“ฉันจะกลับบ้าน... ปล่อยฉันกลับบ้านนะ”
ลินินเอ่ยขอร้อง เธอเอาผ้าห่มพันตัวไว้แน่นหนา หลบสายตาคมที่จ้องมองมาด้วยความอาย อีกฝ่ายสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ปล่อยให้เธอเปลือยกายเป็นชีเปลือยอยู่บนเตียง ขยับหนีไปทางไหนก็ไม่ได้ มองไปรอบห้องก็พบว่าเขาเก็บกวาดซากข้าวของที่เธอทำลายหมดแล้ว นี่เธอคงนอนหลับลึกมาจนไม่ได้ยินเสียงอะไร น่าอับอายนัก
“ลุกไปกินข้าวก่อน ฉันทำกับข้าวไว้ในครัว” เขาบอกเสียงเข้ม ขยับลงจากเตียงมายืนกอดอก
“ฉันไม่หิว อุ้ย!”
โครก คราก !
เสียงท้องร้องประจาน ชวนขายหน้า ทำเอาลินินหน้าร้อนด้วยความอาย
“ปากเธอไม่หิว แต่ท้องเธอมันฟ้อง ลุกขึ้นมาไปกินข้าว”
ปรัชญ์ตีหน้าเคร่ง ทั้งๆ ที่อยากหัวเราะ ลินินหมดสภาพด็อกเตอร์สาวผู้ทรงภูมิ กลายเป็นสาวน้อยผู้หิวโหยจนท้องร้องประท้วง ก็น่าจะหิวอยู่หรอก ตั้งแต่เช้าจนบ่ายไม่ได้กินอะไร แถมยังต้องเสียพลังงานกับการรับบทนางเอกเอวีให้เขาอีกหลายยก
“ฉันขอยืม
