Episode 2
1114 Words
Episode 2
"นึกว่าใคร ธีมน่าโง่นี่เอง" เฟย์กระตุกยิ้มที่มุมปากพลางเงยหน้ามองคนที่มาเยือนใหม่ แถมเมื่อกี้หมอนี่ยังใช้มือตบโต๊ะพวกเราดังปังอีกต่างหาก
ไร้มารยาทชะมัด นี่โรงเรียนลูกคุณหนูจริงๆใช่ป่ะเนี่ย ทำไมถึงได้มีพวกเถื่อนดิบอยู่ที่นี่ได้
"กล้าด่ากูว่าโง่เหรอวะ!" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจพร้อมกับกัดฟังดังกรอด ผู้ชายอะไรดิบเถื่อนน่ากลัวชะมัด...
"วันๆเห็นแต่เดินตามตูดอัศวินอยู่ตลอด แล้ววันนี้มาคนเดียวหรอ?"
"เสือก!!!"
"คนที่เสือกน่าจะเป็นนายมากกว่านะ เสือกมาหาเรื่องกันก่อน" เฟย์เอ่ยเสียงเข้ม ดูท่าพวกเขาจะทะเลาะกันแบบนี้จนเคยชิน เพราะเฟย์ดูไม่มีท่าทางกลัวเขาเลย
"เหอะ! พอไอ้วินไม่อยู่ กล้าต่อปากต่อคำฉันเชียวนะ"
"ลูกพีช ไปที่อื่นกันเถอะ เหม็นปากคนเเถวนี้!" เฟย์กระแทกเสียงก่อนจะจับมือฉันให้เดินออกจากห้องเรียนทันที ดีว่าวันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอมคาบเช้าเลยไม่มีเรียน
"เฟย์ ผู้ชายคนนั้นเป็นใครอ่ะ น่ากลัวชะมัด" ถึงแม้ว่าหมอนั่นจะหล่อเอาการเหมือนหนุ่มเกาหลีแต่ความดิบเถื่อนก็กลบความหล่อนั่นไปหมด
"ไอ้นั่นมันชื่อธีม ที่ฉันรู้จักกับมันเพราะพ่อแม่ฉันเป็นเพื่อนรักกับพ่อแม่มัน เหอะ ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากจะรู้จักกับมันเลยด้วยซ้ำ แต่มันแม่งโรคจิตชอบมาหาเรื่องฉันตลอดทั้งๆที่ฉันอยู่เฉยๆแท้ๆ" เฟย์เอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์เสียเมื่อนึกถึงเรื่องที่เพิ่งจะเกิดขึ้นมา
"แต่เขาก็ดูหล่อใช้ได้เลยนะ"
"อย่าไปหลงกลมันเชียวนะ ถึงจะหล่อแต่สันดานแย่ แบบนั้นไม่ไหวหรอก อ๋อ! แล้วเธอห้ามไปยุ่งกับกลุ่มพวกมันเด็ดขาดเลยนะ เพราะไอ้หัวหน้ากลุ่มนั้นเป็นตัวอันตรายสุดในโรงเรียนนี้แล้ว" เฟย์เอ่ยเตือนฉัน ฉันได้แต่ขมวดคิ้วมองอย่างงงๆ
"อันตรายยังไงเหรอ?"
"มันเคยเอาปืนมาจ่อหัวคนที่มันเกลียดขี้หน้า แบบนี้อันตรายรึยังละ? ถ้าไม่อยากตายเร็วอย่าไปยุ่งกับมันเด็ดขาดนะ" เฟย์เอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง ฉันรีบพยักหน้าอย่างเข้าใจ คนแบบนี้นจะอันตรายเกินไปแล้ว ทำไมผอ.โรงเรียนนี้ถึงกล้าให้คนแบบนี้เข้ามาเรียนได้ละเนี่ย!
"แล้วเขาทำรุนแรงแบบนั้นไม่โดนไล่ออกเหรอ?"
"คนอย่างมันไม่มีทางโดนไล่ออกหรอก เงินหนาขนาดนั้น"
"คงรวยมากเลยสินะ" อำนาจเงินนี่ซื้อทุกอย่างได้จริงๆ ยอมแล้ว
หลายวันต่อมา...
