป็นเชิงอนุญาต จงถังจึงรีบพูด

“ไยต้องกังวลเรื่องราวที่ผูกพันในอดีตขอรับ คุณหนูซูซูย่อมต้องการเห็นท่านมีความสุขเช่นเดียวกัน”

นัตน์ตาของเฉิงอ๋องพลันหลุบต่ำลง

โชคดีที่จงถังไม่รู้ถึงความคิดของเขา

เรื่องนี้หาใช่จัดการได้ยาก หากแม้สงสัยก็หาหลักฐานทุกอย่างย่อมชัดเจนขึ้นมาเอง ชายหนุ่มจึงเอ่ยสั่งด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ไปรวบงานงานภาพวาดและลายพู่กันของจางซูอินเมื่ออดีตมาทั้งหมด”

เมื่อสั่งการออกไปแล้วเฉิงอ๋องก็รู้สึกมีความหวัง มุมปากประดับรอยยิ้มจาง ๆ

จงถังเห็นเฉิงอ๋องมีชีวิตชีวาขึ้นมาก็รับคำสั่งด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแฝงโล่งอก

ยามเช้า

เสิ่นอินตื่นตั้งแต่เช้ามือ หลังจากล้างหน้าม้วนปากก็ออกมานั่งรับแสงแดดที่ระเบียง ยามพระอาทิตย์เริ่มโผล่พ้นแสงตะวันยามอรุณสาดส่องแสงทำให้นางรู้สึกมีพลังขึ้นมา

ทว่าเมื่อทอดสายตามองไปยังทางเดินก็เห็นกลุ่มสาวใช้ เดินนำด้วยหลัวมามา กำลังปรี่ตรงเข้ามา ทำให้เสิ่นอินรู้สึกหวาดหวั่นหรือเกาฮูหยินจะส่งคนมาห้ามนางไม่ให้ไปสำนักศึกษา

ใบหน้าวิตกของเสิ่นอินทำให้หลัวมามารู้สึกดูแคลน ไร้ซึ่งความสุขุมเหลือเกิน

“เรียนคุณหนูเจ็ด วันนี้บ่าวได้รับคำสั่งจากฮูหยิน”

หลัวมามาตั้งใจหยุดเอ่ย เพื่อดูสีหน้าอีกฝ่ายอย่างรู้สึกสนุก

“เรื่องอะไร เจ้ารีบเอ่ยมาเดี๋ยวนี้”

เสิ่นอินถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน อย่างไรนางก็เป็นเพียงเด็กสาวชาวบ้านทั้งในครอบครัวและสำนักศึกษาล้วนไม่เคยต้องเผชิญกับการกลั้นแกล้งเช่นนี้มาก่อน

ท่าทีของเสิ่นอินยิ่งทำให้หลัวมามาพอใจ ยกมือขึ้นทาบอกจีบปากจีบคอเอ่ย

“คุณหนูเจ็ด ไยท่านต้องถามบ่าวด้วยน้ำเสียงเช่นนี้เล่า บ่าวตกอกตกใจหมด เรื่องที่จะเอ่ยพลันลืมไปสิ้น”

วาจานี้ของหลัวมามาทำให้เสิ่นอินเริ่มรู้สึกว่าตนเองโดนหยอกล้อยุแหย่ให้ขุนเคืองใจ จึงดึงสติให้ตนเองสงบลง แล้วค่อยเอ่ยขึ้น

“หากหลัวมามาไม่เอ่ยก็ไม่เป็นไร ทว่าตอนนี้ข้าไม่อาจจะรั้งอยู่ฟัง”

พูดเสร็จเสิ่นอินก็ลุกขึ้น เตรียมตัวไปสำนักศึกษาอย่างไรนางก็เป็นคุณหนูของจวนมารยาทที่พึ่งกระทำนางก็ทำไปแล้ว เมื่อก่อนที่นางยังนอบน้อมอ่อนหวานเพราะคิดว่าพวกเขาจะละเว้นนาง คนต่างอยู่ ทว่าท่าทีในวันนี้ดูท่าแล้วอย่างไรพวกเขาก็มองเป็นศัตรูอยู่ดี เช่นนั้นก็ไม่ต้องเสแสร้งแกล้งทำแล้ว

