“ใจร้ายจังนะ ไล่ผัวได้ลงคอ”
ชายหนุ่มรวนเข้าใส่ เขารอเธอมาหลายชั่วโมงจนแสบท้องหิวข้าว ช่วงพักกลางวันดันโมโหจนกินข้าวไม่ลง
“นายไม่ใช่... หึ ออกไปเลยนะ อย่ามาอ้างอะไรมั่วๆ”
ลินินสะบัดเสียงใส่ เธอเหนื่อยใจเหลือเกิน เรื่องที่ได้รู้เกี่ยวกับมัสลินก็ทำให้เธอเพลียใจ ความรู้สึกผิดกดทับในใจจนจุกแน่นไปหมด จนไม่อยากทำอะไรแล้ว
“พูดความจริง ทำเป็นรับไม่ได้ อย่าคิดว่าจะแอ๊บหน้าใส ไปหลอกผู้ชายที่ไหนได้อีก เธอเป็นเมียฉันนะลินิน ให้เกียรติผัวคนนี้บ้าง”
ปรัชญ์เอ่ยเสียงเข้ม กระชากร่างบางมากอดรัดไว้ ใบหน้าเคร่งเครียด ดวงตาดุกร้าวจ้องมองหญิงสาวอย่างเคืองขุ่น สิ่งที่ลินินทำไว้เมื่อกลางวัน สร้างความโมโหให้เขาไม่น้อย
“อย่ามาอ้างคำเมียผัว สิ่งที่นายทำกับฉัน มันไม่ต่างจากคนร้ายนักข่มขืนหรอก นายขืนใจฉัน ยังจะอ้างสิทธิ์อะไร”
ลินินโต้คืน เธอเหนื่อยและเครียดจัด จนปวดหัวไปหมด พยายามฝืนทนไม่ยอมให้เขารังแกง่า