วันนี้เป็นวันที่ฉันจะต้องไปงานเลี้ยงกับพ่อแม่ เพราะว่าพวกท่านโดนเชิญให้ไปงานเลี้ยงที่สุดแสนจะสำคัญของคนใหญ่คนโต ฉันที่เป็นลูกสาวเลยจะต้องไปเข้าสังคมด้วยเพื่อที่จะได้คอนเนคชั่นทางสังคม
"ลูกพีช รอตรงนี้ก่อนนะ พ่อกับแม่ขอไปทำความรู้จักกับคนอื่นก่อน" แม่ของฉันเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ฉันได้แต่พยักหน้าเบาๆก่อนจะยืนหลบๆภายในงานเลี้ยงที่ถูกจัดขึ้นในโรงแรมชื่อดังระดับห้าดาวที่มีแต่คนรวยๆเท่านั้นที่จะย่างก้าวเข้ามาได้
"น่าเบื่อจัง..." ฉันพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินไปโซนอาหารและหาอะไรกินเล่นไปเรื่อยเปื่อยเพื่อฆ่าเวลา
"นี่ เธอตรงนั้นอ่ะ" จู่ๆเสียงทุ้มเข้มของใครบางคนก็เอ่ยขึ้นจากทางด้านหลังฉันทำให้ฉันหันไปมองอย่างรวดเร็วว่าเป็นใครทักขึ้นมา
เขาเป็นผู้ชายที่คาดว่าน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน... มิหนำซ้ำตอนนี้ยังอยู่ในชุดสูทสีดำสนิทขับเกลากับใบหน้าที่ได้รูปและทรงผมของเขาที่ถูกเซ็ตมาอย่างดี ทำให้หัวสมองของฉันแว๊บหนึ่งเผลอคิดว่าเขาเป็นเจ้าชาย
แม้ว่าฉันจะไม่ได้สนใจเรื่องความรักเท่าไรนัก แต่ถ้าได้ผู้ชายหน้าตาดีแบบนี้มาเป็นแฟนคงจะมีความสุขและทุกคนคงจะอิจฉากันน่าดู
"หือ? ฉันเหรอ?" ฉันกระพริบตามองเขาปริบๆ และจากนั้นเขาก็กระตุกยิ้มรายที่มุมปาก
"ช่วยลดกลิ่นสาปคนจนหน่อยได้ป่ะ เหม็นจนน่าคลื่นไส้เลยว่ะ"
"หะ...ห๊ะ?" ฉันถึงกับเหวอไปในทันทีเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ออกมา เมื่อกี้เขาบอกว่าเหม็นสาปคนจนเหรอ?
"ฟังไม่รู้เรื่องเหรอ ฉันกำลังบอกเธอว่าฉันได้กลิ่นคนจนออกมาจากตัวเธอ" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ฉันก่อนจะทำท่าฟุดฟิดๆพร้อมกับทำหน้าแหยๆ
"ใครชวนคนจนๆแบบเธอมางานวะเนี่ย เหม็นชิบหาย"
"...." ฉันได้แต่เงียบไม่พูดอะไร เพราะฉันกำลังช็อกอยู่ ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยโดนใครดูถูกมาก่อนและตอนนี้หมอนี่กำลังดูถูกฉันด้วยท่าทีที่น่าขยะแขยง
กลิ่นตัวฉันออกจะหอมเหมือนแป้งเด็ก แล้วกลิ่นคนจนมันเป็นยังไงว่ะห๊ะ!!!
"ไม่ได้ยินรึไงว่ะ! ฉันกำลังพูดกับเธออยู่นะเว้ย! ออกไปจากงานเลี้ยงบ้านฉันเลย ไอ้คนจน!!!"
"...."
"ฉันรู้นะว่าบ้านเธอจนมาก่อนอ่ะ เหอะ เพิ่งมารวยอย่ามาทำเป็นได้ใจหน่อยเลย" หมอนี่ก็ยังคงพ่นคำดูถูกออกมานับไม่ถ้วน ฉันได้แต่สูดลมหายใจเข้าพร้อมกับยิ้มกว้างให้บางๆ
"นายชื่ออะไรเหรอ?"
"ทำไมฉันจะต้องบอกชื่อกับคนต่ำๆอย่างเธอด้วย รู้ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก"
"ที่ฉันถามชื่อนายก็เพราะว่า... เผื่อฉันทำนายตายขึ้นมาจะได้เขียนชื่อตอนจัดงานศพให้ถูกไงละ!!!"
เพลี๊ยะ!!!
"นะ...นี่มึงตบกูเหรอวะ! มึงรู้ไหมตั้งแต่เกิดมากูยังไม่เคยโดนใครตบเลยวะเว้ย" ร่างสูงดูจะตกใจเอามากๆที่เมื่อกี้ฉันเผลอพลั้งมือตบหน้าเขาด้วยความโกรธ
"ดูถูกฉันได้ แต่ห้ามดูถูกครอบครัวฉันเด็ดขาด!" ฉันบอกออกมาด้วยความโกรธพลางกำมือแน่นอย่างหวาดกลัว ถ้าเขาต่อยฉันขึ้นมาคงจะเจ็บหนักแน่ๆ
"เหอะ... มึงได้เจอดีแน่ ลูกพีช"
"...."
"ชีวิตในโรงเรียนของมึงไม่ได้สงบสุขแน่!!!"
เขารู้ชื่อฉันได้ไง... ทั้งๆที่ฉันยังไม่รู้ชื่อเขาเลยแท้ๆ เขาเป็นใครกันแน่
- Writer