หลัวมามาเห็นอีกฝ่ายเดินหนีไปก็รีบเดินไปขวาง

“คุณหนูช่างใจร้อยเสียจริง บ่าวมาในวันนี้เพราะ ฮูหยินมีเมตตาในเมื่อท่านอยากไปจะเรียนที่สำนักศึกษาจึงได้ส่งบ่าวมาดูแลและจัดแจงเจ้าค่ะ”

คำพูดล้วนอ่อนหวานแต่ความจริงใจไม่ได้ เสิ่นอินใคร่ครวญในใจหากปฏิเสธก็ไม่แคล้วกลายเป็นเด็กแข็งกร้าวไร้มารยาทต่อความหวังดีของผู้อาวุโส หากตอบรับเกาฮูหยินก็ได้รับคำชมว่าใจกว้างมีเมตตาต่อลูกอนุ หึ! ตอนนี้ข้าจะยอมพวกนางไปก่อน

“หลัวมามา ปกติท่านชอบพูดวาวกวนไปเช่นนี้หรือ หากท่านยังไม่เอ่ยออกมา ชักช้ามิทำให้ความตั้งใจของท่านแม่เสียเปล่าหรือไร แล้วยังจะทำให้ข้าเกือบกลายเป็นบุตรอกตัญญูเสียอีก”

วาจาเฉียบคมของเสิ่นอินทำให้หลัวมามารู้สึกตกตะลึง ความคิดอ่านสะดุดรีบเอ่ยทันที

“เป็นบ่าวที่ผิดเองเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็รีบไปกันเถอะ หากท่านยังชักช้าอีกจะทำการสิ่งใดจะสำเร็จไหมวันนี้”

เสิ่นอินเดินนำออกไปโดยมีสายตาหลัวมามาจ้องมองด้วยความเครียดแค้นไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะโต้ตอบตนเองได้

หลัวมามาได้สั่งให้จัดเตรียมรถม้าไว้เรียบร้อย เมื่อมาถึงขณะที่นางกำลังจะเดินขึ้นตามเสิ่นอิน หญิงสาวกลับหันมาเอ่ย

“เอ้ะ!! หลัวมามา ข้าอยากจะนั่งรถม้าคนเดียวท่านลงไปเดินได้หรือไม่”

สีหน้าของหลัวมามา เข้มขึ้นอย่างเห็นได้ชัดแต่ไหนแต่ไรมา นางล้วนได้รีบเกียรติจากเหล่าคุณหนูไม่เคยได้เดินตามรถม้าแม้แต่ครั้งเดียว

หนึ่งในสาวใช้ที่มากับหลัวมามาก็เอ่ยขึ้น

“คุณหนูเจ็ดท่านจะทำเช่นนี้ไม่ได้”

เสิ่นอินปรายตามองดูสาวใช้คนนั้นอย่างไม่ยี่หร่า

“ข้านั่งรถม้าคนเดียวมาโดยตลอด ชิงชิงก็ไม่เคยบอกว่าข้าทำไม่ได้ หรือว่าที่ผ่านมาข้าทำผิดหรือนี่”

แขนเสื้อของเสิ่นโดนชิงชิงกระตุกอยู่เบา ๆ ห้ามปรามนาง ความจริงนางไม่เคยให้ชิงชิงเดินสักครั้ง ทว่าครั้งนี้นางแค่อยากเตือนสติว่านางเป็นคุณหนูของจวนเช่นเดียวกัน

หากนางให้หลัวมามาเดินเท้าย่อมได้คำครหา เป็นสตรีโหดเหี้ยมอำมหิต เพราะหลัวมามาอายุมากแล้วแถมยังนับได้ว่าเป็นผู้อาวุโสของจวนการกระทำเช่นนั้นย่อมมีแต่ผลเสียกับชื่อเสียงของตนเอง จะแค่เอาคืนบางแค่นั้นเอง

“ในเมื่อเจ้าบอกว่าข้าทำเช่นนั้นไม่ได้ เช่นนั้นหลัวมามาก็ขึ้นมาเถอะ”

หลัวมามากล่าวขอบคุณแล้วหันไปขึงตาให้สาวใช้ที่มากับตนเอง คุณหนูเจ็ดในวันนี้ทำให้นางต้องมองใหม่อย่างลึกซึ้งกว่านี้